Θα προσπαθήσω, μ' αυτό το κειμενάκι, να εξηγήσω τί μου ήρθε και θέλω να θυμίσω στους φίλους μου και στους αγαπητούς εχθρούς μου ένα μικρό βιβλιαράκι, 5 μικρές σελίδες όλο κι όλο, με τον τίτλο "εναντίον του φιλελευθερισμού" γραμμένο από τον Μάο Τσε Τουνγκ και δημοσιευμένο στις 7 Σεπτ. 1937.

* * *

Νομίζω πως δεν υπάρχει κανείς στην ελληνική κοινωνία που να μην έχει καταλάβει πως το "κόμμα", είναι σήμερα κάτι άλλο από αυτό που ξέραμε κάποτε ως κόμμα. Κι όμως μιλάμε για τα κόμματα σαν να βρισκόμαστε ακόμα σε παλιότερες εποχές στην δεκαετία του 1950 ή και στην δεκαετία του 1930. Κυρίως αντιμετωπίζουμε κάθε κόμμα σαν να είναι κάτι ενιαίο, σαν να είναι ένα "συλλογικό πρόσωπο".

Τι θα πει "συλλογικό πρόσωπο"; Θα πει, κυρίως, πως κάθε λόγος που εκφέρεται στο όνομα του κόμματος είναι ο ίδιος, οποιοδήποτε και αν τον εκφέρει. Θα ήταν αστείο να θεωρήσουμε πως υπάρχει σήμερα τέτοιο πράγμα: και όμως συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τα κόμματα -- τον ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα -- σαν συλλογικά πρόσωπα χωρίς να παραβλέπουμε ότι δεν υπάρχει η βασική προϋπόθεση για να θεωρήσουμε οποιοδήποτε από τα λεγόμενα κόμματα σαν τέτοιο. Αυτό, κατά την γνώμη μου, σημαίνει ότι για κάποιους σοβαρούς λόγους έχουμε ως κοινωνία ανάγκη να έχουμε και σήμερα αυτό που ήταν κάποτε τα κόμματα.

Μερικούς από τους λόγους μπορούμε να τους σκεφτούμε, άλλους πρέπει να τους ανακαλύψουμε, κάποια στιγμή κάποιοι θα διαμορφώσουν μια θεωρία πάνω σ' αυτό το ζήτημα. Το δικό μου μαράζι είναι να καταλάβω τί συμβαίνει αυτές τις ιστορικές μέρες που περνάμε, με την λεγόμενη "Αριστερά", τί κοινό υπάρχει στον λόγο των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται αριστεροί, και αν αυτό που εγώ έχω ονομάσει Αριστερά της Κοινωνικής Βάσης μπορεί κάποια στιγμή να "συγκροτηθεί" σε μια οργανωμένη πολιτική τάση. Σε μια "οργάνωση" δηλαδή που βεβαίως δεν θα έχει την μορφή που είχαν κάποτε τα αριστερά κόμματα και ίσως δεν θα μπορούμε καν να μιλήσουμε για "μορφή" και για "περιεχόμενο" αλλά παρόλα αυτά, κάπως, με κάποιο τρόπο, θα δικαιολογεί ένα όνομα όπως "Αριστερά της Κοινωνικής Βάσης".

Κάνοντας αυτές τις σκέψεις θυμήθηκα και εγώ το βιβλιαράκι του Μάο που αναφέρω στην αρχή. Θυμίζω πως το 1937 είναι στην μέση της περιόδου 1935 - 1940 κατά την οποία στην Μόσχα γίνονται οι Δίκες και πέφτουν κεφάλια (δια χειρός Στάλιν κατά ορισμένους) ακριβώς για λόγους ιδεολογικών διαφορών που ανάγονται -- σωστά κατ' αρχήν και ασχέτως συγκεκριμένης μορφής που πήρε η διαμάχη -- σε κίνδυνο για την υπόσταση της Σοβιετικής Ένωσης. Σ' αυτό το γραφτό, ο Μάο δεν απευθύνεται στην κορυφή αλλά γενικά στους "κομμουνιστές" (της βάσης θα έλεγα εγώ) και περιγράφει 11 τύπους φιλελευθερισμού εξηγώντας επίσης στο τέλος τον κίνδυνο που συνιστά ο φιλελευθερισμός για το κόμμα και για τις "μάζες" δηλαδή για την κοινωνία.

Αναρωτήθηκα, διαβάζοντας ξανά τα λόγια του Μάο, αν κάποιοι από αυτούς τους τύπους φιλελευθερισμού, θα μπορούσαν να αφορούν και τους σημερινούς αριστερούς όχι μέσα στο πλαίσιο του "κόμματος" που βεβαίως είναι "περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις" αλλά σε όποιο πλαίσιο εννοούμε λέγοντας σήμερα Αριστερά. Προσωπικά θεώρησα πως σχεδόν όλοι οι τύποι φιλελευθερισμού υπάρχουν σήμερα και βασιλεύουν και αποτελούν τεράστιο κίνδυνο για την κοινωνία μας. Διαβάστε και σεις το κειμενάκι και αναρωτηθείτε ό,τι νομίζετε.