Το πρόβλημα στην πολιτική δεν είναι ότι η κοινωνία πιστεύει ψεύτικες υποσχέσεις αλλά ότι παίρνει στα σοβαρά αβάσιμες προτάσεις.
Οι υπεύθυνοι των κομμάτων δεν διστάζουν να μας φορτώσουν με προτάσεις που είναι φανερό ότι δεν πραγματοποιούνται. Αυτοί των λεγόμενων κομμάτων εξουσίας μας τάζουν ότι τάχα θα λύσουν προβλήματα μας και κάπως θα βελτιώσουν την θέση μας. Αυτοί της αριστεράς, μας τάζουν ότι τάχα θα αντισταθούν ενάντια στις επιθέσεις εναντίον μας. Το επικίνδυνο είναι ότι αυτό τον καιρό, οι πρώτοι άρχισαν να πιστεύουν τα λόγια τους και οι δεύτεροι άρχισαν να μην τα πιστεύουν. Αυτά έχουν βέβαια την εξήγησή τους και πάντως καταλήγουν να ζητάνε την ανοχή μας και κυρίως την παθητικότητά μας.
Εδώ όμως δεν μιλάμε για το μάρκετινγκ σαν μέθοδο διεκδίκησης της πολιτικής και ακαδημαϊκής εξουσίας αλλά για την άσκηση της εξουσίας όταν αυτή κατακτηθεί. Τι είναι αυτό πού πράγματι θέλουν να κάνουν αυτοί που καταφέρνουν να περνάει ο λόγος τους σε μια κοινωνική ομάδα; Ποιες είναι οι προτάσεις τους για να συνεχίσει να λειτουργεί η οργανωμένη υποτίθεται κοινωνία ή τέλος πάντων το κομμάτι της κοινωνίας που κατάφεραν να εξουσιάζουν; Ποια ερμηνεία έχουν για τον κόσμο που ζούμε αυτοί που κυριαρχούν στα πανεπιστήμια;
Οι προτάσεις που εμφανίζονται δεν είναι προτάσεις. Είναι αναγγελίες υποχρεωτικών κινήσεων που δεν έχουν καμία ελπίδα να οδηγήσουν σε λύσεις. Ο πρωθυπουργός προτείνει άτεχνους ελιγμούς ανάμεσα σε αντιτιθέμενες δυνάμεις, ακόμα πιο αβέβαιες από την κυβέρνησή του. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης προτείνει την γενική διάλυση εντελώς αβέβαιος για το αποτέλεσμα. Η αριστερά προσπαθεί να διασκεδάσει την ιδεολογική αφασία της λέγοντας λόγια του αέρα. Τέλος το σκάφος του πανεπιστημίου σέρνεται από την θύελλα των τεχνικών εξελίξεων με τους επιβάτες του εντελώς ανίκανους να αντιληφθούν τι συμβαίνει γύρω τους.
Ωστόσο στην καθημερινή ζωή συμβαίνουν πράγματα θαυμαστά και απαίσια. Στην πολιτική παριστάνουν πως τάχα ελέγχουν τις εξελίξεις κάνοντας προτάσεις για αυτό που έχει ήδη πραχθεί. Υιοθετούν αυτό που δεν μπορούν να απορρίψουν, πριν οι εξελίξεις τους πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων. Απ' την άλλη μεριά στην καθημερινή ζωή τα πράγματα γίνονται χωρίς να περιμένουν προτάσεις. Όποιος μπορεί να κάνει κάτι το κάνει χωρίς να περιμένει έγκριση της πρότασής του και χωρίς να περιμένει κάποιος να το προτείνει. Η καθημερινότητα είναι το χάος και η πολιτική παριστάνει ότι το ελέγχει.
Το χάος δεν ελέγχεται, δεν χαλιναγωγείται, δεν νουθετείται. Από την άλλη μεριά, μια παρέα, μια οικογένεια, μια γειτονιά, 340 λέξεις που είναι αυτό το σημειωματάκι απέχουν πολύ απ' το χάος. Αν σκεφτούμε κάπως πιο σοβαρά στην κλίμακα που ζούμε ίσως κάτι να καταλάβουμε κι απ' το χάος.