Αν υπάρχει ακόμα κανείς που πιστεύει ότι υπάρχει κάποιο στοιχείο ιδεολογικής ενότητας στα επιτελεία της υπαρκτής Αριστεράς γρήγορα θα αναγκαστεί να αλλάξει γνώμη. Η έννοια της "λυκοσυμμαχίας" ήταν η μόνη που μπορούσε μέχρι πρότινος να ερμηνεύσει την "ενότητα" που επεδίωκαν οι παράγοντες της Αριστεράς των επιτελείων. Όλα δείχνουν ότι η εποχή των "λυκοσυμμαχιών" περνάει στην ιστορία και ανατέλλει η εποχή των "λυκοκαβγάδων". Η έννοια του "λυκοκαβγά" θα ερμηνεύει από εδώ και εμπρός τα τεκταινόμενα στον χώρο της υπαρκτής Αριστεράς όπως ερμηνεύει ήδη τα τεκταινόμενα στην πλευρά της υπαρκτής Δεξιάς.
Το "ξεκατίνιασμα" που παρακολουθήσαμε, στα τηλεοπτικά παράθυρα, να συμβαίνει ανάμεσα στα "πρεζόνια" της κυβερνητικής εξουσίας εν όψει της "δόσης" τους, συμβαίνει ίδιο και απαράλλαχτο, χωρίς να το παρακολουθεί κανείς, στον πολιτικό χώρο της υπαρκτής Αριστεράς. Η παρατήρηση του πολιτικού "ξεκατινιάσματος" στα Δεξιά και στα Αριστερά της πολιτικής σκηνής, οδηγεί στην εξής θεωρητική επισήμανση:
Η όξυνση, πέρα από κάθε όριο, πέρα από κάθε πολιτισμική αναστολή, πέρα από κάθε ψυχολογική απώθηση, των οικουμενικοποιημένων στον χαρακτήρα τους και εξατομικευμένων στην έκφρασή τους κοινωνικών αντιθέσεων είναι ο βασικός όρος ύπαρξης της σημερινής, ραγδαία παγκοσμιοποιούμενης, αυτοκρατορικής κοινωνίας.
Το αυτοκρατορικό "ξεκατίνιασμα" των χειριστών, των λειτουργών και των μετόχων του εξουσιαστικού συστήματος (αριστερών και δεξιών) δείχνει την οριστική και ολοκληρωτική απαξίωση του εξουσιαστικού συστήματος. Η απαξίωση του συστήματος είναι εξ αντικειμένου μια πολύ αισιόδοξη εξέλιξη. Το "ξεκατίνιασμα" επί της πολιτικής σκηνής θα έπρεπε να είναι (και είναι ως έναν βαθμό) ένα ευτράπελο θέαμα. Αυτό που εμποδίζει τον κόσμο της κοινωνικής βάσης να χαίρεται, αυτό που πρέπει να ανησυχεί τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης είναι η παντελής έλλειψη επαναστατικού λόγου (και επαναστατικού χιούμορ) στην αντιμετώπιση των γεγονότων.
Επαναστατικός είναι ο λόγος που επισημαίνει το ιστορικό περιεχόμενο της επόμενης κοινωνικής αλλαγής και διευκρινίζει την πολιτική διαδρομή προς την επόμενη μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Σε βασικές γραμμές το ιστορικό όσο και το πολιτικό περιεχόμενο του επαναστατικού λόγου μπορεί να διατυπωθεί. Η απόσταση όμως από την διατύπωση μέχρι την αντιπαράθεση στον συντηρητικό λόγο και την ενσωμάτωση του επαναστατικού λόγου στον κοινωνικό λόγο και την διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής συνείδησης είναι πολύ μεγάλη.
Τα γεγονότα δείχνουν ότι, με τον ραγδαίο ρυθμό των εξελίξεων, μια μεγάλη απόσταση, υπό ορισμένους όρους, μπορεί να καλυφθεί ακαριαία, πράγμα που όμως θα γίνει μέσα από φοβερούς κραδασμούς. Τελικά, είναι βέβαιο πως η διαδρομή προς την κοινωνική αλλαγή θα είναι περιπετειώδης και επίπονη και επομένως ο κάθε αριστερός της κοινωνικής βάσης έχει μεγάλη ευθύνη για κάθε ολιγωρία που έχει την δυνατότητα και την διάθεση να αποφύγει.
Αν παρακολουθήσουμε με ψύχραιμη ματιά τις εξελίξεις θα παρατηρήσουμε ότι σχηματίζονται με γρήγορους ρυθμούς δύο πολιτικά στρατόπεδα, ένας νέος δικομματισμός. Το ένα παρουσιάζεται να εκπροσωπεί το εξουσιαστικό σύστημα, την εξουσία. Το άλλο παρουσιάζεται να εκπροσωπεί το κοινωνικό σύστημα, την κοινωνία.
Ωστόσο ούτε το ένα στρατόπεδο ούτε το άλλο εμφανίζεται πια σαν τόπος μιας "λυκοσυμμαχίας". Αντίθετα και τα δύο στρατόπεδα εμφανίζονται σαν πεδία ενός μεγάλου "λυκοκαβγά" από τον οποίο κανένας από τους μαύρους λύκους ή τους κόκκινους λύκους δεν μπορεί να απουσιάσει.
Στο δεξιό στρατόπεδο δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να κρύψουν τα νύχια τους. Μόλις πάρουν το πακέτο με την δόση τους θα πέσουν ο ένας πάνω στον άλλο για την μοιρασιά κερδών και ζημιών. Η ιδεολογικές διαφορές εξαφανίζονται εν όψει του προσωπικού συμφέροντος, και των προσωπικών φιλοδοξιών και αυτό σημαίνει την ουσιαστική διάλυση των κομματικών σχηματισμών.
Στο αριστερό στρατόπεδο, το οποίο ενδιαφέρει τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης, τα νύχια είναι κρυμμένα αλλά είναι και πιο φαρμακερά. Τα περιθώρια για "λυκοσυμμαχίες" έχουν εξαντληθεί, ο "λυκοκαβγάς" παίρνει προσωπικό χαρακτήρα και ο καθένας συγκεντρώνει το "στρατό" (των προβάτων) που μπορεί να που μπορεί, ανάλογα με την προσωπική του ακτινοβολία.
Η πρώτη εκδοχή του "λυκοκαβγά" στην υπαρκτή Αριστερά, εκδηλώθηκε με τα επεισόδια της 20 Οκτωβρίου 2011, όπου οι λύκοι του ΚΚΕ διεκδίκησαν ολόκληρη την πίττα της αντιπολιτευτικής εξουσίας. Η δεύτερη εκδοχή του "λυκοκαβγά" συμβαίνει στην περιοχή που περιστρεφόταν μέχρι σήμερα γύρω από τον άξονα της συνάντησης του Αλέκου Αλαβάνου με τους επιτελείς της ΚΟΕ.
Για την πρώτη εκδοχή κάτι γράφτηκε εδώ ήδη. Εκκρεμεί ωστόσο μια πληρέστερη έκθεση για τον ρόλο του ΚΚΕ, στην τρέχουσα πολιτική ιστορία, στην υπαρκτή Αριστερά και στο σύστημα. Για την δεύτερη εκδοχή τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά και η εκκρεμότητα είναι ακόμα πιο μεγάλη: δεν έχει εξεταστεί καθόλου η θέση και ο ρόλος της ΚΟΕ στην σημερινή πολιτική κατάσταση και κυρίως η ενδεχόμενη στάση, εν όψει των πολιτικών εξελίξεων, του κόσμου που μετέχει στην βάση αυτής της "οργάνωσης".
Πρέπει ωστόσο να αναφερθώ στο γεγονός ότι παρουσιάστηκε στο Site του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής μια ανακοίνωση που έλεγε πως το Καθοδηγητικό Όργανο της ΚΟΕ θα επανεξετάσει την στάση του σχετικά με το Μέτωπο και "παραιτεί" τον εκπρόσωπό του (τον κ. Χρήστο Καραμάνο !!) από την θέση του "συντονιστή", επειδή το Μέτωπο υποτιμάει την διάσταση της "νέας κατοχής", επειδή υπερτονίζει το "αίτημα των εκλογών" και επειδή εκπροσωπείται δημόσια "αποκλειστικά από τον σ. Αλέκο Αλαβάνο.
Το γεγονός αυτό θα είναι ενδεικτικό σοβαρών εξελίξεων και θα πρέπει να σχολιαστεί περαιτέρω. Είναι ωστόσο ενδιαφέρον ότι η σχετική ανακοίνωση δεν δημοσιεύτηκε ποτέ στο Site της ΚΟΕ και την επομένη της δημοσίευσής της εξαφανίστηκε από το Site του Μετώπου.
Οι "λυκοκαβγάδες" της Αριστεράς θα διεξαχθούν υπόγεια, όσο υπόγεια διεξάχθηκαν μέχρι σήμερα και τα παζαρέματα των "λυκοσυμμαχιών". Θα αποσιωπήσουν για άλλη μια φορά τις όποιες διαφορές τους. Θα αποφύγουν την μόνη συμβολή που θα μπορούσαν έχουν στον εκσυγχρονισμό της Αριστεράς. Οι επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς δεν θα θέσουν ποτέ σε ανοιχτά τις διαφορές τους γιατί πολύ απλά, η μόνη διαφορά τους είναι για το πάπλωμα της εξουσίας.
Το καθήκον της κριτικής για τα ιστορικά πεπραγμένα και τα πολιτικά δρώμενα της υπαρκτής Αριστεράς, πέφτει στους ώμους των αριστερών της κοινωνικής βάσης. Χρειάζεται όμως μια κριτική που να φωτίζει την σχέση της πρακτικής και της ρητορείας των "συνιστωσών" της υπαρκτής Αριστεράς με τις εξελίξεις στην κοινωνική βάση.
Η πηγή του επαναστατικού λόγου ήταν και παραμένει η κοινωνική βάση, από την οποία πηγάζει συγχρόνως και ο συντηρητικός λόγος. Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι στα μεγάλα γεγονότα, των τελευταίων χρόνων, παρ' όλη την σύγχυση που σκορπίζει η ρητορική της υπαρκτής Αριστεράς, η κοινωνία έχει κρατήσει μια αξιοθαύμαστη αντιθετική ισορροπία ανάμεσα στην συντηρητικότητα και στην επαναστατικότητα, ισορροπία που λείπει από την πολιτική σκηνή.
Αυτή η ισορροπία είναι η σταθερή βάση πάνω στην οποία μπορούν να στηριχθούν οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης για να παίξουν τον ρόλο τους στην ανάδυση μιας νέας Αριστεράς. Μπορούμε να ελπίζουμε βάσιμα ότι αυτό θα γίνει εγκαίρως.