Ιστορικό της Αριστεράς | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 3682
Το Δόγμα Νούλα και το Θράσος Ρινάλντι: Η διπλή αρρώστια της Αριστεράς
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Τριτ, 5 Οκτ 2010

πρόλογος

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί ένα είδος κριτικής ανάλυσης του λόγου που εκφώνησε ο αυτοπαρουσιαζόμενος σαν ιδιοκτήτης της ΚΟΕ κύριος Ρούντι Ρινάλντι, στην πρώτη σύσκεψη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής με θέμα την προεκλογική καμπάνια της εκλογικής κίνησης Ελεύθερη Αττική που έχει επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο. Έκρινα σκόπιμο να γράψω αυτή την κριτική, όχι μόνο γιατί κατά την προσωπική μου αντίληψη ο κύριος Ρινάλντι είναι πρόσωπο απαράδεκτο για τον χώρο της Αριστεράς. Ο συγκεκριμένος λόγος του δείχνει καθαρά ποια είναι τα εμπόδια που έχει η Αριστερά να εκσυγχρονιστεί.

Η επιβολή του Αλαβάνου ως υποψηφίου στις εκλογές για την περιφέρεια της Αττικής, ενάντια στην ενορχηστρωμένη απελπισμένη προσπάθεια των media, των αντιπάλων του και των υποστηρικτών του, να τον αποκλείσουν, ήταν μια νίκη του κόσμου της κοινωνικής βάσης που περιβάλει το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Μια νίκη όμως που σκιάστηκε σημαντικά από τις ταλαντεύσεις και τα παζάρια των επιτελών, οι οποίοι υποτίθεται ότι συμμετέχουν στο Μέτωπο αλλά στην πραγματικότητα βλέπουν τον Αλαβάνο σαν ένα ατού για τις άθλιες συναλλαγές τους, στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας του τέως ΣΥΡΙΖΑ και της νέας  λυκοσυμμαχίας που θα προκύψει μετά από την και τυπική διάλυσή του.

Εξάλλου, η ιδέα της μετατροπής των εκλογών στην περιφέρεια Αττικής σε δημοψήφισμα έχασε την ορμή της αφού αλλοιώθηκε από το ύφος της αντιμνημονιακής εκλογικής "καταγραφής" σε όλη την Ελλάδα.

Τελικά, η δυνατότητα μιας πολιτικής παρέμβασης στις εκλογές για την περιφέρεια της Αττικής, η οποία θα γινόταν αφετηρία για μια σύγχρονη αριστερή πολιτική, σχεδόν ακυρώνεται. Και ωστόσο ο κόσμος της Αριστεράς της κοινωνικής βάσης, παραδόξως, προσέρχεται στις (υποτιθέμενες - στην πραγματικότητα κάθε άλλο παρά) ανοικτές διαδικασίες του Μετώπου και σχεδόν διατηρεί την αισιοδοξία του. Αυτή η αντίφαση δείχνει ότι το εμπόδιο στην ορμή της Αριστεράς της Κοινωνικής Βάσης και στη ανάδειξη της αριστερής πολιτικής που θα εκφράζει την σημερινή κοινωνία βρίσκεται στις σημερινές οργανωτικές δομές της "υπαρκτής" Αριστεράς, στην Αριστερά των επιτελείων.

Η "ευρεία σύσκεψη" του Μετώπου στην ΑΣΟΕΕ (Τρίτη, 21 Σεπ 2010) ήταν ένα καλό παράδειγμα για το πώς εκφράζεται η αισιοδοξία του κόσμου που περιβάλει το Μέτωπο, και το πώς εμποδίζεται η δύναμη του κόσμου να καρποφορήσει. Η αισιοδοξία εκφράστηκε, με συγκινητικό τρόπο στην ομιλία της Τζίνας Πολίτη! Το εμπόδιο υψώθηκε μεγαλοπρεπές από την επικοινωνιακά υστερική (ως συνήθως), θρασύτατη και κυρίως προσβλητική, για το κοινό που τον άκουγε, ομιλία του ιδιοκτήτη (όπως παρουσιάστηκε) της ΚΟΕ, Ρούντι Ρινάλντι.

Το Θράσος Ρινάλντι αποτελεί το πρότυπο για το θράσος των επιτελών της Αριστεράς. Έχει τα δύο βασικά χαρακτηριστικά της εξουσίας: Την προβολή της αυθεντίας και την προσφυγή στη λογοκρισία. Το θεωρητικό υπόβαθρο αυτής της άθλιας εξουσιαστικής στάσης είναι το Δόγμα Νούλα. Ας αρχίσουμε από το τελευταίο: πατήρ του Δόγματος είναι ο Νίκος Νούλας, εξέχων εκπρόσωπος της ΚΟΕ στην αμαρτωλή Αριστερά της Θεσσαλονίκης. Αυτός πάσχει από ένα είδος βαριάς πολιτικής υπερκινητικότητας. Από τους ίδιους τους συντρόφους του παρουσιάζεται σαν άτομο ιδιόρρυθμο και μειωμένης σοβαρότητας, βρίσκεται όμως κάτω από (ενίοτε και πάνω από) όλες τις ακτιβιστικές δραστηριότητες που έχουν καταντήσει πληγή για την Αριστερά. Οι εισηγήσεις του και οι παρεμβάσεις του εκ μέρους της ΚΟΕ στις συζητήσεις αφορούν πάντα κάποια "ενωτική δράση". Ο κύριος Νούλας ασχολείται πάντα αποκλειστικά και μόνο με πρακτικές λεπτομέρειες και στον λόγο του επισημαίνει παντού και πάντα ως απαράβατη αρχή ότι: «δεν συζητάμε ποτέ την ουσία των ζητημάτων που μας απασχολούν, για να μην διαφωνήσουμε». Με άλλα λόγια σύμφωνα με το δόγμα Νούλα: Η ενότητα που επιδιώκουμε είναι κωφάλαλη και τυφλή!

Από την άλλη μεριά, ο Ρούντι Ρινάλντι παριστάνει τον θεωρητικό υψηλής στάθμης αλλά είναι το πρότυπο της εφαρμογής του Δόγματος Νούλα. Στην συγκέντρωση του Μετώπου, μέσα σε πέντε λεπτά ομιλίας, κατάφερε να μην πει τίποτα (μα τίποτα) ουσιαστικό και συγκεκριμένο αλλά πέτυχε -- στα μάτια βεβαίως όσων είναι αρκετά αφελείς ώστε να παίρνουν τοις μετρητοίς τα λεγόμενά του -- να απαξιώσει τον λόγο όσων μίλησαν στην σύσκεψη, συμπεριλαμβανομένου του Αλέκου Αλαβάνου, και να κατεδαφίσει την σημασία της σύσκεψης. Η παροιμία "πάρτονε στο γάμο σου να σου πει και του χρόνου" είναι ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός ενός ομιλητή που δεν απαλλάσσεται έστω λόγω βλακείας αλλά εμφορείται μέχρι το βάθος του από ασυγχώρητη και θρασύτατη ιδιοτέλεια. Στην πραγματικότητα ο Ρινάλντι προσπάθησε να παρουσιάσει το εγχείρημα της Ελεύθερης Αττικής σαν ασήμαντο και να το παρακάμψει, εστιάζοντας την προσοχή του στο μέλλον του Μετώπου Απελευθέρωσης και Ανατροπής το οποίο μέλλον όμως παρουσίασε, ούτε λίγο ούτε πολύ, εξαρτημένο από την εκχώρηση της ηγεσίας του στον ίδιο και στην ιδιόκτητη συλλογικότητά του. Σε τελευταία ανάλυση εμφανίστηκε σαν εργολάβος πολιτών έργων που διαθέτει την τεχνογνωσία και τα κατάλληλα συνεργεία χειρωνακτών της πολιτικής με τους εργοδηγούς τους (σαν τον Νούλα) σε όλη την Ελλάδα.

Άρχισε τον λόγο του απαξιώνοντας τον λόγο της Τζίνας Πολίτη. Η τελευταία, σε μια συγκινητικά αυθόρμητη ομιλία, μόλις πριν λίγο, είχε πει ότι την έφερε στην σύσκεψη μια μικρή ελπίδα, βάζοντας φυσικά τον τόνο στην λέξη ελπίδα. Ο Ρινάλντι ήξερε καλά ότι οι αθλιότητες που θα ξεστόμιζε, μετά από τον δικό της λόγο, δεν τρώγονται. Έκανε  λοιπόν ότι τάχα συμφωνεί μαζί της: «μένω και εγώ αρκετά (sic) σ' αυτό που είπε η Τζίνα η Πολίτη» και μετά άρχισε κάνει τον καραγκιόζη με την λέξη "μικρή": «μίλησε (η Τζίνα Πολίτη) για μια μικρή, μικρή, μικρή, μικρή, μικρή, ελπίδα, (παύση) μικρή!! (παύση) μικρή - μικρή !!»! Και μπας και κανείς δεν καταλάβει ότι θέλει να κόψει το βήχα και τα φτερά του κόσμου, τόνισε ότι το τονίζει: «και το τονίζω αυτό το πράγμα (το ελαχιστότατο  της ελπίδας) γιατί πρέπει να έχουμε επίγνωση μέσα σε ποιους όρους και με ποιους τρόπους και με ποια δεδομένα και με τί παμε να αναμετρηθούμε». Και, προσέξτε, αυτά τα έλεγε κουνώντας θρασύτατα το δάχτυλο, σα να μιλάει σε κακούς μαθητές, που έχουν πάρει αψήφιστα τις δυσκολίες της μάθησης και τις προειδοποιήσεις της αυθεντίας του ότι θα μείνουν στην ίδια τάξη!

Ας κάνουμε όμως μια παρένθεση για να θυμηθούμε μερικά πράγματα: Ποιος ήταν αυτός που είχε πάρει αψήφιστα την δυσκολία του εγχειρήματος, όταν πρωταγωνιστούσε στην κατασκευή του ΣΥΡΙΖΑ, στηριγμένη στους πρωτομάστορες της καταστροφής της Αριστεράς στην Ελλάδα, όπως ο Κύρκος, ο Μπανιάς, ο Κουβέλης; Ποιος ήταν αυτός που είχε πάρει αψήφιστα την σημασία της πολιτικής γραμμής όταν μαστόρευε μια συμμαχία στηριγμένη στο Δόγμα Νούλα, χωρίς την παραμικρή συμφωνία σε οποιοδήποτε στοιχείο ουσιαστικής πολιτικής πέρα από την ύποπτη δεκάρικη ρητορεία περί ενότητας και αριστερών πόλων; Ποιος ήταν αυτός που πρωταγωνίστησε στην διαστρέβλωση του πολιτικού και ιστορικού νοήματος των γεγονότων του Δεκεμβρίου του 2008, για να μην συγκρουστεί με τους οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος ήταν αυτός που σαμποτάρισε το Μέτωπο, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του στο Σπόρτινγκ, εκπέμποντας, στην πρώτη παράγραφο της ομιλίας του νέου αστέρα της ΚΟΕ κυρίου Χρίστου Κατσούλα με το δήθεν αρειμάνιο ύφος, δηλώσεις υποταγής στους Κουβέλη - Τσίπρα -- δεν κάνουμε κόμμα, δεν είμαστε διασπαστές, δεν απειλούμε την ενότητα; Ποιος ήταν αυτός που απείλησε να φουντάρει το Μέτωπο και την κίνηση για την Ελεύθερη Αττική παζαρεύοντας, μέχρι πριν δύο βδομάδες, με τον Τσίπρα και τον Μπανιά την υποψηφιότητα του Αλαβάνου; Κανένας άλλος από τον σοφό καθοδηγητή σε όλες τις συμφορές και τιμονιέρη σε όλες τις γκάφες, τον κύριο Ρούντι Ρινάλντι. Κλείνω την παρένθεση.

Μετά από την τρίπλα στην κυρία Πολίτη, ήρθε η σειρά της μετά πολλών και δια πολλών επαίνων κατεδάφισης του Αλαβάνου: «...το ξαναζέσταμα του Αριστερού κόσμου κατ' αρχάς και του λαϊκού κόσμου σε μια ελπίδα δεν είναι εύκολο πράγμα και δεν είναι και υπόθεση ενός ανθρώπου...». Είπε κανείς ποτέ στην Αριστερά ότι το ξαναζέσταμα του κόσμου (σαν φαγητό τον βλέπει τον κόσμο η λαίμαργη αυθεντία του) είναι υπόθεση ενός ανθρώπου; Όχι βέβαια! Ωστόσο ο κύριος Ρινάλντι διαλέγει (έτσι, στην "τύχη", για "παράδειγμα"...) τον Αλέκο Αλαβάνο: «...όσο σημαντικό κι αν είναι για παράδειγμα ο ρόλος του Αλέκου Αλαβάνου, ο πολιτικός του λόγος και αυτά και τα λοιπά, (κι αυτά και τα λοιπά και τα άλλα και ιδού ο πολιτικός ρόλος:) όσο κι αν μπορεί να παίξει τον ρόλο μιας σημαίας (sic) και ενός μεγάλου μεγαφώνου (sic) πρέπει να εκφράζει μια πραγματική κίνηση που πρέπει να οργανωθεί σε μια διαφορετική βάση και να μην επαναλάβει τα λάθη του χτες (Σε ποια βάση; Ποια  λάθη; Άδικα θα περιμένετε να σας πει! Δεν χρειάζεται όμως να αναρωτιέστε ποιος μπορεί να οργανώσει την κίνηση που θα κουνάει την σημαία και θα μιλάει από το μεγάφωνο που είναι ο Αλαβάνος!). Δεν μπορούμε να μιλάμε ότι είναι καλές οι διασπάσεις (ε όχι και καλές οι διασπάσεις της λυκοσυμμαχίας που προσπάθησε με νύχια και με δόντια να κατασκευάσει...) και δεν κοιτάζω πίσω μου και δίπλα μου και δεν έχουμε καταλάβει όμως γιατί συμβαίνουνε αυτά τα πράγματα». Γιατί συμβαίνουνε; Σιωπή; Τι να πει ο ταλαίπωρος ο Ρινάλντι αφού κατ' αυτόν για τα φιάσκα των επιχειρήσεών του φταίει πάντα η πραγματικότητα που δεν αντιλαμβάνεται την μεγαλοφυΐα των σχεδίων του και δεν υποτάσσεται σ' αυτήν.

Πάμε λοιπόν για άλλα: «Για να ανταποκριθεί αυτή η καινούρια προσπάθεια που εγώ δεν την ονομάζω γενικά μόνο για την αριστερά, ένα μέτωπο, πρέπει οπωσδήποτε να ανταποκριθεί σε στοιχειώδεις ανάγκες που έχει ο λαός και η κοινωνία. Κι αυτό το πράγμα πρέπει να έχει, πως το λένε, κύτταρα που να αφουγκράζονται αυτό το πράγμα και να έχουν επαφή με την κοινωνία.» Τι σπουδαίο μας είπε εδώ, μπερδεύοντας τη γλώσσα του, αυτός ο μαέστρος της πολιτικής ανοησίας; Απλούστατα ότι τα συνεργεία της εταιρείας του της ΚΟΕ διαθέτει τα κύτταρα που αφουγκράζονται. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, βεβαίως τα διαθέτει η ΚΟΕ κύτταρα, άλλο αν και τα κύτταρα έχουν ενσωματωθεί στα επιτελεία και άρα έχουν ενσωματωθεί στο σύστημα μαζί με τα επιτελεία. «Να μη μείνουμε, να το πω έτσι, σε μορφές μιας επικοινωνιακής πολιτικής (Μπα!! Η κούφια ρητορεία του δεν είναι επικοινωνιακή πολιτική και μάλιστα προς το εσωτερικό της Αριστεράς, προς τον κόσμο της Αριστεράς;) και να βρούμε τρόπους να οργανώσουμε και να συγκροτήσουμε ένα ρεύμα σε όλοι την Ελλάδα.» Πώς; Ποιος θα βρει τους τρόπους; Ο ίδιος πότε περιμένει να κάνει τις προτάσεις του; Τι τον δίδαξε το φιάσκο του ΣΥΡΙΖΑ προς αυτή την κατεύθυνση; Τίποτα! Σιωπή!

Και ξαναγυρνάμε στον Αλαβάνο: «Δεν είναι μόνο η Αττική. Συγνώμη που το τονίζω αυτό το πράγμα, ναι τα μάτια όλης της Ελλάδας μπορεί να είναι στην Αττική, αλλά και άλλες δυνατότητες και άλλες καταστάσεις και άλλες προσπάθειες υπάρχουνε, σ' ολόκληρη την Ελλάδα.». Γιατί ζητάει συγνώμη ο μεγάλος; Γιατί ξέρει καλά ότι η μόνη περίπτωση να γίνει κάτι σοβαρό στις εκλογές ήταν να επικεντρωθούν όλες οι δυνάμεις του Μετώπου στις εκλογές της Περιφέρειας Αττικής, όπως φάνηκε να το εννοεί ο Αλαβάνος. Να αξιοποιηθεί η ευκαιρία των εκλογών για την διατύπωση ενός διαφορετικού πολιτικού λόγου που θα εξόπλιζε την κοινωνική βάση με μια σύγχρονη πολιτική λογική. Αυτό ακριβώς φάνηκε ότι προτείνει στο Σπόρτινγκ ο Αλαβάνος. Αυτό ακριβώς όμως τρέμει η αυθεντία του Ρινάλντι. Γιατί το πρώτο στοιχείο μιας σύγχρονης πολιτικής λογικής θα είναι η απαλλαγή των πολιτικών οργανώσεων από το βάρος των αυθεντιών των επιτελείων του. Και ποιες είναι οι άλλες δυνατότητες, οι άλλες προσπάθειες που υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα; Μη το ψάχνετε, η "συλλογικότητα" ΚΟΕ ιδιοκτησίας Ρούντι Ρινάλντι, εξοπλισμένη με το Δόγμα Νούλα!

Προσέξτε τώρα πώς η πρωτοβουλία για της κατασκευής του πολιτικού πολυμάγαζου του ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει στο κέντρο του σύμπαντος, χωρίς όμως να μπουν στο κέντρο του σύμπαντος οι λυκοσυμμαχικές προδιαγραφές του πολυμάγαζου, οι οποίες μοιραία το οδήγησαν στο φιάσκο. «Πρέπει να το προσέξουμε αυτό (την σημασία του να είναι πανελληνίως παρούσα η συλλογικότητα των χειρονακτικών συνεργείων του Ρινάλντι.). Για παράδειγμα, για μένα, κλείνει μια δεκαετία του 21ου αιώνα. Υπήρξαν σκιρτήματα σοβαρά, ξαναζεστάθηκε η ελπίδα, υπήρξε ριζοσπαστισμός, υπήρξαν προφητικές ιδέες. Και υπήρξαν συγκροτήσεις της Αριστεράς σημαντικές. Και στην Λατινική Αμερική και στην Ευρώπη. Υπήρξαν και τεράστιες διαλύσεις. Η διάλυση στην Ιταλία είναι τεραστίων διαστάσεων, και η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, απλώς ήτανε διαφορετική, είναι και αυτή τεραστίων διαστάσεων αποτυχία. » Τι κάνει εδώ ο μεγάλος; Αφού απαξίωσε μετ' επαίνων την κίνηση που είναι το αντικείμενο της συγκέντρωσης, αρχίζει να διαφημίζει το μέγεθος της παλιάς και άρα και της νέας λυκοσυμμαχίας που έχει στο μυαλό του, χρησιμοποιώντας την "τεράστια αποτυχία" της προηγούμενης. Αφού είναι τεράστιων διαστάσεων η αποτυχία, για την οποία φταίνε οι άλλοι, ήταν τεραστίων διαστάσεων και η προσπάθεια της κατασκευής για την οποία σεμνύνεται αυθεντία του. Θα είναι λοιπόν τεραστίων διαστάσεων και η νέα προσπάθεια που θα αναλάβει η επιχείρησή του. Και γι αυτό πρέπει όπως θα δούμε παρακάτω να προειδοποιήσει τον κόσμο, να μη του χαλάσουν και το νέο κατόρθωμα.

Παρεμπιπτόντως πρέπει να πω η μεγαλομανιακή ιδιοτέλειά του Ρινάλντι πυρπολεί τους ιδεολογικούς τόπους που πατάει η γλώσσα του. Οι συγκροτήσεις της Λατινικής Αμερικής μπορεί να έχουν ενδιαφέρον αλλά έχουν και πολλές ιδιομορφίες και κάθε άλλο παρά μπορούν να θεωρηθούν παράδειγμα για μίμηση. Και άλλωστε λόγω συνθηκών δεν μπορούν και να γίνουν αντικείμενο μίμησης. Ποιες είναι οι σημαντικές συγκροτήσεις της Αριστεράς στην Ευρώπη δεν μπορώ να το φανταστώ. Η πολιτική ιστορία της Ιταλίας είναι παράδειγμα για μελέτη αλλά η διάλυση των εκεί συγκροτήσεων δεν είναι κανένας αδόκητος θάνατος είναι η κατάληξη της εγκατάλειψης της επαναστατικής πολιτικής.

Βλέπετε λοιπόν ότι είναι πολύ προσεκτικός όταν ζητάει να αξιοποιηθεί η πείρα της προηγούμενης λυκοσυμμαχίας. Πρέπει να αξιοποιηθεί κατ αυτόν, χωρίς όμως "να μπούμε στην ουσία" της αποτυχίας, εφαρμόζοντας απαράβατα το Δόγμα Νούλα, «Δεν μπορούμε να κάνουμε σαν να μη συνέβη τίποτα.». Να διδαχθούμε, από ότι συνέβη αλλά χωρίς να καταλάβουμε τι συνέβη, γιατί τότε γράψε αλλοίμονο στην Αυθεντία του Ρινάλντι:

«Γιατί τα λέω αυτά; Πρώτον χρειαζόμαστε σαφή πολιτική γραμμή. Σ' αυτό υπερτερούμε αλλά πρέπει να την επεξεργαστούμε περισσότερο.». Προφανώς η πιθανή νέα λυκοσυμμαχία υπερτερεί από τους άλλους λύκους της παλιάς που θα την αμφισβητήσουν. Ποια όμως είναι αυτή η υπερτερούσα πολιτική γραμμή; Μήπως την ξέρει και ο ίδιος; Ξέρει απλά ότι πρέπει να την επεξεργαστεί περισσότερο προκειμένου να προσαρμοστεί στην φυσιογνωμία της νέας λυκοσυμμαχίας.

«Δεύτερο χρειαζόμαστε συλλογική ηγεσία, κι αυτό το πράγμα πρέπει να λυθεί με ουσιαστικό τρόπο. Δεν υπήρχε στην εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ συλλογική ηγεσία, και σήμερα πρέπει να βρούμε τρόπους να υπάρξει συλλογική ηγεσία.» Εδώ νομίζω ότι είναι όλο το ζουμί της αθλιότητας της Ρινάλντιας παρέμβασης. Προβάλει την ενότητα σε επίπεδο λυκοσυμμαχίας -- γιατί τι άλλο από αυτό σημαίνει συλλογική ηγεσία; -- σαν συνταγή για την ενότητα στην Αριστερά. Αλλά ακριβώς η ενότητα της λυκοσυμμαχίας είναι που δηλητηριάζει την ενότητα στην κοινωνική βάση. Και από αυτή άποψη φαίνεται και σε ποιό πλαίσιο αναζητά την πρωτοτυπία της οργάνωσης που λέει πιο κάτω ότι του χρειάζεται. Θέλει ένα νέο πολιτικό πολυμάγαζο στο οποίο οι λύκοι θα είναι αρκετά ανιδιοτελείς ώστε να βασιλεύει η δική του λαιμαργία.

«Και τρίτο πράγμα, πρέπει να έχουμε οργάνωση όλου του κόσμου με διάφορες πρωτότυπες μορφές, σ ολόκληρη την Ελλάδα και σε ολόκληρη την περιφέρεια.» Είναι πράγματι φανερό ότι η σημερινή πρωτοτυπία μιας πολιτικής οργάνωσης θα έχει απαραίτητα σχέση με το ζήτημα της ηγεσίας. Αυτή ακριβώς και μόνο είναι η πρωτοτυπία που προϋποτίθεται μιας νέας αριστερής πολιτικής οργάνωσης που αργά ή γρήγορα θα σχηματιστεί και που έχει ήδη αρχίσει να αναδύεται σε επίπεδο κοινωνικής βάσης, με τις παράδοξες παρεμβάσεις της βάσης μέσω internet, όπως είναι, για την Αριστερά, η Ένωση Οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, η κίνηση Δώσε Πάσα. Ο Ρινάλντι σε διάφορες παρεμβάσεις δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία, απέναντι σ' αυτές τις τάσεις, γι αυτό άλλωστε μιλάει για νέες πρωτότυπες μορφές οργάνωσης. Έχει ήδη πρεμούρα να υιοθετήσει της εκδηλώσεις τους. Ξέρει ότι πρέπει να τις πνίξει εν τη γενέσει την ουσία τους και να τις καπελώσει πριν γίνουν σοβαρές και απειλήσουν την επιχείρηση του.

Και τελειώνει την περιγραφή των απαιτήσεων του από τον κόσμο της Αριστεράς ζητώντας θρασύτατα την απόδειξη της υποταγής του στην αυθεντία του ή με άλλα λόγια στην δούλεψή του. «Και από αυτή την άποψη αυτή η πρώτη μάχη που δίνουμε, γι αυτή τη μικρή - μικρή ελπίδα, να δείχνει ότι έχουμε βγάλει κάποια συμπεράσματα. Από αυτά που συνέβησαν ή από αυτά που συμβαίνουν.» Λέτε να θέλει ο αυτός ο κύριος να βγάλουν οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης πραγματικά συμπεράσματα από αυτά που συμβαίνουν; Ασφαλώς όχι, γιατί το πρώτο συμπέρασμα που θα βγάλει μια σοβαρή πολιτική συζήτηση είναι η ανάγκη να απαλλαγεί η Αριστερά από την αθλιότητα του Θράσους Ρινάλντι και την αφασία του Δόγματος Νούλα.

Αφού τα είπε όλα αυτά, αφού κατεδάφισε την αισιοδοξία για το προκείμενο, αφού προδιέγραψε την νέα λυκοσυμμαχία που θα επιφέρει το επόμενο μετασυριζιακό φιάσκο, ήρθε η ώρα να ξεδιπλώσει τον θρασύτατο εκβιασμό του: «Από αυτή την άποψη, μόνο αν συμβεί έτσι, εγώ έχω κάποια αισιοδοξία. Μόνο σε κάτι τέτοιο, αν συμβεί έτσι, εγώ έχω την δυνατότητα (διάβαζε με συμφέρει) να δώσω ένα κομμάτι από τον εαυτό μου, από την συλλογικότητά μου (διάβαζε από το προσωπικό μου), από αυτά, και τα λοιπά (αυτά και τα λοιπά!! Προσέξτε, η δια βίου εκπαίδευση στην ρητορική υποκρισία και στο θράσος δεν μπορεί να γιατρέψει την αμηχανία στην έκφραση.). Αν δεν το νιώσω αυτό το πράγμα, αν δεν το πιστέψω αυτό το πράγμα, θα πρέπει να αναρωτηθώ για ποιο πράγμα δουλεύουμε;» Τί τους λέει η αυθεντία του: Τι θα βγάλω εγώ ρε παιδιά, αν βάλω τα συνεργία μου να δουλέψουν σε όλη την Ελλάδα, χωρίς να με έχετε πείσει ότι θα ακολουθείτε τις οδηγίες μου;

«Γιατί (εντάξει, συμφώνησε να παίξει με τις εκλογές για την περιφέρεια. Τι να κάνει, συμφώνησε αφού καμιά από τις λαδιές που έκανε για να παρακάμψει το Μέτωπο δεν ευδοκίμησε!) η Κυριακή 7 Νοέμβρη θα τελειώσει, θα 'χουμε το δεύτερο γύρο, θέλει μια ερώτηση, αλλά είναι εύκολο πώς θα την απαντήσουμε (ομολογώ ότι αυτό δεν το κατάλαβα! Πόσο εύκολη μπορεί να είναι η στάση του Μετώπου στον δεύτερο γύρο; Μάλλον ούτε και ο ίδιος κατάλαβε γιατί το είπε.). Παρακάτω; Πως θα το οργανώσουμε το παρακάτω, τι θα πάμε να συγκροτήσουμε παρακάτω, ποιο είναι το σχέδιο για παρακάτω; Και επειδή αυτά είναι πράγματα που μπορεί ρωτώντας να τα απαντάμε, πρέπει να έχουμε σαφείς όρους και να έχουμε μεγαλύτερη απαίτηση από το απλά να  ξαναζεσταθούμε...». Εδώ βλέπουμε και την ανοησία που γεννάει η ιδιοτέλεια. Ρωτάει μετ' επιτάσεως τι θα γίνει παρακάτω για να απαντήσει μόνος του: εντάξει παρακάτω θα σας πάω βλέποντας και κάνοντας! Αλλά τότε γιατί τόση φασαρία για το παρακάτω; Απλούστατα για να εξασφαλίσει ότι παρακάτω θα έχει την αρχηγία για θα ρεφάρει για την χασούρα του πολυμάγαζου.

Γιατί αν απλά ξαναζεσταθούμε (όπως ζεσταθήκαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ) και συμβούν τα ίδια ξανά μανά, συγνώμη, θα είναι ασυγχώρητο όσον αφορά αυτή τη μικρή - μικρή ελπίδα να την πετάξουμε έτσι μέσα σε τέτοιες συνθήκες. Ποια είναι τα "ξανά μανά" που μπορούν να συμβούν; Αναφέρεται προφανώς στα καραγκιοζιλίκια των επιτελών των συνιστωσών της λυκοσυμμαχίας του τέως ΣΥΡΙΖΑ, εν όψει της συμπεριφοράς των νέων συνιστωσών της νέας λυκοσυμμαχίας του νέου ΣΥΡΙΖΑ που ονειρεύεται. Τα δικά του καραγκιοζιλίκια, ακόμα και τα πιο πρόσφατα, προφανώς τα έχει διαγράψει.

Και τελειώνει με δήθεν επαίνους, όπως άρχισε, για να καλύψει την θρασύτατη αθλιότητα της παρέμβασής του χωρίς όμως να παραλείπει τις επιφυλάξεις του, ή με άλλα λόγια χωρίς να παραλείπει να βγάλει την ουρά του απ' έξω, για να μην λουστεί μια ενδεχόμενη αποτυχία:

«Από αυτή την άποψη ήθελα να πω αυτά τα λόγια πολύ ειλικρινά και πολύ συντροφικά σε όλους μας. Είναι ιδιαίτερα θετικό αυτό το κλίμα που υπάρχει εδώ πέρα έχει ανάγκη ο κόσμος από την ελπίδα και απ' τη ζεστασιά, μπορούμε να προχωρήσουμε μπορούμε να έχουμε μια νίκη στις 7 Νοέμβρη αν δουλέψουμε και αν έχουμε επίγνωση των συνθηκών υπό τις οποίες θα δουλέψουμε.»

Δεν ξέρω αν πέτυχα να μεταφράσω έτσι όπως την κατάλαβα την ομιλία του κυρίου Ρούντι Ρινάλντι. Μπορεί, όποιος έχει αμφιβολία, να τον απολαύσει, με τα αυτιά του και με τα μάτια του, στο παρακάτω link που περιέχει όλες τις ομιλίες της σύσκεψης. Όποιος δεν θέλει να χάσει την ώρα του ακούγοντας λόγια αισιοδοξίας ή συγκεκριμένες προτάσεις από τους άλλους τους υποδεέστερους ομιλητές δεν έχει παρά να πάει κατ' ευθείαν στην εμπνευσμένη ομιλία του τιμονιέρη όλων των φιάσκων, κυρίου Ρούντι Ρινάλντι: Αρχίζει από το 24:25 και φτάνει μέχρι το 29:08 ...

http://www.livestream.com/114news/video?clipId=flv_6269d776-daa2-4aeb-903c-39cc58319df3

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο, πρέπει να πω δυο πράγματα:

Το ένα είναι ότι λυπάμαι ιδιαίτερα, που έφτασα να πιστεύω ότι οι άνθρωποι της Αριστεράς στην Ελλάδα χρειάζονται να τους μεταφράζει κάποιος έναν λόγο που ακούν με τα αυτιά τους για να καταλάβουν το πραγματικό περιεχόμενό του. Είναι να απορεί κανείς, πώς έφτασε ο κόσμος της κοινωνικής βάσης της Αριστεράς, να ανέχεται έναν άνθρωπο σαν τον Ρούντι Ρινάλντι να ζητάει ουσιαστικά τα ρέστα για ένα φιάσκο (αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο) για το οποίο είναι βασικά υπεύθυνος και να τον χειροκροτεί κι από πάνω! Είναι όμως και να απορεί κανείς επιπλέον πώς οι άνθρωποι που αποτελούν την βάση μιας οργάνωσης που ονομάζεται κομμουνιστική, επιτρέπει να εκφωνείται ένας τέτοιος λόγος. Ένας λόγος που δεν θα ήταν ούτε κατά διάνοια επιτρεπτό να εκφωνηθεί από εκπρόσωπο μιας παραδοσιακής κομμουνιστικής οργάνωσης και μάλιστα μαρξιστικής λενινιστικής.

Βεβαίως εγώ είμαι ο πρώτος που θα πω ότι ακριβώς η παραδοσιακή μορφή της επαναστατικής οργάνωσης είναι σήμερα προβληματική. Χρειάζεται εκσυγχρονισμός που δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Αλλά σίγουρα δεν είναι εκσυγχρονισμός η αποθέωση της ιδεολογικής υποκρισίας και της πολιτικής υστερίας που εκφράζει ο Ρούντι Ρινάλντι!

Το δεύτερο που έχω να πω είναι ότι η μεγάλη ζημιά που κάνουν οι επιτελείς της ΚΟΕ και, στο βαθμό που όλοι είναι υποταγμένοι στο Δόγμα Νούλα, ολόκληρη η οργάνωση, δεν είναι τόσο αυτά που λένε. Είναι ότι από την μια χρησιμοποιούν την δύναμη που τους η παρακαταθήκη της καταγωγής τους (το μαρξιστικό λενινιστικό κίνημα και η πολιτιστική επανάσταση) και ο μεγάλος αριθμός φρέσκων ανθρώπων που έχουν προσελκυστεί στην ΚΟΕ λόγω της παρακαταθήκης αυτής, για να εκβιάσουν την κατεύθυνση της πολιτικής κίνησης σε μονοπάτια που στην πραγματικότητα μόνο τον φασισμό ωφελούν. Το ακόμα χειρότερο είναι, ότι από την άλλη μεριά εμποδίζουν μια σοβαρή κριτική και παρέμβαση από τα αριστερά που είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη μιας σύγχρονης αριστερής πολιτικής, πράγμα που αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για την κοινωνία.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής οι δύο αυτές πλευρές της ολέθριας επίδρασης του Δόγματος Νούλα και του Θράσους Ρινάλντι, είναι φανερές. Η κίνηση που είχε προταθεί από τον Αλέκο Αλαβάνο στο Σπόρτινγκ, έχει χάσει την δύναμή της, αφού κλείστηκε μέσα σε ένα οργανωτικό πλαίσιο που δήθεν προσφέρεται από τους επιτελείς της ΚΟΕ, αλλά το οποίο γίνεται όπλο εκβιασμού, από τον Ρινάλντι και τους ομοίους του αστέρες της ΚΟΕ (Γαλάνης, Καραμάνος, Κατσούλας, Τσίπρας) οι οποίοι άλλωστε μονοπωλούν και το μοναδικό βήμα του Μετώπου, το αλλοπρόσαλλο έντυπο που παρουσιάζεται σαν "δρόμος της Αριστεράς".

Ωστόσο τελειώνοντας πρέπει να πω ότι η παραπάνω κριτική είναι διατυπωμένη από μια θέση παρατήρησης της πολιτικής πλευράς των πραγμάτων. Η πολιτική κριτική και μάλιστα η προσωπική πολιτική κριτική είναι εύκολη. Ο Ρούντι Ρινάλντι ειδικά, αλλά και η παρέα του δεν πάει πολύ πιο πίσω, έχει μια αντικομματικής με την ουσιαστική έννοια δράσης. Η αξία αυτού του κειμένου δεν είναι τόσο η κριτική του Ρινάλντι, αλλά κυρίως η προβολή της ανάγκης να πάψει ο κόσμος να σέβεται τον κάθε καραγκιόζη που παριστάνει τον ηγέτη. Αν οι αριστεροί συνεχίσουμε να σεβόμαστε ανθρώπους σαν τον Ρινάλντι και τον Γαλάνη, πώς θα μπορέσουμε να πείσουμε τον λαό και την κοινωνία να πάψει να σέβεται τον ανθρώπους σαν τον Παπανδρέου και τον Ραγκούση. Τίποτα δεν έχουν αξιοσέβαστο αυτοί οι τελευταίοι, εκτός από την πρόσβαση σε ενός επιπέδου εξουσία. Τι άλλο σεβόμαστε νομίζετε στον Ρινάλντι την εξουσία του πάνω στην ΚΟΕ. Ρωτήστε, αν ξέρετε κανέναν, από τους παλιούς της ΚΟΕ πώς την έχει κατακτήσει (έτσι ακριβώς: κατακτήσει) αυτή την εξουσία.

Αυτό που λείπει όμως από την Αριστερά, ιδιαίτερα σε μια εποχή βαθειάς κρίσης, είναι η ιστορική άποψη. Πρέπει να καταλάβουμε πως φτάσαμε μέχρι εδώ. Πρέπει να καταλάβουμε την ιστορική θέση των πολιτικών κινήσεων που έγιναν μέχρι σήμερα. Μόνο έτσι μπορούμε να καταλάβουμε το επόμενο βήμα της Αριστεράς που δεν μπορεί να βρίσκεται σε άλλη κατεύθυνση από το επόμενο βήμα της κοινωνίας. Δεν υπάρχει καμιά (μα καμιά) περίπτωση, όσο οι επιτελείς της Αριστεράς μας ελέγχουν μέσα από τα μαγαζιά τους να επιχειρήσουμε κάτι τέτοιο. Η μόνη ελπίδα που υπάρχει είναι να ξεκόψουμε από τους επιτελείς και τα επιτελεία τους. Μπορούμε άραγε να ελπίζουμε πως κάποιοι άνθρωποι θα ξεκόψουν από τον εκβιασμό του Θράσους Ρινάλντι και την αφασία του Δόγματος Νούλα που χαρακτηρίζει ολόκληρη την "υπαρκτή" (μακάβριο δεν ακούγεται;) Αριστερά και θα δουν την πορεία της Αριστεράς προς το μέλλον μέσα από τον δρόμο της Κοινωνίας και όχι μέσα από τον "δρόμο της Αριστεράς (των επιτελείων)"; Νομίζω πως μπορούμε να το ελπίζουμε.