Η παροιμία λέει "ώδινεν όρος και έτεκεν μυν" και αυτό συμβαίνει πράγματι αν δούμε τις πολιτικές εξελίξεις από την μεριά του πολιτικού συστήματος. Αν όμως αντίθετα δούμε τις πολιτικές εξελίξεις από την πλευρά του κοινωνικού συστήματος θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την ρήση αντεστραμμένη: "ώδινεν μυν και (σχεδόν) έτεκεν όρος".
Το πρόβλημα επομένως, για την κοινωνία, δεν είναι τί θα γεννήσει η επιούσα αλλά οι δυσκολίες του τοκετού.
Είχαμε, ως κοινωνία, πιστέψει τους επιτελείς του συστήματος, πως η κρίση αφορά το πιστωτικό σύστημα και αποδεικνύεται ότι η κρίση μας έχει φέρει ανεπιστρεπτί στα μέσα του δρόμου προς την παγκόσμια κοινωνική αλλαγή, αυτήν που είχαμε πιστέψει πως είναι μια ουτοπία.
Οι επιτελείς του συστήματος αναγκάζονται τώρα να μιλάνε για ιστορικές στιγμές, για την παγκοσμιότητα της κρίσης, για τον κίνδυνο μιας παγκόσμιας καταστροφής, για μια Ελλάδα που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα, για μια ελληνική πολιτική που συγκεντρώνει τα βλέμματα όλης της υφηλίου.
Ενώπιον μιας τέτοιας κατάστασης ο καθένας παρουσιάζεται σαν αυθεντία και προτείνει λύσεις, δεξιές και αριστερές, πολιτικές και τεχνικές και πάντα μεγαλεπήβολες και αυταπόδεικτες, που θα σώσουν την χώρα και τον λαό. Αλλά πριν ο αλέκτωρ λαλήσει άπαξ, οι λύσεις αποδεικνύονται φούσκες και αποσύρονται, για να επανέλθουν την άλλη μέρα οι ίδιες, διατυπωμένες με άλλα λόγια.
Από την άλλη μεριά, η κατάσταση εξελίσσεται με ιστορική σοβαρότητα ερήμην των πομφολύγων του πολιτικού λόγου και αντίθετα είναι οι αυθεντίες της φούσκας που υποχρεώνονται να τρέχουν από στροφή σε στροφή του ιστορικού δρόμου για να προλάβουν να βγάλουν την μούρη τους σε κάποιο γυαλί και να δώσουν νόημα στην μιζέρια της πολιτικής τους ύπαρξης.
Από αυτή την άποψη οι λειτουργοί του πολιτικού συστήματος εκεί που νόμιζαν ότι θα ξεγεννήσουν το ποντικάκι ενός "δίκαιου συστήματος κατανομής βαρών", βρίσκονται τώρα να ξεγεννάνε το βουνό μιας νέας παγκόσμιας κοινωνίας.
Τα πράγματα είναι σοβαρά. Οι δεξιές και αριστερές πολιτικές και ακαδημαϊκές αυθεντίες δεν μπορούν να καθυστερήσουν άλλο την γέννα: το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να κομματιάσουν το μωρό. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να σώσουν το κράτος, που βλακωδώς και ιδιοτελώς το έχουν ονομάσει "δημόσιο" και το έχουν ταυτίσει με την κοινωνία.
Αλλά και η ιστορική κίνηση δεν αστειεύεται. Άρκεσε μια ψιλοεξεγερσούλα στην Θεσσαλονίκη, που έτσι απλά και χωρίς ούτε μια "κρότου-λάμψης" ματαίωσε το συμβολικό άλλοθι του εξουσιαστικού συστήματος (το άλλοθι ότι δήθεν πολέμησε τον "φασισμό"), σε συνδυασμό με μια ψιλοχαζομαρούλα του τέως πρωθυπουργού-σωτήρα της χώρας ότι θα κάνει δημοψήφισμα, για να συμμαζευτούν τα ασυμμάζευτα και να δημιουργηθεί ο δικομματισμός που σαν πολιτικό σχήμα, και μόνο, ταιριάζει στην σημερινή κοινωνία.
Ένα μέτωπο της Δεξιάς ενάντια σε ένα μέτωπο της Αριστεράς στο πολιτικό επίπεδο, σαν πολιτικό δίπολο, αντιστοιχεί απολύτως στο κοινωνικό δίπολο της συντηρητικής και της επαναστατικής πλευράς της κοινωνίας.
Αντιστοιχεί απολύτως το δίπολο αλλά δεν αντιπροσωπεύει καθόλου ο κάθε πόλος την αντίστοιχη πλευρά της κοινωνίας. Αν κάτι αντιπροσωπεύουν τόσο η Αριστερά όσο και η Δεξιά των επιτελείων, αντιπροσωπεύουν την κοινωνική καθυστέρηση, τα τοξικά απόβλητα τόσο της συντηρητικής όσο και της επαναστατικής πλευράς της κοινωνίας.
Τέλος η σχέση κοινωνικού και πολιτικού συστήματος, εκφράζει σήμερα την πιο σοβαρή πλευρά της μεταφοράς του παιχνιδιού της πολιτικής στην κοινωνική βάση, στην οποία (μεταφορά) έχω και άλλου αναφερθεί. Η μεταφορά αυτή συνοδεύεται από μια μεγάλη αντιστροφή. Δεν αποτελεί πια η πολιτική σκηνή μια προσομοίωση, της κοινωνίας, μια προσομοίωση των κοινωνικών αντιθέσεων προστατευμένη από την ανταγωνιστικότητά τους, αποτελεί, αντίθετα, η κοινωνική "πλατεία" (ακριβώς αυτή η πλατεία) μια προσομοίωση της πολιτικής σκηνής, μια προσομοίωση των πολιτικών αντιθέσεων προστατευμένη από την δική τους θανατηφόρα σήμερα ανταγωνιστικότητα.
Αυτή την τελευταία παράγραφο θα πρέπει να την συζητήσουμε αναλυτικότερα. Προς το παρόν ας σκεφτούμε σοβαρά. Σε ό,τι μας αφορά εμάς τους ανθρώπους γενικά και τους αριστερούς ειδικά της κοινωνικής βάσης δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε το μέλλον της παγκόσμιας κοινωνίας στους μαιευτήρες-χασάπηδες της πολιτικής σκηνής αλλά καλώς ή κακώς δεν μπορούμε, προς το παρόν και να τους αγνοήσουμε.