Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι όλες οι "συλλογικότητες" ή "συνιστώσες" της "υπαρκτής" αργά ή γρήγορα θα διαλυθούν για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν υπηρετούν την πολιτική κατεύθυνση χάριν της οποίας σχηματίστηκαν αλλά αυτήν εναντίον της οποίας σχηματίστηκαν. Επίσης όμως δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι η διάλυση των "συλλογικοτήτων" ή "συνιστωσών" της "υπαρκτής", δεν σημαίνει καθόλου ότι οι άνθρωποι που τις απαρτίζουν θα "πάνε στα σπίτια τους". Οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης στην τεράστια πλειοψηφία τους βρίσκονται ήδη εν δυνάμει στο πλαίσιο μιας νέας σύγχρονης επαναστατικής Αριστεράς, που θα ανταποκρίνεται κάθε φορά στις απαιτήσεις της θυελλώδους κοινωνικής αλλαγής που βρίσκεται ήδη εν εξελίξει.
Η ανακοίνωση της ΚΟΕ, για την ολοκλήρωση του 3ου Συνεδρίου της, ενισχύει και τις δύο βεβαιότητές μου. Είναι μια ανακοίνωση που πληροφορεί ότι τέλειωσε ένα συνέδριο πολύ ωραίο και πλουμιστό και τριανταφυλλένιο και, κυρίως, "δημοκρατικό", αλλά δεν μας λέει τίποτα για την ουσία του. Διαφημίζει την ΚΟΕ ως πολιτικό μαγαζί, αλλά δεν λέει τίποτα για τον λόγο ύπαρξης της. Δεν λέει τίποτα για δηλαδή για το εμπόρευμα που πουλάει ούτε και για την διαφορά που έχει από τα υπόλοιπα μαγαζιά.
Χαιρέτησαν το συνέδριο, λέει η ανακοίνωση, δεκάδες κομμάτων, οργανώσεων και αγωνιστών από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Και μόνο αυτή η πληροφορία μας πληροφορεί ότι η ΚΟΕ δεν μπορεί να ξεκολλήσει από την πεπατημένη που την οδηγεί στην διάλυση. Αυτοί οι χαιρετισμοί, κάποτε, όταν λειτουργούσαν σαν κίνηση διεθνισμού, είχαν μια σημασία για την Αριστερά, σήμερα όμως στην καλύτερη περίπτωση είναι μια τυπικότητα που δεν έχει καμιά άλλη σημασία, ούτε γι αυτούς που στέλνουν τους χαιρετισμούς, ούτε γι αυτούς που τους δέχονται.
Μας λέει η ανακοίνωση ότι «το τριήμερο συνέδριο επιβεβαίωσε τον πλούτο που ανέδειξε η προσυνεδριακή διαδικασία.» αλλά επειδή δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι πλούτος υπάρχει και στην ΚΟΕ και αλλού ακόμα και η λέξη "επιβεβαίωσε" είναι ύποπτη: το πρόβλημα είναι αν το συνέδριο επεξεργάστηκε και αξιοποίησε τον πλούτο των αριστερών της κοινωνικής βάσης. Προφανώς αυτό που έκαναν οι "συντονιστές" του συνεδρίου ήταν να προσπαθήσουν να κρατήσουν ισορροπίες για να γλυτώσουν την κριτική.
Άλλωστε το επόμενο που λέει η ανακοίνωση μετά από τον "πλούτο" είναι ότι «Μίλησαν περισσότεροι από 130 σύνεδροι σε μια διαδικασία, η οποία απέδειξε ότι η πρόσφατη κρίση στην ΚΟΕ ξεπερνιέται με τον πλέον πολιτικό τρόπο, εξοπλίζοντας τα μέλη της οργάνωσης με συμπεράσματα, γνώση και περισσότερο πείσμα σε μια όλο και πιο απαιτητική περίοδο.» Δεν έχουμε επίσης καμιά αμφιβολία ότι το συνέδριο εξόπλισε τα μέλη της ΚΟΕ με πείρα. Την πείρα που έχω και εγώ και όλοι οι αριστεροί, ότι η "υπαρκτή" σε οποιαδήποτε έκφρασή της είναι μια τελειωμένη υπόθεση.
Το ζήτημα όμως είναι ποια ακριβώς ήταν η πολιτική σημασία της κρίση και σε ποια κατεύθυνση ξεπερνιέται. Αν ξεπερνιέται επειδή «με μεγάλη πλειοψηφία υπερψηφίστηκαν ο απολογισμός, οι θέσεις και οι κατευθύνσεις της ΚΟΕ» αυτό δεν είναι ανακοίνωση ξεπεράσματος είναι ομολογία βαθέματος της κρίσης. Η υπερψήφιση του "απολογισμού" σημαίνει ότι η πλειοψηφία των συνέδρων θεωρεί (ή εκβιάστηκε να θεωρεί) ότι καλώς έγιναν αυτά που έγιναν και οδήγησαν στην κρίση και η υπερψήφιση των θέσεων και των κατευθύνσεων σημαίνει ότι η "υποθήκη" της κρίσης συνεχίζει να υπάρχει.
Η μεγάλη πλειοψηφία των μελλών της ΚΟΕ, θεωρεί ότι καλώς κατασκευάστηκε η συριζική λυκοσυμμαχία, ότι καλώς παραμένει η ΚΟΕ δέσμια της "κατοχικής" κοινοβουλευτικής διαδικασίας και των "ευρωκρατικών" κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Ότι καλώς κατασκευάστηκε, μαζί με τον Αλαβάνο, το "Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής" για να τορπιλιστεί εν τη γενέσει του με την ομιλία του Κατσούλα στο Σπόρτινγκ και αργότερα με την μεγαλομανιακή πολιτική και τα άθλια παζάρια για τις περιφερειακές εκλογές, που επέβαλε ο Ρινάλντι στο Μέτωπο. Καλώς εφευρέθηκε, τέλος η φασιστική ανοησία της "μεταπολίτευσης του λαού" που περιφέρεται ως προίκα της ΚΟΕ στις διάφορες νέες λυκοσυμμαχίες που πασχίζουν διάφοροι τιμημένοι και μη επίδοξοι πατριάρχες της Αριστεράς να κατασκευάσουν.
Με λίγα λόγια, καλώς η ΚΟΕ, "ηγεμονεύει" του εν δυνάμει "κόκκινου μετώπου" με μια ιδεολογικοπολιτική κατασκευή εντελώς ξένη με την καταγωγή της. Την καταγωγή η οποία προσελκύει τον κόσμο να δουλεύει στην ΚΟΕ και την καταγωγή με την οποία οι σεσημασμένοι δουλεύουν τον κόσμο της ΚΟΕ. Μια ιδεολογικοπολιτική κατασκευή που οδηγεί στην άτακτη και πανικόβλητη χρεοκοπία της "υπαρκτής".
Την συνέχεια όμως της κρίσης και την πορεία προς την διάλυση την επιβεβαιώνει κυρίως η μεγαλοστομία των στόχων, η λατρεία του μεγέθους, και η προσπάθεια να επιστεγαστούν οι αθλιότητες που προγραμματίζονται, με την γνωστή μεγαλόστομη αερολογία του Ρινάλντι και των ομοίων του.
Η ανακοίνωση καταλήγει λέγοντας ότι «το στοίχημα που είχε τεθεί για ένα "συνέδριο των μελών" κερδήθηκε» και θα είναι η "παρακαταθήκη" της ΚΟΕ «η οποία καλείται να ανταποκριθεί στο όλο και πιο ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται». Επιβεβαιώνοντας δηλαδή ότι η ΚΟΕ εξαρτά την δυνατότητά της να ανταποκριθεί στις όποιες θεωρεί υποχρεώσεις της από τις ευκολίες που της παρέχει το εξουσιαστικό πλαίσιο και όταν το πλαίσιο των παροχών γίνει ασφυκτικό οι δυνατότητες περιορίζονται και πρέπει ο κόσμος της ΚΟΕ να βάλουν τα δυνατά τους.
Θεωρεί εξ άλλου υποχρεώσεις της αυτές που θα παρέχει «υπηρετώντας το λαό και συμβάλλοντας στις αντιστάσεις». Οι επιτελείς της ΚΟΕ δεν έχουν αντιληφθεί στα 30 και πάνω χρόνια που υπάρχουν ότι οι κομμουνιστές δεν υπηρετούν το λαό αλλά είναι με τον λαό, είναι σε τελευταία ανάλυση λαός οι ίδιοι. Δεν έχουν καταλάβει επίσης ότι στην πολιτική η αντίσταση χωρίς επίθεση είναι ότι στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ η άμυνα χωρίς επίθεση.
Αλλά επειδή στην πολιτική όπως και στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει ομάδα χωρίς επίθεση, η επίθεση τους είναι ότι θα συμβάλουν «στο μαζικό λαϊκό κίνημα για την ανατροπή του ειδικού καθεστώτος και την πολιτική, οικονομική, κοινωνική διέξοδο της χώρας». Αλλά η επίκληση του "ειδικού καθεστώτος" και η ιδέα μιας "διεξόδου της χώρας" δεν είναι επίθεση ενάντια στο σύστημα, είναι η επίθεση της ΚΟΕ ενάντια στην ιστορική σημασία της κρίσης και η κατά μέτωπο επίθεσή της ενάντια στην ιδέα της κοινωνικής αλλαγής.
Η κατακλείδα της ανακοίνωσης είναι ότι η ΚΟΕ θα κάνει το καθήκον της «με το χτίσιμο μιας ΚΟΕ περισσότερο μαζικής, συγκροτημένης και πολιτικοποιημένης» δηλαδή με την διαμόρφωση ενός μαγαζιού, μεγαλύτερου και πιο υποταγμένου στην διεύθυνση των σεσημασμένων επιτελών. Και βέβαια ενός μαγαζιού μαγειρευμένου με το καρύκευμα «μιας συλλογικότητας αγωνιζόμενων ανθρώπων με κατεύθυνση και στόχο τον κομμουνισμό». Και επειδή ο κομμουνισμός δεν τρώγεται από το "ασφυκτικό πλαίσιο" με πολύ πιπέρι, θα είναι ένας κομμουνισμός «ο οποίος δεν επαναπαύεται στα "καθιερωμένα" και τα "γνωστά", αλλά αναμετριέται καθημερινά με την πραγματικότητα.»
Οι σεσημασμένοι επιτελείς της ΚΟΕ (οι οποίοι φαίνεται πως με επικεφαλής τον στρατηγό Ρινάλντι "θριάμβευσαν" και στο 3ο συνέδριο -- εξ ου και 3ο και φαρμακερό) δεν έχουν αντιληφθεί ότι ο κομμουνισμός είναι απλά μια λέξη, ίσως όχι και η πιο κατάλληλη στις σημερινές συνθήκες. Το ζήτημα δεν είναι πως αναμετριέται ο κομμουνισμός, αλλά πως αναμετριούνται οι ίδιοι με την καθημερινή πραγματικότητα.
Ε λοιπόν, οι αναμετρήσεις τους στέφονται με "επιτυχία" όταν και μόνο όταν υπηρετούν τους σχεδιασμούς του εξουσιαστικού συστήματος, όταν τους έχει "ανατεθεί" ο ρόλος να φέρουν την "υπαρκτή" στα μέτρα του όπως έγινε με την συριζική λυκοσυμμαχία. Όταν οι χειριστές της τηλεοπτικής δημοκρατίας αντιληφθούν ότι ο ρόλος του "πυροσβέστη" πέφτει βαρύς στους ώμους των επιτελών της υπαρκτής, τότε αποσύρουν το ενδιαφέρον τους από αυτούς και αλλάζουν τους σχεδιασμούς τους, όπως έγινε τον Δεκέμβρη του 2008. Και τότε το φιάσκο είναι εξασφαλισμένο σε κάθε τους κίνηση.
Αν άνθρωποι σαν εμένα έπαιρναν στα σοβαρά την βεβαιότητα των επιτελών της ΚΟΕ, για την επιτυχία των αναμετρήσεών τους με την καθημερινή πραγματικότητα, θα έπρεπε να έχουμε αυτοκτονήσει ή απλούστερα θα είχαμε πεθάνει από κατάθλιψη. Αντίθετα όμως, ακόμα και η ανακοίνωση της επιτυχίας του συνεδρίου της ΚΟΕ, κραυγάζει για την αδυναμία των σεσημασμένων επιτελών της να χειριστούν την "συλλογικότητά" τους.
Σ' αυτή την μικρή ανακοίνωση, οι σεσημασμένοι επιτελείς της ΚΟΕ, αναγκάστηκαν να απαντήσουν (με υπεκφυγές φυσικά) στα ζητήματα που θέτει η πραγματικότητα και που είναι ο χαρακτήρας της αλλαγής. Θυμήθηκαν ξαφνικά ότι υπάρχει και ο κομμουνισμός. Και επειδή ο κομμουνισμός δεν ταιριάζει με φασιστικές ανοησίες σαν την "μεταπολίτευση του λαού" ούτε με βλακώδεις πολιτικές εκτιμήσεις μιας "νέας κατοχής", αναγκάστηκαν να εκφράσουν την πολιτική τους μεταμφιεσμένη με ηπιότερες ανοησίες όπως το "ειδικό καθεστώς" και η "διέξοδος της χώρας". Μεταμφιέσεις που ίσως υπηρετούν και τις υποδιαιρέσεις της εσωτερικής κρίσης που ήδη έχουν αρχίσει να θεριεύουν.
Αν υπήρξε λοιπόν μια επιτυχία στο συνέδριο της ΚΟΕ, η επιτυχία είναι ότι μπήκαν οι βάσεις για την διάλυσή της, και μάλιστα για μια διάλυση που όταν θα εκφραστεί, όλοι θα ξέρουν ότι προέρχεται από την προσφυγή των σεσημασμένων επιτελών της στην φασιστική ανοησία της "μεταπολίτευσης του λαού", που συμπληρώθηκε με την γελοία "διάσταση" της "νέας κατοχής".