Στα πολιτικά δρώμενα, ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, συμπυκνώθηκε ανατριχιαστικά η πολιτική παράνοια που χαρακτηρίζει την ελληνική πολιτική σκηνή, σε όλο της το εύρος, αλλά και απελευθερωτικά η ιστορική λογική με την οποία ερμηνεύεται αυτή η παράνοια.

Στο θέατρο του παράλογου που παίζεται οι επιτελείς της υπαρκτής μη-Αριστεράς, όχι μόνο πρωταγωνιστούν αλλά και ευθύνονται αποκλειστικά για την δυνατότητα της παράνοιας να αναπτυχθεί και επομένως και για τους κινδύνους στους οποίους εκτίθεται η κοινωνία που προσβάλλεται από αυτήν.

Από την άλλη μεριά, αν εξετάσουμε την κατάσταση που διαμορφώνεται, με την λογική της κρίσης των κοινωνικών σχέσεων, δηλαδή με την ιστορική λογική, αντιλαμβανόμαστε ότι, αντίστροφα, η ελληνική κοινωνία πρωτοπορεί στον δρόμο προς την κοινωνική αλλαγή, την οποία επιβάλει η κρίση: βαδίζει όμως με τρόπο ανάλογο με τα ιστορικά δεδομένα που καθορίζουν την σημερινή της συνείδηση.

Με την λογική αυτή, είναι μάλλον η κοινωνία που υποβάλλει στους επιτελείς την παράνοια που επιδεικνύουν επί της πολιτικής σκηνής. Είναι σαν να καταφεύγει σε μια ακόμη, ίσως και τελευταία δοκιμή των επιτελών της υπαρκτής μη-Αριστεράς, σαν να επιδιώκει την απογοήτευση από αυτή την τελευταία δοκιμή, προκειμένου να απεμπλακεί από τις αυταπάτες που την έχουν φορτώσει, για να απεμπλακεί απ' αυτούς και να αποκτήσει μια νέα συνείδηση του κόσμου, για να προχωρήσει στα νέα σύγχρονα πολιτικά σχήματα που της χρειάζονται για τον δύσκολο δρόμο που της απομένει.

* * * * * *

Η πολιτική παράνοια συνίσταται στο γεγονός ότι ενώ η κοινωνία βιώνει με κάθε λεπτομέρεια την κρίση των κοινωνικών σχέσεων, το πολιτικό σύστημα, που υποτίθεται ότι την "εκφράζει" και την "εκπροσωπεί", αγνοεί παντελώς τις θεωρητικές κατακτήσεις και την πολιτική πείρα για την κρίση και υποβάλλει στην κοινωνία την καλλιεργημένη και χρηματοδοτούμενη ιδεολογική της διαστροφή σαν συνταγή "διεξόδου από την κρίση"!

Στην πολιτική σκηνή η πολιτική παράνοια έχει οδηγήσει στην διαμόρφωση του διμετωπισμού, που δεν είναι παρά η επόμενη (μετά από τον χρεοκοπημένο δικομματισμό)  μορφή εξουσιαστικής φαλκίδευσης της κοινωνικής αντιπαράθεσης, το προϊόν της απελπισμένης απόπειρας για τον "εκσυγχρονισμό" του  εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος κατά τρόπο ώστε αυτό να αντιστοιχεί με το σχήμα συντηρητισμός-επαναστατικότητα του πραγματικού κοινωνικού συστήματος αλλά μη την αντιπροσωπεύει.

Στον πολιτικό λόγο εξ άλλου η πολιτική παράνοια εκφράζεται από την αδιανόητη αντιμετώπιση της κρίσης με την απόδοσή της σε υποκειμενικές αιτίες. Οι επιτελείς της υπαρκτής μη-Αριστεράς, έχουν υιοθετήσει την φασιστική άποψη ότι η κρίση οφείλεται στην διαχειριστική ανικανότητα ή τις σκανδαλώδεις ατασθαλίες των χειριστών του συστήματος. Αυτή η παρανοϊκή, για την Αριστερά, προσέγγιση καταλήγει στην κοινή παραδοχή, των "μαύρων" και "κόκκινων" επιτελών ότι το διακύβευμα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στο "μαύρο μέτωπο" και στο "κόκκινο μέτωπο" είναι το περιβόητο μνημόνιο.

Η αντιπαράθεση των μετώπων, με βάση το πρώτο το δεύτερο ή το νιοστό μνημόνιο, είναι πραγματικά προϊόν παράνοιας, γιατί παρακάμπτει την αντικειμενική ουσία της κρίσης στο τμήμα της που αφορά  τις εξουσιαστικές σχέσεις.

Κατ' αρχάς το μνημόνιο είναι έτσι κι αλλιώς ανεφάρμοστο γιατί αν ήταν εφαρμόσιμο δεν θα χρειαζόταν να επιβληθεί. Το μνημόνιο είναι πολύ απλά το σύμβολο της εξουσίας των "αγορών", μιας εξουσίας που δεν την "ασκεί" ένα συλλογικό ανθρώπινο πρόσωπο αλλά μια "σατανική" αόρατη δύναμη και που την "εκπροσωπεί" ένα επίσης "σατανικό" ιερατείο, το οποίο δεν είναι μεν αόρατο αλλά είναι ρευστό και αόριστο και εμφανίζεται να ασκεί εξουσία εφ' όσον και όταν έχει την δυνατότητα να την ασκήσει.

* * * * * *

Την παράνοια του "μνημονιασμού" την προσγείωσε, χωρίς να την αναιρέσει, η παρέμβαση του Αλέκου Αλαβάνου, με τον ισχυρισμό ότι «ο δρόμος έξω από το μνημόνιο είναι δρόμος έξω από το ευρώ». Η παρέμβαση του Αλαβάνου (στην θα επανέλθω πιο κάτω) ανάγκασε τους επιτελείς του "κόκκινου μετώπου" να παραδεχτούν ότι δεν αμφισβητούν το σύστημα σαν τέτοιο -- αφού άλλωστε, εκπέμπουν την βλακώδη ρητορική τους περί "σάπιου πολιτικού συστήματος", έχοντας βυθιστεί σ' αυτό μέχρι την μύτη.

Μετά από την παρέμβαση του Αλαβάνου οι επιτελείς του "κόκκινου μετώπου" αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι στην πραγματικότητα διεκδικούν μια θέση αντιπολίτευσης (και κάπως πιο διστακτικά μια θέση κυβέρνησης) μέσα στο συγκεκριμένο εξουσιαστικό σύστημα.

Με την αποχώρηση των επιτελών της ΚΟΕ, από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και την απόρριψη εκ μέρους τους ακόμα και της αντιευρωπαϊκής ρητορείας και την τυπική, μετά την ουσιαστική, διάλυση της ΚΟΕ και την ενσωμάτωσή τους στον ΣΥΡΙΖΑ, ολοκληρώθηκαν οι αλλαγές που απαιτούνταν για την συμμετρία του διμετωπισμού. Αποκαταστάθηκε έτσι η πραγματική λειτουργία της ελληνικής πολιτικής σκηνής σαν προσπάθεια να μετατραπεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα σε ένα επαρχιακό τμήμα της παγκόσμιας αυτοκρατορίας των αγορών.

Και τελικά, αφού αποκαταστάθηκε η πραγματική λειτουργία της ελληνικής πολιτικής σκηνής, οι επιτελείς του "κόκκινου μετώπου" άρχισαν να αναζητούν συνδέσεις με αντίστοιχους ευρωπαίους ώστε να αποκτήσουν μια θέση στην αντιπολίτευση (και ενδεχομένως στην κυβέρνηση) που αργά ή γρήγορα θα σχηματιστεί στο ευρύτερο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής "Ένωσης".

* * * * * *

Στις λίγες μέρες που μεσολαβούν μέχρι τις εκλογές, η διάταξη του πολιτικού συστήματος θα καταλήξει στο συμμετρικό σχήμα του διμετωπισμού που περιγράφεται πιο πάνω και η όξυνση της αντιφατικής σχέσης ανάμεσα στην παράνοια του θεσμικού συστήματος και στην λογική του κοινωνικού συστήματος θα αρχίσει να προκαλεί κραδασμούς.

Το αποτέλεσμα των εκλογών θα επηρεάσει την σχέση του πολιτικού συστήματος με το κοινωνικό σύστημα αλλά δεν μπορεί να αποτρέψει την απόρριψη του πρώτου από το δεύτερο. Από εκεί και πέρα, κάποια στιγμή, θα αρχίσουν να πληθαίνουν οι στοιχειώδεις μορφές κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης που ήδη έχουν εμφανιστεί ακολουθώντας την ανάδυση του φαινομένου της πλατείας. Οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης θα βρεθούν πιο επιτακτικά μπροστά στην ανάγκη να παίξουν ένα συνειδητό ρόλο.

Μίλησα ήδη πιο πάνω για την καταλυτική σημασία που είχε η παρέμβαση του Αλέκου Αλαβάνου, με τον απολύτως βάσιμο ισχυρισμό του, στον εξαναγκασμό των επιτελών του "κόκκινου μετώπου" να παραδεχτούν τον πραγματικό τους ρόλο στην  υποστήριξη του εξουσιαστικού συστήματος.

Απ' την άλλη μεριά η παρέμβαση του Αλαβάνου είναι ενδεικτική για δύο αντίθετες δυνατότητες που έχουν ορισμένοι (λίγοι) άνθρωποι που όπως αυτός έχουν μια περίοπτη θέση στα επιτελεία. Από την μια μεριά η παρέμβασή του ήταν ενδεικτική για την μεγάλη σημασία που μπορεί να έχει, η διαφοροποίηση προσώπων μέσα στο πλαίσιο των επιτελείων κάποιων ανθρώπων από την πολιτική παράνοια των "κόκκινων" επιτελών του συστήματος. Από την άλλη μεριά η παρέμβαση του Αλαβάνου έδειξε και τα όρια αυτής της διαφοροποίησης όταν η παρέμβαση γίνεται μέσα από την προσωπική έμπνευση των ανθρώπων χωρίς την σύνδεση σε μια ευρύτερη συζήτηση μέσα στο πλαίσιο μιας σύγχρονης νέας Αριστεράς.

* * * * * *

Η παρέμβαση του Αλαβάνου επικύρωσε και από την μεριά του την διάρρηξη των σχέσεων μεταξύ της ΚΟΕ και της πολιτικής τάσης που αντιπροσωπεύει ο Αλαβάνος. Κατά την άποψή μου η σχέση Αλαβάνου και επιτελείου της ΚΟΕ, και πριν και τώρα, σχηματίζει με εικονικά τρόπο τον άξονα πατριωτισμού και επαναστατικότητας που είναι απαραίτητος για την ύπαρξη της Αριστεράς. Ο άξονας αυτός εκφραζόταν με άκαρπο και από τις δύο μεριές τρόπο, την ευθύνη όμως γι αυτό (και βέβαια για την θραύση του) την έχει η εγκληματική εγκατάλειψη της ιστορικής λογικής από την μεριά των επιτελών της ΚΟΕ.

Θα χρειαστεί να επανέλθω σ' αυτό το ζήτημα με ένα επόμενο κείμενο. Κλείνοντας όμως αυτές τις σκέψεις θα ήθελα να πω ότι η ανάπτυξη μιας σύγχρονης Αριστεράς της κοινωνικής βάσης, έχει σαν προϋπόθεση τον εκ νέου και με πραγματικά σύγχρονους όρους σχηματισμό αυτού του άξονα και η προϋπόθεση για τον σχηματισμό του είναι η απόρριψη της πολιτικής παράνοιας και η αποκατάσταση της ιστορικής λογικής στην πολιτική μιας νέας σύγχρονης Αριστεράς.