Διάφορα | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 2240
Το μέλλον της συριζικής λυκοσυμμαχίας;
σχόλιο απο τον Κ.Π.
Κυρ, 12 Σεπτ 2010

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε σαν σχόλιο κάτω από την ηλεκτρονική δημοσίευση ενός άρθρου του Ρούντι Ρινάλντι στον Δρόμο της Αριστεράς της 11 Σεπτεμβρίου 2010. Ο τίτλος του άρθρου ήταν "Ποιό το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ;" και  έχει ενδιαφέρον αφού αφορά το πώς βλέπει ο συγγραφεύς του το μέλλον της λυκοσυμμαχίας επιτελών που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι βεβαίως μόνο ο ΣΥΝ. Το παρόν σχόλιο αφορά την προσπάθεια του κύριου Ρινάλντι να θολώσει τα νερά για να κρυφτεί το ολοφάνερο γεγονός ότι αυτός και η παρέα του μόχθησαν από την πρώτη στιγμή όχι για την ενότητα της του Κόσμου της Αριστεράς αλλά για την κατασκευή μιας λυκοσυμμαχίας που θα μπορούσε να πουλήσει  στο εξουσιαστικό σύστημα, έναντι πινακίου ξινισμένης φακής που είναι το εισιτήριο για τον χώρο της εξουσίας, την επιρροή της στον κόσμο της Αριστεράς.

Υπάρχουν στο άρθρο κι άλλες πτυχές που θα βρω την ευκαιρία να τις σχολιάσω περαιτέρω. Έχουν ενδιαφέρον, κυρίως γιατί προαγγέλλουν την προσπάθεια εκ μέρους των επιτελών της ΚΟΕ να εκμεταλλευθούν το ευνοϊκό κλίμα που δημιούργησε ο αξιοθαύμαστος κρετινισμός των επιτελών του ΣΥΝ, για να σχηματίσει έναν τρίτο στενότερο "αριστερό πόλο" μέσα στον ήδη διασπασμένο "αριστερό πόλο", που απέμεινε μετά από την διάσπαση του πρώτου "αριστερού πόλου" από τον Φώτη Κουβέλη.

 

Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να μη διασπαστεί αλλά σε ποια πορεία θα παραμείνει ενωμένος. Η ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν από την αρχή μια κίνηση που, όποιες κι αν ήσαν οι αυταπάτες των μελών της ΚΟΕ, που έβαλαν πλάτη για το εγχείρημα, και οι μεγαλομανιακές φαντασιώσεις των Ρινάλντι, Γαλάνη και Σια, για τον αριστερό πόλο και την "αριστερή πλειοψηφία" λειτούργησε σε βάρος της κοινωνικής ενότητας και υπέρ της ποικιλίας των φασιστικών τάσεων που απειλούν την κοινωνία.

Η κατασκευή του ΣΥΡΙΖΑ (ενός συστημικού πολιτικού πολυκαταστήματος) πέρασε από δύο πολιτικές Αθλιότητες παγκόσμιας εμβέλειας. Η πρώτη ήταν η συνεργία της ΚΟΕ στην ακύρωση του Κοινωνικού Φόρουμ με  την μετατροπή του σε καρτέλ πολιτικών εταιρειών. Η δεύτερη ήταν το βρώμικο διήμερο της ΚΟΕ που στο όνομα της ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ έδωσε άφεση αμαρτιών και έφερε στο προσκήνιο σαν αριστερούς όλους τους απεργοσπάστες και διώκτες τους του ελληνικού μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επομένως δεν ένωσε την Αριστερά αλλά τους σεσημασμένους διασπαστές της Αριστεράς πρόσωπα που η βάση της Αριστεράς και αρκετά στελέχη της, σιχαίνονται ακόμα και να τους μιλήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ συσπείρωσε και κρατάει ακόμα κόσμο επειδή δεν έχει ακόμα βρει τον τρόπο να σπάσει τις αλυσίδες του εξουσιαστικού συστήματος που αντιπροσωπεύει αυτό το λαθρεμπορικό πολιτικό πολυκατάστημα.

Υπάρχουν την κορυφή αυτού του εγχειρήματος μερικά πρόσωπα που είναι άξια να συμμετέχουν (και όχι να "ηγούνται") σε ένα αληθινό αριστερό επαναστατικό κίνημα; Ασφαλώς υπάρχουν. Υπάρχει ο Αλαβάνος που είναι ολοφάνερα ένας άνθρωπος της βάσης που, μετά από την απελευθέρωσή του από την "ηγεσία" του ΣΥΝ, ταλαιπωρείται από τους Ρινάλντι, Γαλάνη και Σία στον χώρο των επιτελείων. Σ' αυτόν άλλωστε οφείλεται η προσέλκυση του κόσμου της βάσης και οι (άτυχες) ελπίδες αυτού του κόσμου, ότι "κάτι μπορεί να γίνει" μέσω του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχουν κι πολλά άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που και ικανότητες έχουν και πολιτική εντιμότητα έχουν και η πείρα τους ακόμα και η αρνητική ακόμα και η αυτοκριτική τους μπορεί να φανεί πολύτιμη στο κίνημα που κάποια στιγμή θα γεννηθεί. Υπάρχουν όμως στην βάση της Αριστεράς χιλιάδες άνθρωποι που μπορούν να αποτελέσουν ένα ορμητικό επαναστατικό κίνημα. Αλλά βέβαια τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν απεγκλωβιστούν από την Αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ, και του εξουσιαστικού φόρουμ των G-9 (ή όσων είναι τέλος πάντων) της γραμματείας του.

Αυτές οι εκλογές δίνουν την ευκαιρία στον κόσμο της Αριστεράς να σκεφτεί την γραμμή πλεύσης του Αριστερού κινήματος. Του κινήματος που βεβαίως δεν έπαψε να υπάρχει αλλά καταπιέζεται τόσα χρόνια, από τον οπορτουνισμό των πρώην επιχειρηματιών της πολιτικής ήττας που αφού απαξιώθηκαν ως τέτοιοι, βλέπουν τώρα μπροστά τους την ευκαιρία να καθιερωθούν σαν ναυαγοσώστες του συστήματος που βουλιάζει. Προβάλλουν μια "εναλλακτική" έξοδο από την παγκόσμια κρίση που είναι φανερά η τελευταία του εξουσιαστικού συστήματος.

Διαβάστε προσεχτικά το Άρθρο του Ρινάλντι και πέστε, με το χέρι στην καρδιά, τι μας λέει αυτός ο κύριος που παριστάνει τα τελευταία 17 χρόνια τον λενινιστή επαναστάτη; Αντί να φτύσει την μούρη του που εν' ονόματι της ανάγκης για ενότητα στην βάση, ενότητας που άρχισε να οικοδομείται μέσα από το Κοινωνικό Φόρουμ έφτιαξε μια λυκοσυμμαχία με τις χρεοκοπημένες αντίκες (που έλεγε ο μακαρίτης ο Χοντζέας) του αριστερού κινήματος, μια συμμαχία με τους ανθρώπους που κατέστρεψαν το αριστερό πολιτικό κίνημα βεβαίως μέσα στην ιστορική συγκυρία και με την αμέριστη βοήθεια των μηχανισμών της εξουσίας, βγαίνει τώρα σαν τιμητής να "καταγγείλει" τους "λύκους" (διάβαζε ύαινες) για την διάσπαση, στην πραγματικότητα όμως να τους πιέσει μέσω της Βάσης, να επανέλθουν στην συμμαχία ή στην χειρότερη περίπτωση να σχηματίσει μια νέα.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί πολύ απλά η χρόνια μανία της εξουσίας τον έχει οδηγήσει κι αυτόν στην παράνοια όπως όλους τους αντίστοιχους. Μήπως ενδιαφέρεται ο Ρινάλντι για την κοινωνική βάση; Μήπως όπως έλεγε ο Μάο (αφού όπως είπε στη μνημειώδη δήλωσή του στον σύντροφο Χατζησωκράτη είναι και ολίγον Μαοϊκός) έχει εμπιστοσύνη στον λαό; Όχι Βέβαια! Ο Ρινάλντι δεν αντέχει ούτε καν σε ομήγυρη που δεν έχει εξασφαλίσει μια κλάκα που θα τον χειροκροτήσει.

Αυτός και οι όμοιοί του (ευτυχώς δεν είναι πολλοί, αλλά η γαμημένη η συγκυρία τους βοηθάει ακόμα) βλέπουν τους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης σαν πρόβατα και τους άλλους λύκους της συμμαχίας σαν βοσκούς που άμα συνενώσουν τα κοπάδια τους μπορεί να καταφέρει να τους τα αρπάξει και να γίνει τσέλιγκας.

Όπως έλεγαν οι Κινέζοι για τον Χρουστσόφ ο Ρινάλντι είναι άριστος μηχανορράφος αλλά νούλα ως πολιτικός. Θα μπορούσε έχοντας τις πλάτες του κόσμου της ΚΟΕ, και για όσο υπάρχει ακόμα το εξουσιαστικό σύστημα και ο ΣΥΡΙΖΑ, να βοηθήσει στην αξιοποίησή του για την ιδεολογική προετοιμασία του κόσμου εν όψει των αναταραχών που θα έρθουν. Για παράδειγμα, για να μην χαθούν οι δεσμοί ανάμεσα στους ανθρώπους της Βάσης, όταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαλυθεί. Σιγά να μην ενδιαφερθεί ο Ρινάλντι για το αύριο του κόσμου της Αριστεράς! Αυτός βλέπει το δικό του αύριο θολό και τον πιάνει σύγκρυο. Γιατί βέβαια οι εξουσιαστικές συμμαχίες δεν γεννάνε μόνο τους νεκροθάφτες τους, γεννάνε και τους ανταγωνιστές τους. Άλλα νέα φρουτάκια ωριμάζουν κάτω από τα σάπια φρούτα που είναι οι ίδιοι.

Το ζήτημα όμως δεν είναι τι λέει και τι κάνει ο Ρινάλντι. Το ζήτημα είναι τι λέει και τι κάνει η βάση της Αριστεράς. Ένας είναι ο δρόμος της ενότητας. Να βγουν στον φρέσκο αέρα (και όχι στον κοπανιστό αέρα που εννοεί ως φρέσκο ο Γαλάνης) της κοινωνίας οι διαφορές σε ιδεολογικά, πολιτικά και ιστορικά ζητήματα  που έχουν κατακερματίσει την Αριστερά. Οι διαφορές που συγκαλύπτονται κάτω από τις υποκριτικές παρλαπίπες των σωμάτων που συγκροτούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως τα ίδια ισχύουν και για όλους τους άλλους πολιτικούς χώρους αλλά εδώ μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εν κατακλείδι, θέλουμε δεν θέλουμε η πολιτική έχει ξεφύγει από τα επιτελεία και έχει κατέβει στο πεζοδρόμιο, αν ο κόσμος της βάσης της αριστεράς δεν αναλάβει την ευθύνη να ξεκαθαρίσει την ιδεολογία του (από τα σκουπίδια που έχει γεμίσει) και να ασκήσει την πολιτική του, θα επικρατήσει για ένα διάστημα ο φασισμός. Η επικράτηση του φασισμού μπορεί να βελτιώσει την θέση αρκετών που ως αριστεροί βαίνουν προς την χρεοκοπία, αλλά θα είναι ο τάφος του εξουσιαστικού συστήματος.

Αν όμως οι κοινωνικές δυνάμεις της Αριστεράς προετοιμαστούν από την αρχή για τον αναπόφευκτο πόλεμο με τον φασισμό, ο πόλεμος θα είναι σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό αναίμακτος. Οι πρώτες μάχες εναντίον του φασισμού θα είναι οι μάχες ενάντια στα επιτελεία της Αριστεράς και ειδικά ενάντια στους "ενωμένους" επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ.

Κ.Π.