Υπαρκτή Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 3044
Η "νέα μεταπολίτευση" της ΚΟΕ: αρχή του τέλους της υπαρκτής Αριστεράς
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Πέμπ, 26 Ιαν 2012

Πολύ μικρό ποσοστό από τους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης ξέρουν ποια είναι η ΚΟΕ και ελάχιστοι άνθρωποι από την κοινωνική βάση της Αριστεράς έχουν τα στοιχεία για να εκτιμήσουν την σημασία του ρόλου της στις πολιτικές εξελίξεις. Φαίνεται τελικά ότι ο ρόλος αυτής της οργάνωσης θα γίνει γνωστός (ακόμα και στα μέλη της) όταν στο δράμα που ξεκίνησε με την ίδρυσή της θα έχει πέσει η αυλαία. Το βέβαιο είναι ότι η ΚΟΕ σαν οργάνωση περνάει πλέον στην ιστορία και μένει να δούμε τι σχήμα θα πάρει το σύνολο των ανθρώπων και των πραγμάτων που την αποτελούσαν μέχρι σήμερα.
Αυτό που συμβαίνει στην ΚΟΕ είναι μια από τις συνηθισμένες για την υπαρκτή Αριστερά εξουσιαστικές διαμάχες. Συγκρούσεις αυτού του τύπου εγκαινιάστηκαν από το ΚΚΕ του 1968 και ασφαλώς εκφράζουν γενικότερες ιδεολογικές και πολιτικές καταστάσεις αλλά δεν οφείλονται σε ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές όπως ψευδώς εμφανίζονται. Το γεγονός της σύγκρουσης στην ΚΟΕ θα ήταν ασήμαντο σε κάθε άλλη περίπτωση, στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως έχει εξαιρετική σημασία όχι μόνο για την ίδια αλλά για ολόκληρη την υπαρκτή Αριστερά.
Πρέπει να γίνει σαφές ότι η ΚΟΕ δεν είναι η οποιαδήποτε "συνιστώσα" της υπαρκτής Αριστεράς, είναι η πιο σημαντική από τις παρακμιακές απολήξεις (οι άλλες είναι το ΜΛ-ΚΚΕ και το ΚΚΕμλ) του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος.
Η ΚΟΕ εξέφρασε και εκφράζει με τον πιο άρτιο τρόπο την αντίφαση ανάμεσα στην επαναστατική καταγωγή και στην οπορτουνιστική προοπτική της Αριστεράς των επιτελείων. Στην πορεία της ενσωμάτωσής της στο εξουσιαστικό σύστημα η ΚΟΕ έγινε η κολυμβήθρα του Σιλοάμ για τις οπορτουνιστικές αθλιότητες της δεκαετίας του '60 και το ιδεολογικό άλλοθι για τις οπορτουνιστικές λυκοσυμμαχίες που ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα τον κόσμο της Αριστεράς.

* * * * * *
Με την εγκατάλειψη του "εξωκοινοβουλευτικού" life style και την προσχώρηση στην οπορτουνιστική πολιτική (με σαφή την πρόθεση συμμετοχής στην "πίττα" της επίσημης πολιτικής σκηνής, καλυμμένη κάτω από αγωνιστικές αερολογίες) οι επιτελείς της ΚΟΕ συνέβαλαν αποφασιστικά στην μετάφραση και στην εκφορά του οπορτουνιστικού λόγου με ένα "επαναστατικό" λεξιλόγιο.
Η αντίφαση όμως παρέμεινε και έφτασε στα όριά της με την απόπειρα να συνδυαστεί σε επίπεδο επικοινωνιακών συνειρμών  η αποπροσανατολιστική αναφορά σε μια "νέα κατοχή" με την φασιστική ιδέα της "μεταπολίτευσης του λαού". Φασιστική γιατί αποτελεί μια προφανή απόπειρα υποκατάστασης της ιδέας της κοινωνικής αλλαγής με μια ιδέα "μεταρρύθμισης" στο εξουσιαστικό σύστημα. Η διαδικασία παραγωγής αυτής της επικίνδυνης επικοινωνιακής αερολογίας αξίζει τον κόπο να μελετηθεί ειδικά από ιστορική άποψη, από πολιτική άποψη όμως πρόκειται για μια συνειδητή απάτη.
Η πολιτική απάτη των συνειρμών η οποία συνοψίστηκε στο δίδυμο σύνθημα "νέα κατοχή - μεταπολίτευση του λαού" είναι τελικά ακριβώς η συμβολή της αριστερής πτέρυγας του ελληνικού εξουσιαστικού συστήματος στην κοινή προσπάθεια επιβίωσης. Μετά την ανάδυση του φαινομένου της πλατείας έγινε αναπόφευκτος για την κοινωνική συνείδηση, εν μέσω της κρίσης, ο συνδυασμός της ιστορικής πείρας των δεκαετιών του '40 και του '60 με τις διαδικασίες ανάδειξης της κοινωνικής προοπτικής. Οι επιτελείς του συστήματος αναζητούσαν το υποκατάστατο αυτού του συνδυασμού στην υπαρκτή Αριστερά και καθόλου τυχαία οι επιτελείς της ΚΟΕ είναι αυτοί που έσπευσαν να προσφέρουν στο σύστημα αυτό το υποκατάστατο.

* * * * * *
Η "μεταπολίτευση του λαού" κατοχυρώνει ουσιαστικά την "νέα μεταπολίτευση" της ΚΟΕ (η "παλιά μεταπολίτευση" είναι η ίδρυσή της). Οι επιτελείς της ΚΟΕ ψάχνουν για μια νεα θύρα εισόδου στο πολιτικό σύστημα, μετά την χρεωκοπία της γνωστής λυκοσυμμαχίας. Και ακριβώς πάνω σ' αυτή την ιστορική στιγμή έρχεται η οπερετική διάσπαση της ΚΟΕ. Εμφανίζεται μέσα από "διαρροές" στο διαδίκτυο, η ύπαρξη μιας δήθεν  "φράξιας" υπό τον Νίκο Γαλάνη (μέχρι σήμερα συνεταίρο και παρακοιμώμενο του Ρούντι Ρινάλντι) που αντιμετωπίζεται από μια "πιστή" στην "οργάνωση" κομματική "πλειοψηφία".
Η φιλολογία από την μεριά της "πλειοψηφίας" όσο και από την μεριά της "φράξιας" αλλά και από την μεριά του πλήθους των θεατών και των πολιτικών παρατηρητών της Αριστεράς είναι ενδεικτική και ενδιαφέρουσα, αν και πολύ χαμηλού επιπέδου. Διακρίνει κανείς μια προσήλωση στην κριτική των προσώπων που έχει πράγματι καταστεί απαραίτητη λόγω της έμπρακτης φλυαρίας και της ιδεολογικής αφασίας των αλλοπρόσαλλων "συλλογικοτήτων". Περιορίζεται όμως αυτή η κριτική στην επίσης αφασία των αντισταλινικών επιθέσεων εναντίον των υποτιθέμενων σταλινικών της ΚΟΕ, ή στην προστασία του απόρρητου των εσωτερικών τους διενέξεων.
Ξεχωρίζει τελικά η προσπάθεια της "πλειοψηφίας" των επιτελών της υπαρκτής Αριστεράς να συγκαλύψουν την γενική αθλιότητα των επιτελείων τους. Οι επιτελείς της ΚΟΕ κάνουν εκκλήσεις στους bloggers να μην δημοσιεύουν και στους αναγνώστες να μη διαβάζουν αλλά να περιμένουν όλοι υπομονετικά την ίδια την ΚΟΕ να λύσει με "δημοκρατικές διαδικασίες" το πρόβλημα το πρόβλημά της, να συγκαλύψει δηλαδή την πολιτική της ανυπαρξία και την πλήρη μετατροπή της σε παράγοντα του εξουσιαστικού συστήματος.       
Η διάσπαση της ΚΟΕ είναι γεγονός πολύ πριν εκδηλωθεί. Δεν είναι μια ακόμα διάσπαση στην σειρά των διασπάσεων της ΟΜΛΕ και αργότερα του ΚΚΕμλ, από την οποία προέκυψαν οι βασικοί επιτελείς της ΚΟΕ. Από τις διασπάσεις αυτές δεν έλειψαν οι αθλιότητες, είχαν όμως σε μεγάλο βαθμό ένα σοβαρό ιδεολογικό και πολιτικό διακύβευμα. Η σημερινή σύγκρουση ανάμεσα στους δύο βασικούς συνεταίρους στην πολιτική επιχείρηση της ΚΟΕ ξέσπασε ενόψει της εμφανιζόμενης ήδη στον ορίζοντα, απαξίωσης και διάλυσης της υπαρκτής Αριστεράς.
Η σύγκρουση του Γαλάνη με τον Ρινάλντι (μαζί με τους ευκαιριακούς "νέους" συνεταίρους αντίστοιχα) δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς παρά σαν μια προσπάθεια να ρίξουν ο ένας στον άλλο το βάρος της επικείμενης χρεοκοπίας τους και να βρουν ο καθένας για τον εαυτό του την διέξοδο προς μια νέα λυκοσυμμαχία.
Η σύγκρουση των επιτελών της ΚΟΕ και όσες θα επακολουθήσουν στα άλλα επιτελεία, δεν πρόκειται να βλάψουν την κοινωνία. Κανένας αριστερός δεν θα πάει "στο σπίτι του" επειδή οι επιτελείς δεν μπορούν να "τα βρουν μεταξύ τους". Αντίθετα  οι συγκρούσεις θα δώσουν την ευκαιρία σε όλους τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης να καταλάβουν ότι η υπαρκτή Αριστερά (η Αριστερά των επιτελείων) έφτασε στα όριά της.
Η μεγάλη σημασία της σύγκρουσης των επιτελών της ΚΟΕ δεν έγκειται στο περιεχόμενο αλλά στο γεγονός ότι επιτέλους ξέσπασε η σύγκρουση αυτή και οι αλυσιδωτές συγκρούσεις που θα επακολουθήσουν. Το παραμύθι μιας Αριστεράς που αποτελείται από "συνιστώσες" τελείωσε με την φασιστική ανοησία της "μεταπολίτευσης του λαού" στο στόμα του παραμυθά (με την πιο κακή έννοια βέβαια) που το μηχανεύτηκε.

* * * * * *
Η σοβαρότερη επίδραση της διάσπασης της ΚΟΕ είναι ότι επαναφέρει αναγκαστικά στο προσκήνιο το ζήτημα της πολιτικής ηθικής της Αριστεράς. Οι επιτελείς της ΚΟΕ πρωταγωνίστησαν στην κατασκευή της λυκοσυμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ εν ονόματι της "ενότητας της Αριστεράς" και αποδεικνύεται ότι αποτελούσαν οι ίδιοι μια λυκοσυμμαχία που διαλύεται μπροστά στις δυσκολίες που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Οι δυο κορυφαίοι επιτελείς ο Ρινάλντι και ο Γαλάνης αλληλοκατηγορούνται σήμερα για ελάχιστες από το πλήθος των αθλιοτήτων που σχεδίασαν και εκτέλεσαν, εν αγαστή συμπνοία, τα 15 τελευταία χρόνια.
Το μεγάλο κατόρθωμά τους ωστόσο είναι το κλίμα του πολιτικού τσιφλικαδισμού που δημιούργησαν: από την μια μεριά μια αυλή παρακοιμώμενων, παρακαθήμενων, ευνοούμενων, υπασπιστών, γραφιάδων και υπηρετών, από την άλλη μεριά η μάζα δουλοπάροικων του αγώνα.
Στην αυλή οι "αυθεντίες" σπρώχνονταν και τρικλοποδιάζονταν για την εύνοια των δύο τσιφλικάδων, στους δρόμους και στις πλατείες οι άνθρωποι της βάσης πάσχιζαν να ξελασπώσουν την γελοιότητα των "αφεντάδων" από την κριτική που κατέληγε τελικά σε βάρος της ιστορικής σημασίας του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος. Υπάρχουν στην ΚΟΕ άνθρωποι που είναι κομμένοι και ραμμένοι για αυλικοί, υπάρχουν και άλλοι το κλίμα δεν τους αρέσει αλλά δεν μπορούσαν να χάσουν και το πολιτικό κεραμίδι που αποτελούσε η ΚΟΕ πάνω από το κεφάλι τους.
Έτσι εκφράζεται ο πολιτικός αλφαμητισμός στον οποίο αναφέρθηκα γράφοντας για την Μακρόνησο. Η Αριστερά των επιτελείων είναι μια ιεραρχία υποταγμένων "αγωνιστών" που ελπίζουν ότι θα πνίξουν τις ενοχές τους πείθοντας τους πιο κάτω να υποταχθούν και αυτή. Η ΚΟΕ εκφράζει κατά πρότυπο τρόπο το μεγάλο πρόβλημα της Αριστεράς των επιτελείων, πρόβλημα που εντοπίζεται στο πολιτιστικό επίπεδο και ειδικότερα στην κατηγορία της πολιτικής ηθικής. Το πρόβλημα εκφράζεται "ιδανικά" με την εικόνα αυτής της Αριστεράς των επιτελείων που θα οδηγήσει την "χώρα" στην "διέξοδο" της "μεταπολίτευσης του λαού"!

* * * * * *
Τελικά όμως το κύριο ζήτημα είναι ποιους αφορά το ηθικό πρόβλημα που αναδεικνύει η σύγκρουση των επιτελών στην ΚΟΕ. Σίγουρα δεν αφορά τις αυθεντίες του Ρινάλντι και του Γαλάνη που το δημιουργούν ούτε τους (πρόσκαιρους) δορυφόρους τους. Αυτοί την δουλεία τους κάνουν και τιμωρούνται την ώρα που την κάνουν. Το πρόβλημα αφορά τους υπόλοιπους της ιεραρχίας του αλφαμητισμού και σε τελευταία ανάλυση κυρίως τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα που δεν αφορά τις όποιες "συλλογικότητες" αλλά τον καθένα προσωπικά και τον καθένα για τον εαυτό του.
Ειδικά οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης στην ΚΟΕ πρέπει να σκεφτούν σοβαρά ότι για τα προβλήματα της ηθικής δεν υπάρχει το άλλοθι της "συλλογικότητας". Δεν μπορεί κανείς να λέει: "ξέρετε,  αναγκάζομαι να λέω ψέματα γιατί δεν έχουμε την πλειοψηφία αυτοί που θέλουμε να λέμε αλήθεια". Όποιος νομίζει πως ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός σήμαινε (όταν ίσχυε γιατί τώρα έχει ξεπεραστεί) την υποταγή των προσώπων στην πλειοψηφία κάνει μεγάλο λάθος.
Η σύγκρουση στην ΚΟΕ θα τους δώσει και θα μας δώσει την ευκαιρία να δούμε, ευκρινέστερα από κάθε δημοσκόπηση και από κάθε εκλογικό αποτέλεσμα, την πραγματική δύναμη της Αριστεράς.
Όποια έκβαση κι αν έχει αυτή η ιδιοτελής σύγκρουση ανάμεσα στους επιτελείς της ΚΟΕ και όσες επακολουθήσουν, οι ίδιοι έχουν ήδη ακυρώσει κάθε δυνατότητα υποκρισίας. Αυτό σημαίνει την αρχή του τέλους για την Αριστερά των επιτελείων. Το αληθινό τέλος όμως θα είναι όταν η σύγκρουση μεταξύ των επιτελών μετατραπεί σε γενικευμένο πόλεμο των αριστερών της κοινωνικής βάσης ενάντια στα επιτελεία.
Αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει από την μια μέρα στην άλλη, επειδή όμως είναι ένας πόλεμος ατομικός μπορεί να γενικευτεί ανά πάσα στιγμή, και πρέπει να ξέρουν όλοι πως έχει ήδη αρχίσει.