Η αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα ήταν μια πράξη απελπισίας, αυθόρμητη αλλά συνειδητή. Ο ίδιος ο αυτόχειρας της έδωσε το νόημα μιας στοχευμένης πολιτικής δήλωσης - κραυγής, ενάντια στην "κατοχική κυβέρνηση". Αν θεωρήσουμε δεδομένη την λογική του τότε η πολιτική του πράξη είναι κατανοητή, σεβαστή ακόμα και αξιοθαύμαστη και οπωσδήποτε συγκινητική. Ένας άνθρωπος απελπισμένος από την βεβαιότητα ότι θα χάσει την αξιοπρέπειά του προτίμησε να χάσει την ζωή του.
Αν πάλι θελήσουμε να κρίνουμε την λογική του, είναι φανερό πως αυτή είναι λαθεμένη, και τον οδήγησε σε μια πράξη αστόχαστη και επομένως άστοχη. Ωστόσο η πράξη του, ακόμα και άστοχη, δεν παύει να είναι το αδιάψευστο τεκμήριο ότι στην βάση της ελληνικής κοινωνίας υπάρχουν τα αποθέματα της αξιοπρέπειας που λείπουν από τους εξαθλιωμένους επιτελείς της "υπαρκτής".
Απ' την άλλη μεριά η πράξη του Δημήτρη Χριστούλα, στραμμένη ενάντια στο κυβερνητικό καθεστώς, έδωσε για άλλη μια φορά την ευκαιρία στους εξαθλιωμένους επιτελείς της "υπαρκτής" να επιδείξουν την απέραντη αναξιοπρέπειά τους. Για άλλη μια φορά μπροστά στον θάνατο χρησιμοποιούν το άλλοθι των γελοίων οικονομικών μέτρων που τους δίνουν οι χειριστές του συστήματος για να συγκαλύψουν τον δικό τους θανατηφόρο πραγματικό ρόλο. Δεν κρύβεται όμως η τεράστια ευθύνη τους για την παρερμηνεία της κρίσης και την αποσιώπηση της κοσμογονικής αλλαγής που επιφέρει.
Το λιτό σημείωμα που άφησε πίσω του ο Δημήτρης Χριστούλας δείχνει πολύ καθαρά που πάτησε η απόγνωση που τον οδήγησε στην αυτοκτονία, κυρίως όμως δείχνει ποια ιδεολογία γιγάντωσε την απόγνωσή του μέχρι θανάτου.
Ο ίδιος αναφέρεται στην επίθεση της "κατοχικής κυβέρνησης" εναντίον του, δεν αντιμετωπίζει όμως τους "Τσολάκογλου" σαν εχθρούς αλλά σαν προδότες. Είχε πιστέψει με άλλα λόγια στο "κράτος δικαίου" και στα "δικαιώματα των εργαζομένων" και ότι, επομένως, αφού πλήρωνε 35 χρόνια, είχε "εξασφαλίσει" την αξιοπρέπεια των γερατειών του. Έγινε θύμα της ιστορικής απάτης των "δικαιωμάτων των εργαζομένων" μέσα στο "κράτος δικαίου" του χρεοκοπημένου αστικού θεσμικού συστήματος που έστησαν οι επιτελείς της "υπαρκτής", για να αποκτήσουν μια θέση στο εξουσιαστικό σύστημα.
Η αυταπάτη της αξιοπρεπούς διαβίωσης μέσα στο χρεοκοπημένο αστικό θεσμικό σύστημα διαλύθηκε οριστικά με το εκλογικό πραξικόπημα του Νοέμβρη του 2009, το οποίο κατάργησε την τηλεοπτική δημοκρατία και εγκαθίδρυσε την τηλεοπτική δικτατορία: από τότε οι επιτελείς της "υπαρκτής" ξεκίνησαν να δουλεύουν την νέα απάτη των άλαλων "τηλεοπτικών αγώνων".
Ο Δημήτρης Χριστούλας πέφτει για δεύτερη φορά θύμα της νέας απάτης των επιτελών που προσπαθούν να αξιοποιήσουν τις εκδηλώσεις αγανάκτησης του κόσμου της κοινωνικής βάσης για να κατακτήσουν μια θέση στο εξουσιαστικό σύστημα, την στιγμή που αυτό καταρρέει! Οι φιλοδοξίες των επιτελών της συριζικής λυκοσυμμαχίας, αναβαθμίζονται. Περνούν από την αντίσταση στον χρεοκοπημένο παλιό δικομματισμό στην διεκδίκηση μιας θέσης στον νέο δικομματισμό και ο Ρινάλντι της ΚΟΕ βάζει το ιδεολογικό κερασάκι της "μεταπολίτευσης του λαού" στην πολιτική τούρτα του διμετωπισμού.
Η απάτη της "μεταπολίτευσης του λαού" και η εφόρμηση των επιτελών της "υπαρκτής" σαν πεινασμένων σκύλων στο κόκκαλο των εκλογών ήταν η χαριστική βολή στην απόφαση του Δημήτρη Χριστούλα να αυτοκτονήσει. Στο σημείωμά του δεν λέει ότι αυτοκτονεί όχι επειδή υπέστη (μαζί με ολόκληρη την ελληνική κοινωνία) την επίθεση της "κατοχικής κυβέρνησης" αλλά επειδή δεν έχει, λόγω ηλικίας, την δυνατότητα της ατομικής δυναμικής αντίδρασης στην επίθεση.
Την δυνατότητα της συλλογικής δυναμικής αντίδρασης δεν την σκέφτηκε! Δεν σκέφτηκε να ενισχύσει το "αριστερό μπλοκ εξουσίας" που πηγαίνει πλησίστιο προς τις εκλογές! Δεν σκέφτηκε να περιμένει την "μεταπολίτευση του λαού" που θα ανατρέψει το "ειδικό καθεστώς" της "νέας κατοχής" και θα αποτελέσει την μοναδική αναγκαία και εφικτή διέξοδο για την "χώρα"!
Ο Δημήτρης Χριστούλας πλήρωσε με την ζωή του την ιδεολογική σύγχυση που σπέρνουν -- παράφρονες από την μανία της εξουσίας -- οι επιτελείς της "υπαρκτής". Υπερτιμούν στα μάτια του κόσμου την δυνατότητα του θεσμικού συστήματος να επιβιώσει κι από την άλλη μεριά αποκρύπτουν τον επικίνδυνο αλλά σίγουρο δρόμο της κοινωνικής αλλαγής που ανοίγει η θύελλα της κρίσης.
Οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης ακούνε προς το παρόν με απάθεια, σαν να έχουν πάρει ηρεμιστικά, την πότε φαιδρή και πότε μακάβρια, αλλά πάντα αναξιοπρεπή και γελοία, αερολογία των επιτελών της "υπαρκτής", που αφήνει σαν μια και μοναδική διέξοδο από την ντροπή της εποχής μας την αυτοκτονία. Δεν θα τους γίνει όμως η χάρη. Η "μεταπολίτευση του λαού" είναι η μόνη εφικτή και αναγκαία διέξοδος των επιτελών της "αριστεράς" του συστήματος προς την αυτοκτονία.