Θεωρείται πως η πολιτική ασκείται από τα κόμματα και τις πολιτικές οργανώσεις. Ότι το πεδίο άσκησης της πολιτικής είναι το κράτος και γενικότερα ο δημόσιος χώρος που αντιδιαστέλλεται από τον ιδιωτικό. Θεωρείται πολιτική η διεκδίκηση ενός ρόλου στην κυβερνητική εξουσία, μέσω των εκλογών, καθώς και ο επηρεασμός της κυβερνητικής εξουσίας με πιέσεις που ασκούνται, μέσω συνδικαλιστικών οργανώσεων και άλλων συλλογικών συγκροτήσεων. Τέλος θεωρείται ότι στην πολιτική δραστηριοποιούνται ορισμένα κοινωνικά άτομα, σε ένα μικρό ποσοστό του κοινωνικού συνόλου ενώ τα υπόλοιπα, δηλαδή ουσιαστικά όλη η κοινωνία, υποβιβάζονται σε ένα ομοιογενές "πλήθος", ανθρώπινων ζώων που χρησιμεύουν στην παραγωγή αγαθών και (σαν μονάδες δύναμης) στον πολιτικό ανταγωνισμό, στα παιχνίδια των εκλογών, των δημοσκοπήσεων και των δημοψηφισμάτων.
Η παραπάνω αντεστραμμένη θεώρηση, που την συμμερίζονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις, έγινε δυνατόν να επιβληθεί κυρίως χάρη στην αριστερά. Αλλά αυτή η θεώρηση, εκτός του ότι είναι υποτιμητική για την κοινωνία, είναι και εντελώς αβάσιμη. Αυτός είναι ο λόγος που, στο πλαίσιο της αυτοκρατορικής πολιτικής, αναζητούνται τρόποι να αντικατασταθεί με μια θεώρηση ρεαλιστικότερη, χωρίς να κινδυνέψει το εξουσιαστικό κοινωνικό σύστημα, που στηρίζεται σ' αυτήν! Πρόκειται για ένα σισύφειο έργο, που έχει πέσει στους ώμους ορισμένων ενεργών ή επίδοξων μετόχων της εξουσίας που δραστηριοποιούνται στους χώρους της επιστήμης. Η προσπάθεια συνίσταται στην στροφή του προσανατολισμού των επιστημών, από την υποτιθέμενη μέσω της εξουσίας εξυπηρέτηση της κοινωνίας, στην άμεση εξυπηρέτηση της εξουσίας ενάντια στην κοινωνία.
Βρισκόμαστε επομένως μπροστά σε μια προσπάθεια ενσωμάτωσης των επιστημών και πρώτιστα των λεγομένων κοινωνικών, σε μια ενιαία αστυνομική επιστήμη, που θα "προάγει" την απαραίτητη γνώση για την διατήρηση της εξουσιαστική τάξης. Οι Negri και Hardt προσπάθησαν στην "αυτοκρατορία" να αναπτύξουν την ιδέα που παλιότερα ο Λένιν εξέφραζε ονομάζοντας κάποιους "αστυνομικούς καθηγητές". Το βασικό ερώτημα σ' αυτή την ιδέα είναι πώς θα σχηματιστεί το σώμα των (για να παραφράσουμε τον Λένιν) "πραιτοριανών καθηγητών". Σ' αυτό η πλευρά της εξουσίας απαντά όπως είναι φυσικό: "βλέποντας και κάνοντας". Στην αναγκαστική βέβαια κατεύθυνση που είναι η ήδη προωθημένη υπαγωγή της επιστήμης στην αγορά.
Η κοινωνική απάντηση στο ίδιο ερώτημα θα αναπτυχθεί παράλληλα με την ωρίμανση της κοινωνίας προς την αποτίναξη της αστυνόμευσης της γνώσης και την επαναφορά της επιστήμης στην υπηρεσία της κοινωνίας. Ωρίμανση που σημαίνει εξ άλλου την ιστορική ερμηνεία των πολιτικών εξελίξεων. Καθόλου τυχαία λοιπόν η στρατηγική της αυτοκρατορικής "πολιτικής επιστήμης" στο παράδειγμα του ιστοριογραφικού εμφυλίου (για τις εξελίξεις του θα μιλήσουμε προσεχώς) είναι η αποϊστορικοποίηση της πολιτικής.
Η πολιτική έχει ήδη επιστημονικοποιηθεί: οι πολιτικές κινήσεις και η οργάνωση των κομμάτων, οι προεκλογικές εκστρατείες και η επικοινωνιακή πολιτική, η κοινωνική πολιτική και ο χειρισμός των δημοσκοπήσεων, διεξάγονται πλέον από επιτελεία επιστημόνων πράγμα που σημαίνει η πολιτική ουσιαστικά ασκείται από το πανεπιστήμιο και τα ποικιλώνυμα επιστημονικά ιδρύματα και σ' αυτά έχουν μεταφερθεί και τα λάφυρα των εξουσιαστικών αγώνων. Οι επίδοξοι πραιτοριανοί επιστήμονες όμως - λόγω "συγγενούς" ιστορικής τυφλότητας - δεν αντιλαμβάνονται ότι η επιστήμη ανήκει στην κοινωνία και όχι στην εξουσία. Οι εξουσιαστικές επιδιώξεις τους επομένως γενούν και το νεκροθάφτη της εξουσίας τους, ανάμεσα στις χιλιάδες επιστημόνων και φοιτητών που καταπιέζουν και εκβιάζουν. Θα το αντιληφθούν οδυνηρά "κάνοντας και βλέποντας"!