Ο θάνατος του Μιλόσεβιτς, σαν πολιτικό γεγονός, δεν είναι σημαντικός. Απέκτησε όμως μεγάλη σημασία σαν παράδειγμα της σχέσης της κοινωνίας με την πολιτική εξουσία.

Η έμπνευση της αυτοκρατορικής εξουσίας να στείλει τον Μιλόσεβιτς στο Διεθνές Δικαστήριο ήταν το λιγότερο άτυχη. Το περισσότερο, έδειξε την αναπόφευκτη ανοησία των αυτοκρατορικών συμβούλων και την αναγκαστική αφασία των αυτοκρατορικών συμβουλίων. Κανείς δεν μπορούσε να ξέρει πώς θα εξελισσόταν η δίκη, αλλά δεν χρειαζόταν πολύ μυαλό για να καταλάβουν, πως όταν σέρνουν ένα τέκνο της εξουσίας που υπηρετούν, στο Διεθνές Δικαστήριο, επιδιώκοντας τον εξευτελισμό του, μάλλον η εξουσία τους θα εξευτελιστεί στο τέλος. Ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν παιδί της οποιασδήποτε εξουσίας. Ήταν γνήσιο τέκνο της αμερικανικής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που απ' τον καιρό της αποστασίας του Τίτο, είχε το προνόμιο να χρησιμοποιεί την Γιουγκοσλαβία, ως πύλη εισόδου στα μέγαρα και στα άντρα της "σοσιαλιστικής" εξουσίας. Αυτούς επομένως, ο θάνατος του Μιλόσεβιτς, φυσιολογικός ή πρόωρος, τους βόλεψε, όπως τους βολεύει ότι φυγοδικούν, οι υπόλοιποι υποψήφιοι για εξευτελισμό.

Τα παραπάνω είναι κοινά μυστικά. Οι δηλώσεις των λειτουργών της εξουσίας είτε είναι αρνητικές για τον μακαρίτη, είτε είναι λελογισμένα (γιατί πρέπει να κρατιώνται και πισινές) θετικές, εκτός από υποκριτικές είναι και ανιαρές. Έχει όμως ενδιαφέρον η στάση της γιουγκοσλαβικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας ιδιαίτερα αναπτυγμένης, σχετικά με τον αποχαιρετισμό του νεκρού Μιλόσεβιτς. Φυσικά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας τον μισούσε. Άλλοι ξέροντας γιατί, άλλοι όχι. Επίσης πολλοί ήσαν αδιάφοροι. Έχει όμως ενδιαφέρον ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας εκδήλωσε το πένθος του, για έναν πολιτικό που σίγουρα, υπηρετούσε τα δικά του συμφέροντα και όχι τα δικά τους. Αυτούς τους τελευταίους χρησιμοποιεί το Κ.Κ.Ε. - και ορισμένοι ακόμα από τους καθοδηγητές της αριστεράς - σαν πρόσχημα για να ταυτίσουν την γιουγκοσλαβική κοινωνία με την άθλια εξουσία του Μιλόσεβιτς.

Είναι όμως φανερό ότι η αγάπη των Γιουγκοσλάβων για τον Μιλόσεβιτς, δεν ήταν για τις μπίζνες πίσω από την πλάτη τους, δεν ήταν για τις διασυνδέσεις με τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους διαχειριστές της αστικής εξουσίας. Ήταν για το μέλλον που (απατηλά βεβαίως) υποσχόταν. Αλλά και οι δικοί μας, μέσω των ύμνων για τον Μιλόσεβιτς, όποια προσχήματα και αν χρησιμοποιούν, για να εξαπατήσουν τους δικούς τους οπαδούς τον υμνούν. Λέγεται ότι κάθε κοινωνία έχει την εξουσία που της αξίζει. Αλλά όταν μια κοινωνία πέφτει θύμα απάτης ή αυταπάτης, αυτό είναι συνέπεια μιας, επικίνδυνης για τον εαυτό της, αλλά πάντως αφελούς ανωριμότητας που αργά ή γρήγορα θα περάσει. Η υποκρισία και η εξαπάτηση όμως, εκ μέρους της εξουσίας, δεν είναι αφέλεια, είναι συνέπεια της επικίνδυνης εμμονής μια γερασμένης εξουσίας που δεν έχει κανένα περιθώριο επιβίωσης, όσα παιδιά της και αν θυσιάσει.