Οι πράξεις που θεωρούνται σκάνδαλα, είναι ασήμαντες σε σχέση με την εξουθενωτική επίδραση που έχει η πρακτική της σκανδαλοθηρίας και της σκανδαλολογίας στην ζωή της κοινωνίας μας. Το γεγονός για παράδειγμα ότι κάποιοι κληρικοί είναι ομοφυλόφιλοι, ότι ένας ιεράρχης έχει σχέση με κάποιον που διώκεται ποινικά, καμιά ζημιά δεν κάνει, ως γεγονός, στην κοινωνία. Αντίθετα αν η εκκλησία, με το κύρος της, παρασύρει την ελληνική κοινωνία σε πολεμικές περιπέτειες, στην "αποτροπή" επαναστατικών αλλαγών (προς το παρόν αυτό δεν χρειάζεται γιατί φροντίζουν οι επαναστάτες) ή στην αποχαύνωση των χριστιανών σχετικά με τα δικαιώματά τους στην επίγεια ζωή, αυτό μπορεί να στοιχίσει πολλά βάσανα στους ανθρώπους.

Οι πράξεις που "σκανδαλίζουν" ορισμένους είναι ως αφορμές ασήμαντες και γελοίες, μπροστά στον σάλο που προκαλούν, όσο ασήμαντοι και γελοίοι είναι κι αυτοί που κάνουν "καριέρα" με την σκανδαλοθηρία και την σκανδαλολογία. Ασήμαντοι και γελοίοι για τα δικά μου μάτια - να εξηγούμαστε - δεν διεκδικώ, όπως συνηθίζουν οι ίδιοι, την οικουμενικότητα, για την οπτική μου. Αλλά τόσο η άνεση που έχουν σήμερα οι λειτουργοί του κράτους και της εκκλησίας, δηλαδή των δύο, από τους τρεις, πυλώνες της εξουσίας, να εκτρέπονται σε μια ατελείωτη σκανδαλοποιία, όσο και η άνεση που έχουν οι λειτουργοί του τρίτου πυλώνα, των ΜΜΕ, να σκανδαλοθηρούν και να σκανδαλολογούν ασύδοτα, είναι μια κατάσταση επικίνδυνη.

Προσωπικά, τον προϊστάμενο της εθνικής σκανδαλοθηρίας, πρύτανη της εθνικής σκανδαλολογίας και πρότυπο καλλιεργητή εθνικού τηλεοπτικού μαϊντανού, τον βρίσκω εξαιρετικά βαρετό. Πλήττω αφόρητα από τον μεγαλόστομο τόνο ηθικής με τον οποίο ποικίλει τις δήθεν "καταγγελίες" του, τις οποίες υποστηρίζει με "ντοκουμέντα" που είναι προφανές προϊόν φτηνής λωποδυσίας και ακριβών λαδωμάτων. Οι οποίες καταγγελίες κατευθύνονται στην εξυπηρέτηση, όχι καμιάς ιερής αγανάκτησης αλλά κάποιων "ενδιαφερόντων" πανομοιότυπα ανίερων με αυτά που καταγγέλλονται. Με άλλα λόγια, όπως έλεγε κάποιος στρατιώτης για τα καρφιά του στρατού, αυτοί οι κήνσορες της ηθικής, δεν είναι καν κάποια αξιοπρεπή καρφιά που καρφώνονται με την αιχμηρότητα τους σε κάποια σκληρή μάζα, αλλά πινέζες που κάποιος "αντίχειρας" τις μπήγει στα μαλακά για να κάνει την δουλειά του.

Αν όμως κάνω τον κόπο να σπαταλήσω τον πολύτιμο χώρο αυτής της στήλης σε ιστορίες για τις πινέζες, είναι γιατί καταντήσαμε σαν κοινωνία να παρακολουθούμε αμέριμνοι την γελοιότητα της ανάληψης όλων των θεσμικών λειτουργιών του κράτους (μα όλων: από αυτήν του γενικού εισαγγελέα, μέχρι αυτήν του υπουργού εξωτερικών) απ' τις πινέζες της σκανδαλοθηρίας. Με μόνο ελαφρυντικό μας τον πολιτικό κρετινισμό της Αριστεράς, που μιλάει ακόμα σοβαρά για "χωρισμό" αυτής της δηλητηριασμένης αστικής σούπας σε κράτος και εκκλησία!