Αμφιβάλω αν κατάλαβε και ο ίδιος ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ που κολλάει η έννοια της εντιμότητας στις διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία.

Κατά την άποψή μου, ο κ. Πολυζωγόπουλος μιλάει για "έντιμο συμβιβασμό", όχι απλά για να εμπαίξει τους εργαζόμενους αλλά για να τους δείξει ότι η δουλειά του είναι να τους εμπαίζει. Ο εμπαιγμός όμως δεν έχει να κάνει με την εντιμότητα του συμβιβασμού αλλά με την πολιτική του σημασία. Είναι, θεωρητικά και πρακτικά, γνωστό πως οι διαπραγματεύσεις μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου δεν διεξάγονται στα τραπέζια των "εκπροσώπων" αλλά στους πάγκους της αγοράς. Αυτό που κάνουν οι συνδικαλιστές είναι να μυθοποιούν την ισχύ του κεφαλαίου και να κόβουν τα πόδια των εργαζομένων. Οι διαπραγματεύσεις επομένως είναι έτσι κι αλλιώς μια κακόβουλη πολιτική φάρσα στην οποία όσο αριστερότερος ο ρόλος (π.χ. του ΠΑΜΕ) τόσο αθλιότερος.

Το οικονομικό πρόβλημα στην βάση του είναι απλό. Το κεφάλαιο, σταθερό (μηχανές) και μεταβλητό (εργαζόμενοι) για να λειτουργήσει έχει ένα κατώτατο ανελαστικό κόστος. Εδώ όμως τελειώνει το οικονομικό πρόβλημα και αρχίζει το πολιτικό. Γιατί οι μηχανές απλώς βοηθάνε την κοινωνία, ενώ οι εργαζόμενοι είναι η κοινωνία! Το παραγόμενο προϊόν, που ήταν πάντα μεγαλύτερο από το λειτουργικό κόστος του κεφαλαίου και σήμερα είναι εκρηκτικά μεγαλύτερο πρέπει να γυρίσει στην κοινωνία. Αν δεν γυρίσει θα τιναχτεί στον αέρα το κοινωνικό σύστημα. Αν γυρίσει θα τιναχτεί στον αέρα το πολιτικό σύστημα.

Αυτά τα ενδεχόμενα κρατιόντουσαν σε ισορροπία από την πολιτική και την συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων. Με την οργάνωσή τους οι εργαζόμενοι κατανοούσαν τον μηχανισμό της οικονομίας και κρατούσαν την ισορροπία, όσο αυτή ήταν δυνατόν να κρατηθεί. Όταν δεν ήταν δυνατόν, ξεσπούσε μια κρίση και η κρίση τελείωνε με έναν πόλεμο, ο οποίος έφερνε μια νέα ισορροπία. Μια από τις εκφράσεις της κρίσης είναι το φαινόμενο του τρεϊντγιουνιονισμού, ο εργατοπατερισμός, δηλαδή το πέρασμα των συνδικαλιστών στο στρατόπεδο του κεφαλαίου. Αν οι σημερινοί συνδικαλιστές ήταν κλασικοί θα ήταν κλασικοί εργατοπατέρες που θα προσπαθούσαν (κλασικά) να εξαπατήσουν τους εργαζόμενους.

Σήμερα όμως που το πολιτικό σύστημα της κεφαλαιοκρατίας καταρρέει, οι συνδικαλιστές δεν έχουν καμιά σχέση με τους εργαζόμενους. Ο μηχανισμός του συνδικαλισμού, είναι ένας τυπικός γραφειοκρατικός μηχανισμός που έχει μοναδικό του στόχο να παρατείνει τον βίο του αστικού συστήματος που τους συντηρεί σαν τμήμα του μηχανισμού εξουσίας. Η δουλειά επομένως των συνδικαλιστών είναι να πείσουν τους εργαζόμενους ότι το πολιτικό καθεστώς εξουσίας είναι τόσο ισχυρό, που κατορθώνει για τον εαυτό του το "θαύμα" να μένει αναλλοίωτο, σαν το σκήνωμα του μοναχού Βησσαρίωνα, και για την κοινωνία το "θαύμα" να ζει με αμοιβές κάτω από το κόστος ζωής, όπως ο γάιδαρος του Χότζα. Πετυχαίνει προς το παρόν να ανέχονται οι εργαζόμενοι την φαρσοκωμωδία του "έντιμου" συνδικαλισμού.