Αυτό που γίνεται στην Γαλλία δεν είναι, καθόλου εύκολο να περιγραφεί, να κατανοηθεί και - πολύ περισσότερο - να ερμηνευτεί με τις τρέχουσες λογικές.

Η περιγραφή, η κατανόηση και - πολύ περισσότερο - η ερμηνεία των γεγονότων στη Γαλλία είναι πολύ βαριές διαδικασίες για να εναποτεθούν στην πολιτική σκέψη, των "αστέρων" της τηλεόρασης. Αλλά και η αρθρογραφία και γενικότερα η πολιτική σκέψη, έχει ένα πολύ σοβαρό μειονέκτημα στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους κοινωνικά γεγονότα. Μειονέκτημα που έγκειται στην, ρητή ή έμπρακτη, θεώρηση του παρόντος κοινωνικού συστήματος ως δεδομένου και προκύπτει από το γεγονός ότι οι πολιτικές διάνοιες δεν μπορούν να ξεφύγουν από το βάρος της κατοχής ή της επιδίωξης της εξουσίας.

Μια εξέγερση, όπως αυτή που συνιστούν τα γεγονότα της Γαλλίας, αποτελεί άρνηση του θεσμού της εξουσίας και άρα είναι εντελώς αδύνατο να γίνει κατανοητή από μια θέση εξουσίας. Μέχρι σήμερα, οι ερμηνευτές των εξεγέρσεων τις αντιμετωπίζουν σαν εκδηλώσεις βίας και αρκούνται στην απόδοσή τους, σε ηθελημένες ή αθέλητες, ανεπάρκειες της πολιτικής εξουσίας. Καταλήγουν συνεπώς σε προτάσεις για την αναθεώρηση του τρόπου άσκησης της εξουσίας ή σε προτάσεις για την αντικατάσταση της παρούσας εξουσίας με κάποια άλλη. Στην παρούσα εξέγερση οι ερμηνείες λείπουν αλλά οι προτάσεις δίνουν και παίρνουν.

Η εξέγερση όμως δεν είναι καθόλου το άθροισμα των βίαιων εκδηλώσεων της. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο άλλης ποιότητας από αυτήν των συστατικών της, ακόμα και αν στις βιαιότητες συνυπολογιστούν τα παράπονα και οι ελπίδες, η απελπισία, η αγανάκτηση, και επιθυμίες που υποτίθεται ότι τις προκαλούν. Ο μόνος υποκειμενικός όρος για την συμμετοχή ενός ατόμου στην εξέγερση είναι η δυνατότητα του να συμμετέχει. Είναι δηλαδή η τάση του ατόμου για δημιουργία, για αλλαγή, δηλαδή για ζωή, έστω και με την μορφή της καταστροφής.

Πριν υπάρξει η καταστροφική δημιουργικότητα των εξεγέρσεων, έχει προηγηθεί η δημιουργική καταστροφικότητα, της εξουσίας. Όχι μόνο της πάλαι ποτέ λεγόμενης κεντρικής εξουσίας αλλά κυρίως αυτής που ξεπήδησε μέσα στην κοινωνική βάση από τα σοσιαλιστικά πειράματα τύπου Μιτεράν. Οι ηγέτες και ηγετίσκοι των κρατικών και μη κρατικών οργανώσεων κατέστρεψαν οριστικά τους θεσμούς που στήριζαν την εξουσία, πολύ πριν οι "υπήκοοί" τους στο κράτος και στην πολιτική ζωή βάλουν χέρι στον ίδιο το θεσμό της εξουσίας με τις εξεγέρσεις τους. Αφού η καταστροφή των θεσμών παγκοσμιοποιήθηκε, θα παγκοσμιοποιηθούν και οι εξεγέρσεις σ' αυτήν ή σε επόμενες φάσεις. Η πολιτική της καμένης γης άρχισε από τα άνω και συνεχίζεται απ' τα κάτω ώσπου ο κόσμος να γίνει πραγματικά "άνω-κάτω". Είναι βέβαιο πάντως ότι αυτή η καμένη αλλά και "παρθένα" γη κάπως θα γονιμοποιηθεί και κάτι θα φυτρώσει.