Πολιτική | ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ, Κυρ, 5 Ιουν 2005 | hits: 1358
Η αξιολόγηση της αθλιότητας
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Κυρ, 5 Ιουν 2005

Με την λεγόμενη αξιολόγηση (ακριβέστερα τον ποιοτικό έλεγχο) της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, κλείνει και στη Ελλάδα ο κύκλος της τυπικής και πραγματικής υπαγωγής της επιστήμης στην αγορά.

Το κλείσιμο αυτού του κύκλου, σημαίνει βέβαια το άνοιγμα πολλών άλλων, πιο φαύλων και πιο επικίνδυνων, για το εξουσιαστικό σύστημα. Αυτό όμως οι άνθρωποι της εξουσίας εμποδίζονται - λόγω ιστορικού ρόλου - να το συνειδητοποιήσουν. Η αξιολόγηση επομένως θα ήταν μια ακόμα σκηνή της εξουσιαστικής κωμωδίας, αν από την άλλη μεριά δεν ήταν μια ακόμα σκηνή της κοινωνικής τραγωδίας. Το σημερινό ακαδημαϊκό σύστημα έλκει την καταγωγή του από τον πολιτικό συμβιβασμό της δεκαετίας '64 - '74. Η "αφρόκρεμα" της φοιτητικής γενιάς του 114 και του 15%, εξαργύρωσε την αίγλη της με μια θέση στο πολιτικό ή στο ακαδημαϊκό κατεστημένο, ακολουθούμενη από την "αφρόκρεμα" της αντιδικτατορικής νεολαίας. Από το '74 και μετά επικράτησε ένας νέος τύπος ακαδημαϊκού σοφού, με σακίδιο αντί για χαρτοφύλακα (σε ανάμνηση των νεανικών αγώνων), που επιδίδεται στο μαγείρεμα μιας ειδικής σάλτσας από "βιβλιογραφικές" αλήθειες, βάσει της οποίας αλλάζει την γεύση της ωμής αλήθειας που αναδύεται μέσα από τις κοινωνικές αντιθέσεις.

Το πανεπιστημιακό κατεστημένο κάνει σήμερα στην επιστήμη αυτό που ο Μαρξ θεώρησε ως αθλιότητα στην φιλοσοφία. Συνθέτει την επιστημονική αλήθεια που εξυπηρετεί την εξουσία στην αντίθεσή της με την κοινωνία. Η τυπική και πραγματική υπαγωγή της επιστήμης στην εξουσία, συνέχεια της υπαγωγής της εργασίας στο κεφάλαιο, είναι αναπόφευκτη. Είναι όμως και ένας αναπόφευκτος παράγοντας κρίσης. Το πλήρως αγοραιοποιημένο εξουσιαστικό σύστημα δεν αρκεί να καταπιέζει, πρέπει και να μπορεί να υπάρχει μέσα στην κοινωνία. Αντίθετα για την αγοραιοποιημένη επιστημονική εξουσία, η σύνδεση με την κοινωνία σημαίνει τον θάνατό της.

Με την αξιολόγηση η υπό διαμόρφωση αυτοκρατορική εξουσία, απαιτεί από τους καλοταϊσμένους μεγαλοεπιστήμονες να πραγματοποιήσουν τις ταχυδακτυλουργικές τους επαγγελίες. Να παραδώσουν αυτό που ανέλαβαν να κατασκευάσουν: μια αλήθεια ζωντανή φτιαγμένη από πεθαμένες ακαδημαϊκές αλήθειες. Με άλλα λόγια τους αναγκάζει να αυτοκτονήσουν ως ακαδημαϊκή εξουσία, για να μείνει ζωντανή η πολιτική εξουσία. Και επιπλέον, ακόμα χειρότερα, απαιτεί αυτό να γίνει όχι με διοικητική ευθύνη εκ των άνω αλλά με εσωτερικές διαδικασίες που θα υπακούουν στους κανόνες της αγοράς. Που θα υπακούουν δηλαδή στο άκρο άωτο της αντικοινωνικής χυδαιότητας.
Το νέο καθεστώς της αξιολόγησης θα οδηγήσει φανερά τον ήδη διαλυτικό ανταγωνισμό της πανεπιστημιακής εξουσίας σε ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα. Αλλά η πορεία στην εξαθλίωση της επιστήμης και στην διάλυση του επιστημονικού χώρου, θα φτάσει μέχρι εκεί που φτάνει η ανοχή, από σύγχυση ή από φόβο, του πραγματικού κόσμου της επιστήμης, της μεγάλης πλειοψηφίας των φοιτητών και των διδασκόντων. Δηλαδή όχι και πολύ μακριά.