Τον κίνδυνο της Τηλεοπτικής Δικαιοσύνης, οι «δημοκράτες» της πολιτικής σκηνής, έπρεπε να τον είχαν σκεφτεί όταν καμάρωναν καθισμένοι στα έδρανα του Τηλεοπτικού Κοινοβουλίου.
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει πείρα, μισού και περισσότερο αιώνα, από τις νίκες ενάντια στον φασισμό. Άλλη τόση πείρα υπάρχει από τις επανειλημμένες προσπάθειες της εξουσίας να επανέλθει με μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή του. Ο δρόμος του φασισμού είναι ιστορικά αδιέξοδος αλλά και η οριστική εξάλειψή του είναι ένα δύσκολο και επίμονο πολιτικό έργο. Στην μετά 11η Σεπτέμβρη εποχή, παρακολουθήσαμε το πείραμα του να εμφανιστεί σαν κλασική πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ δημοκρατίας και φασισμού το παιχνίδι μεταξύ τρομοκρατίας και ασφάλειας. Το φιάσκο στο οποίο κατέληξαν, ο δήθεν επαναστατικός ρόλος της 17 Νοέμβρη αλλά και ο «θρίαμβος» της διάλυσής της, έδειξε ότι τα παλιά πολιτικά σχήματα είναι οριστικά παρωχημένα. Όλοι βλέπουν επομένως την ανάγκη ενός εκσυγχρονισμού των σχημάτων αυτών, την ανάγκη δηλαδή εκσυγχρονισμού του πολιτικού λόγου και ανάμεσα σε όλους οι διευθυντές των «γραφείων» τηλεοπτικής κινδυνολογίας και σκανδαλολογίας.
Ασφαλώς και υπάρχουν κίνδυνοι και σκάνδαλα. Αλλά η κατατρομοκράτηση της κοινωνίας που καλλιεργείται μέσω της κινδυνολογίας και της σκανδαλολογίας αποτελεί μια φανερή αναζήτηση ενός νέου δρόμου προς τον φασισμό. Αναζήτηση που την επικρότησαν και την επιζήτησαν όλοι αυτοί που τώρα «διαβλέπουν» τον κίνδυνο. Σ' αυτό το δρόμο κινείται υποχρεωτικά οποιοσδήποτε (από κακία, από βλακεία ή απλά από ανωριμότητα) διεκδικεί την εξουσία σε οποιοδήποτε πολιτικό ή πολιτιστικό τομέα. Τα πολιτικά κίνητρα στην αποδοχή της τηλετρομοκρατίας είναι δύο ειδών: Απ' την μια μεριά ελπίζουν ότι με την άνοδο της τηλεθέασης θα αυξήσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο, εν όψει του παιχνιδιού της εξουσίας. Απ' την άλλη μεριά το κλίμα πανικού που δημιουργείται, διευκολύνει την ρευστότητα της κοινής γνώμης, αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα να καρποφορούν οι μπλόφες, οι εκβιασμοί, και οι δολοπλοκίες, μέσω των οποίων διεξάγεται αυτό το παιχνίδι.
Παλιότερα η κινδυνολογία και η σκανδαλολογία αφορούσε μεγάλους εθνικούς κίνδυνους και τα μεγάλα κυβερνητικά σκάνδαλα. Η κοινωνία αντιμετωπιζόταν διαιρεμένη σε μια παράταξη καλών και σε μια παράταξη κακών, που εκπροσωπούνταν από αντίστοιχες πολιτικές συγκροτήσεις οι οποίες διεκδικούσαν την εξουσία Σήμερα η κοινωνία αντιμετωπίζεται σαν ένα ενιαίο κοπάδι που δεν αντιπροσωπεύεται μόνιμα από κάποιον διεκδικητή εξουσίας αλλά στρέφεται πότε στον ένα και πότε στον άλλο παραγωγό σκανδαλολογίας και κινδυνολογίας. Ο κίνδυνος είναι έξω από την κοινωνία, στις φυσικές δυνάμεις όπως με τις αρρώστιες των ζώων. Το σκάνδαλο είναι μέσα στην καθημερινότητά της, στις εσωτερικές της σχέσεις. Ωστόσο με τα γελοία και επικίνδυνα καμώματά τους οι φτωχοδιάβολοι της τηλεοπτικής εξουσίας, οδηγούν την κοινωνία στην κατανόηση της ενότητας της, και της ευτέλειας του εξουσιαστικού συστήματος. Εκεί που δεν θα την οδηγήσει ποτέ πια η παραιτημένη Αριστερά.