Μέσα στην γενική θολούρα, είναι αμφίβολο αν στην Ελλάδα θυμάται κανείς ακόμα τι ακριβώς σημαίνει ανώτατος άρχων. Η Προεδρία της Δημοκρατίας αφού υποβαθμίστηκε πολιτικά, έχασε και οποιαδήποτε ιδιαίτερη συμβολική σημασία. Όποιος κατέχει την θέση του προέδρου παίζει απλά έναν ρόλο όπως όλα τα αλλά πρόσωπα της πολιτικής σκηνής. Ρόλο ανάλογο βέβαια με την προσωπικότητά του, αλλά οπωσδήποτε μέσα στο πλαίσιο που ορίζουν οι διατάξεις των πολιτικών δυνάμεων στην τηλεοπτική μας δημοκρατία. Το ποιος θα γίνει πρόεδρος επομένως είναι ζήτημα καθαρά επικοινωνιακό. Απ' αυτή την άποψη το μόνο που μπορεί να έχει κάποιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι περιλαμβάνεται το όνομα ενός αριστερού στην λίστα των πιθανών προέδρων δημοκρατίας.
Τον ίδιο τον κύριο Κωνσταντόπουλο δεν τον ενοχλεί καθόλου η ιδέα. Έχει αποδειχτεί ικανός να λειτουργήσει σε οποιαδήποτε θέση στην κρατική εξουσία. Τα μέλη του κόμματός του, επίσης δεν αντιδρούν στην ιδέα να αναδειχθεί ένας σύντροφός τους σε ρυθμιστή και εκπρόσωπο του αστικού κράτους. Κανένα ζήτημα αρχής, αν στην θέση που άδειασε ο τελευταίος Γκλύξμπουργκ, βρεθεί ένας, εξ αγχιστείας, απόγονος του κομμουνισμού. Άλλωστε και σε όλα τα κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς, οι αρχές έχουν αντικατασταθεί από σλόγκαν που ανανεώνονται κάθε πρωί και καλύπτουν τις ημερήσιες ανάγκες τους.
Απ' την άποψη των λειτουργών της εξουσίας προφανώς εντάσσεται η λύση του Νίκου Κωνσταντόπουλου, στο γνωστό παιχνίδι του δικομματισμού, με τις εναλλαγές του ανάμεσα στην συναίνεση και την αλληλοεξόντωση. Σύμφωνα με μια τέτοια άποψη - που αρέσει και στον ίδιο τον πιθανό πρόεδρο - η επιλογή του θα σήμαινε συναίνεση των κομμάτων της εξουσίας σε μια πολιτική βάση πιο δημοκρατική και προοδευτική. Αυτό θα μπορούσε να ισχύει σε μια ρεαλιστικότερη μετάφραση: όλα τα κόμματα συναινούν σε μια βάση πλήρους υποκρισίας. Η άποψη όμως αυτή δεν μπορεί να ισχύει καθόλου.
Η κατάσταση στην Ελλάδα, κατά γενική ομολογία, είναι τραγική και χειροτερεύει, πράγμα που δεν δικαιολογείται από τα πραγματικά δεδομένα αλλά απ' την ουσιαστικά πλήρη αχρήστευση του αστικού συστήματος εξουσίας. Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, τα δύο μεγάλα κόμματα δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να τρώγονται, για το ποιος φταίει γι αυτή για να μη συνειδητοποιήσει ο κόσμος την κοινή τους ευθύνη. Η αντικοινωνική συμπαιγνία του καυγά είναι όμως ακόμα πιο δύσκολη απ' την αντικοινωνική συμπαιγνία της συναίνεσης. Γιατί ο προσωπικός ανταγωνισμός, δεν είναι συμπαιγνία αλλά καυτή και διαλυτική πραγματικότητα.
Η λύση Κωνσταντόπουλου επομένως μπορεί να νοηθεί σαν απόπειρα μεταφοράς της συμπαιγνίας στον ήδη υπάρχοντα αριστερό δικομματισμό. Η "ασυμβίβαστη" αριστερά της εργατικής τάξης ενάντια στην "συμβιβασμένη" αριστερά της διαχείρισης του κράτους! Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που θα σήμαινε απλά την μεταφορά της ανυποληψίας του εξουσιαστικού συστήματος σε ψηλότερο συμβολικό επίπεδο, δεν μπορεί να αποκλειστεί. Αρκεί να έχουν ωριμάσει οι ιστορικοί όροι γι αυτό το εγχείρημα, που θα σημάνει την αυτοκτονία του αστικού κράτους.