Αρχίζω από το συμπέρασμα: Δεν "φταίνε" ούτε οι ίδιοι οι φονιάδες ούτε τα αντιμαχόμενα πρασινόμαυρα κυβερνητικά επιτελεία και τα κοκκινόμαυρα αντιστασιακά επιτελεία που προσπαθούν να τους χρεώσουν τους φονιάδες οι μεν στους δε. Για τον θάνατο αυτών των ανθρώπων φταίει ο κόσμος της κοινωνικής βάσης που ανέχεται χρόνια τώρα να κατεβαίνει σε διαδηλώσεις χωρίς να ενδιαφέρεται για την ομοιογένεια της διαδήλωσης, χωρίς να έχει συμφωνήσει με τον διπλανό του τι επιτρέπεται και τί δεν επιτρέπεται σ' αυτή την διαδήλωση, χωρίς να ενοχλείται ότι τον χρησιμοποιούν σαν κρέας για τα κανόνια του πολέμου τους για την εξουσία.

Προσπαθούσα αυτές τις μέρες να γράψω κάτι για την κρίση, για τα μέτρα σταθερότητας, για την πρόσκληση του κόσμου σε αγώνες. Με έκοψε το γεγονός του φόνου τριών ανθρώπων, μπροστά στα μάτια του κόσμου που διαδήλωνε. Δεν έβρισκα μέχρι σήμερα λόγια να γράψω, γιατί κάθε φορά που άκουγα ή διάβαζα κάτι γι αυτό το ζήτημα, η οργή ανέβαινε ένα σκαλοπάτι πιο κοντά στο μυαλό μου και έπνιγε την σκέψη μου. Ειπώθηκαν, τόσο ανατριχιαστικά πράγματα -- όχι από τα πρασινόμαυρα κυβερνητικά παπαγαλάκια αλλά από τα κοκκινόμαυρα αντιστασιακά παπαγαλάκια -- που η οργή μου άρχισε να γίνεται ντροπή. Σκεφτόμουν, τί να γράψω; ποιος θα με καταλάβει; κι αν καταλάβει κάποιος τί έγινε;

Τελικά διάβασα στον "Δρόμο της Αριστεράς" τα άθλια κείμενα που υπογράφει χωρίς ντροπή ο Ρούντι Ρινάλντι και κατάλαβα ότι δεν μπορώ παρά να κάνω αυτό που κάνει κι αυτός. Αυτό που κάνουν όλοι. Δεν μπορώ παρά να πνίξω τις ενοχές μου και να εκμεταλλευτώ τον θάνατο τριών ανθρώπων για να απευθύνω την πολιτική μου άποψη σ' αυτούς που ανήκουν στην κοινωνική βάση και δεν φιλοδοξούν να ανέβουν στην κορυφή.

Αν αυτοί οι τρείς άνθρωποι πέθαιναν με τον ίδιο τρόπο τον Δεκέμβρη του 2008, δεν θα σκεφτόμουν ποιος φταίει. Ήταν εξέγερση τότε, ήταν ένα μπουρίνι της ιστορίας, και μέσα σ' αυτό, η καταστροφή και ο θάνατος είναι απλές ατυχίες. Στην εξέγερση κατεβαίνουν πλάι - πλάι κάθε καρυδιάς καρύδια, από παιδιά που δεν ξέρουν τι κάνουν μέχρι έμμισθοι πράκτορες που κάνουν την δουλειά τους. Κι ανάμεσα σ' αυτούς ένα πλήθος ανθρώπινων τύπων που βρίσκει την ευκαιρία να εκτονωθεί με την βία. Να μιλάμε για φταίχτες μέσα σ' αυτό το εκρηκτικό ανθρώπινο μείγμα της εξέγερσης είναι ηλιθιότητα.

Την περασμένη Τετάρτη όμως δεν ήταν εξέγερση, ήταν η πρώτη μάχη ενός προαναγγελθέντος πολέμου. Απ' την μια μεριά η παράταξη των πρασινόμαυρων "πατριωτών" που θα τιθασεύσουν τον κοπανιστό αέρα της οικονομίας καζίνο, κι απ' την άλλη μεριά η παράταξη κοκκινόμαυρων "αντιστασιακών" που θα διορθώσουν την οικονομία καζίνο με τον κοπανιστό αέρα της ρητορείας. Και να πρώτοι νεκροί της πρώτης μάχης τους: μπροστά στα μάτια των τμημάτων των δύο στρατών τους, τρείς άνθρωποι άμαχοι.

Τι σόι πόλεμος είναι αυτός; Οι επιτελείς πρασινόμαυροι και κοκκινόμαυροι δεν θέλουν και δεν μπορούν ούτε να πιστέψουν ούτε να ομολογήσουν ότι η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί και δεν θα τελειώσει αν δεν σαρώσει κι αυτούς και το σύστημά τους. Και επειδή δεν μπορούν να διεξάγουν έναν πόλεμο του λόγου με αέρα κοπανιστό βγάζουν στους δρόμους τα στρατά τους, οι μεν τις δυνάμεις της διαδήλωσης οι δε τις δυνάμεις της καταστολής για διεξάγουν έναν πόλεμο βίας. Εμείς, η κοινωνική βάση, και οι διαδηλωτές και οι μπάτσοι είμαστε το κρέας για τα κανόνια αυτού του πολέμου.

Είμαστε έτοιμοι εμείς οι διαδηλωτές να κάψουμε τους συνανθρώπους μας με μολότοφ; επειδή είναι πλούσιοι; επειδή είναι μπάτσοι; επειδή είναι απεργοσπάστες; επειδή είναι αμέτοχοι και άρα συμμέτοχοι; Αν ναι ας γράφουμε στα πανό μας όποιον δεν είναι μαζί μας τον καίμε. Αν όχι πώς μπορούμε να συμμετέχουμε τόσα χρόνια τώρα, σ' αυτές τις πολιτικά κωφάλαλες διαδηλώσεις που μιλούν μόνο με την απολιτική παντομίμα της φωτιάς;

Για ότι γίνεται μέχρι σήμερα και για το τραγικό συμβάν που σημάδεψε την αρχή αυτού του πολέμου οι φυσικοί αυτουργοί από εγκληματική και ιδιοτελή αμέλεια είναι ο εσμός των κοκκινόμαυρων επιτελών. Οι ηθικοί αυτουργοί όμως είμαστε εμείς ο κόσμος της βάσης της Αριστεράς. Εμείς που ανεχόμαστε την μουγκαμάρα τους. Εμείς που ανεχόμαστε την υποκρισία τους εμείς που σερνόμαστε στις ιδεολογικά άφωνες και πολιτικά διάτρητες παρελάσεις τους. Στην πρώτη μάχη έπεσαν κιόλας τρείς άμαχοι.

Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι προλετάριοι και οι σύμμαχοί τους νίκησαν τον φασισμό μετατρέποντας τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο πόλεμο. Για να ολοκληρώσουμε εμείς την νίκη τους νικώντας τον σημερινό φασισμό πρέπει να μετατρέψουμε τον πόλεμο μεταξύ των επιτελείων σε πόλεμο της κοινωνικής βάσης εναντίον των επιτελείων; Όχι πια φωτιές στους διπλανούς μας, φωτιές σε όλα τα επιτελεία.

Πόσοι νεκροί θα χρειαστούν για να αρχίσουμε να ντρεπόμαστε που δεν το κάναμε ακόμα;