Αλχημιστές είναι κάποιοι που διύλιζαν τόνους ούρων με την ελπίδα ότι θα προκύψει το χρυσάφι που κρυβόταν κάτω από το κίτρινο χρώμα τους.

Χρυσάφι δεν βγήκε από τα ούρα, βγήκε όμως κάτι πολύ πιο πολύτιμο: η επιστήμη της χημείας! Ο κ. Μίμης Ανδρουλάκης έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο "ζητούνται αλχημιστές". Σ' αυτό, επειδή έκανε την βάσιμη παρατήρηση πως οι σημερινές επιτυχίες στην χημεία υλοποιούν τα όνειρα των αλχημιστών, αποφάσισε να παραστήσει τον αλχημιστή, μήπως και δικαιωθούν τα όνειρά του. Διυλίζει λοιπόν ότι, σοβαρό και ασόβαρο, έχει λεχθεί πάνω στο ζήτημα της ηγεσίας, ελπίζοντας ότι θα του προκύψει ο χρυσός τύπος του ηγέτη που "μας" χρειάζεται. Του προέκυψε ένα βιβλίο, που φαίνεται να πουλάει, χωρίς να χρειαστεί κάποιος να το κάψει.

Από την πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλίου του, ο κ. Ανδρουλάκης απορρίπτει την κοινωνία και στις υπόλοιπες ασχολείται με την ευγενή "τέχνη" μιας "μελλοντικής" ηγεσίας, αυτοαναφερόμενης, αυτοεξυπηρετούμενης και αυτοτροφοδοτούμενης. Στο ερώτημα, «πού είναι οι ηγέτες;» απαντάει προκλητικά «πού είναι οι πολίτες;»; Γύρω του δεν βλέπει παρά διάφορους "κόπανους" που αναρωτιούνται «που είναι σήμερα ο Κουν» και τον ενοχλούν, καθώς και διάφορες "κυρίες" που ρωτούν «γιατί δεν έχουμε σήμερα έναν Καζαντζάκη» και τους «κόβει το βήχα». Γι αυτό την παρουσίαση του βιβλίου του, στον "Ιανό", την μετέτρεψε σε ένα ρεσιτάλ φλυαρίας. Μιλούσε επί μιάμιση ώρα, επαναλαμβάνοντας αυτά που γράφει στο βιβλίο του. Ό λόγος του ήταν μια άχαρη και μονομερής "κουβεντούλα" με κάποιους άλλους ηγέτες (π.χ. τους κυρίους Βενιζέλο και Μαγκριώτη), στους οποίους απευθυνόταν σε στυλ: "έτσι δεν είναι Βαγγέλη;", "δεν συμφωνείς Γιάννη;", κ.λπ. προφανώς αδιαφορώντας για το κοινό, που είχε συρρεύσει.

Το ερώτημα ωστόσο δεν είναι "που είναι οι ηγέτες" αλλά σε ποιόν χρειάζονται ηγέτες. Μέχρι σήμερα οι ηγέτες θεωρούνταν "φερέφωνα" (με την καλή ή την κακή έννοια) κάποιας κοινωνικής δύναμης. Στην χειρότερη περίπτωση του θεού ή του κεφαλαίου. Στην καλύτερη περίπτωση του λαού ή του προλεταριάτου. Τα απομεινάρια αυτών των κοινωνικών δυνάμεων αναζητούν σήμερα ηγέτες και άλλα κόλπα μαγικά. Κατά τα λεγόμενα του κ. Ανδρουλάκη, οι ηγέτες του μέλλοντος θα μαθαίνουν την αλχημεία της εξουσίας (όπως ο ίδιος), σε κάποια σχολή της Αριστεράς και θα την διαθέτουν στην άγνωστη ζήτηση. Αυτό όμως δεν είναι καινούριο, γίνεται - συγκαλυμμένα - τον τελευταίο μισό αιώνα. Επειδή ο ίδιος έχει το θάρρος να παραδέχεται τους "πλόες" του, δεν σημαίνει πως ανακάλυψε την Αμερική.

Η απάντηση, στο πραγματικό ερώτημα, είναι άλλη: Η κοινωνία δεν χρειάζεται πια ηγέτες. Χρειάζεται μια άλλη μορφή οργάνωσης για την άσκηση της πολιτικής. Την χημεία της εξουσίας η κοινωνία, μπορεί να μην ξέρει ότι την έμαθε, αλλά την έμαθε πια καλά. Η δόξα των αλχημιστών στην πραγματικότητα ήταν ότι αναγνώρισαν το μεγαλείο της ύλης (στα ούρα) στην πιο υποτιμημένη μορφή της. Το μεγαλείο του κ. Ανδρουλάκη είναι πως του (υπο)ξινίζει η κοινωνική ύλη και περιμένει να δοξαστεί διυλίζοντας το κενό!