Σε μερικές μέρες θα ξέρουμε αν η ανανεωμένη λυκοσυμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση ή αν θα μείνει αξιωματική αντιπολίτευση, στο καθεστώς της ελληνικής επαρχίας της αυτοκρατορίας των αγορών. Ωστόσο, ό,τι κι αν γίνει, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την νίκη της λυκοσυμμαχίας και εμμέσως την νίκη της υπαρκτής μη-Αριστεράς σ' αυτή την πολιτική συγκυρία.
Άλλο τόσο όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την παραδοξότητα αυτής της νίκης και την ανάγκη να δοθεί μια ερμηνεία σ' αυτή την παραδοξότητα.
Για να αρχίσω από το τέλος, την παραδοξότητα αυτής της νίκης την έχουν αντιληφθεί όλοι οι ενδιαφερόμενοι, και την έχουν ομολογήσει και οι ίδιοι οι νικητές. Δεν μπορούν όμως να την εξηγήσουν γιατί δεν μπορούν να λάβουν υπ' όψη τους τον παράγοντα που αποτελούν οι ίδιοι σ' αυτή την παραδοξότητα. Υποτίθεται ότι σ' αυτές τις εκλογές ηττήθηκε ο "δικομματισμός" και νίκησε η Αριστερά! Αυτό πολιτικά είναι αστείο γιατί ο δικομματισμός έχει αχρηστευθεί προ πολλού χωρίς να "νικιέται" και η μη-Αριστερά "νικάει" στο τέλος μιας πορείας προς την διάλυση.
Κατά την γνώμη μου, η αιτία της παράδοξης νίκης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς η πλήρης αποσύνδεσή του από την πραγματική κοινωνία και επομένως η πλήρης ανυπαρξία οποιασδήποτε πολιτικής του υπόστασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ταμπέλα που γράφει "αριστερά", αλλά κάτω από την ταμπέλα δεν υπάρχει τίποτα το αριστερό εκτός την ρητορική αερολογία ορισμένων επιτελών του, όπως οι τροτσκιστές της ΔΕΑ και οι μαοϊκοί της ΚΟΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε μόλις κι αυτοί εγκατέλειψαν την αερολογία και ξέπεσαν στην αφασία που εκφράζει ο Συνασπισμός αναγορεύοντας συγχρόνως τον πρόεδρο Τσίπρα σε εξέχουσα αρχηγική προσωπικότητα -- μιας χρήσης βεβαίως όπως ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς και πριν από αυτούς πολλοί άλλοι.
Πρέπει να είναι κανείς εντελώς τυφλός για να μη βλέπει το νόημα της εκλογικής ετυμηγορίας και επομένως την εξήγηση της παράδοξης νίκης των ηττημένων. Η κοινωνία (α) διαμόρφωσε στην πολιτική σκηνή ένα ιδεολογικό μπάχαλο παρόμοιο με το δικό της, (β) χώρισε το μπάχαλο σε δυό παρατάξεις (μια κόκκινη και μια μαύρη ανάλογα με τον δικό της ιδεολογικό διαχωρισμό) και αφού βεβαιώθηκε ότι η πολιτική σκηνή (γ) είναι απολύτως ανίκανη είτε να την βλάψει είτε να την ωφελήσει, (δ) απελευθερώθηκε από τις φρούδες ελπίδες της και (ε) ψήφισε στην πλειοψηφία της κόκκινο αναδεικνύοντας συγχρόνως και το μαύρο.
Η παράσταση που έδωσε ο Τσίπρας με τίτλο "το πρόγραμμά μας", (μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό αποτελούμενο από ορισμένους πρώην σοβαρούς αριστερούς και νυν κατά φαντασία πολιτικούς παράγοντες και από ένα πλήθος καθ' έξην οπαδών της απελπισμένης "ελπίδας" που τώρα θριαμβεύει) ολοκλήρωσε την ομογενοποίηση της πολιτικής σκηνής.
Ο Τσίπρας ως αριστερός Σαμαράς στην πραγματικότητα προσπάθησε να πείσει τον εαυτό του και το φιλοθεάμον κοινό του, ότι είναι ο κατάλληλός για πρωθυπουργός της ελληνικής αυτοκρατορικής επαρχίας. Ότι δεν είναι αυτός αλλά ο Σαμαράς που θα υποστείλει την "ένδοξη" ελληνική σημαία από το σύνολο των σημαιών της "Ενωμένης" Ευρώπης και που θα οδηγήσει την ελληνική επαρχία στην δραχμή.
Το ίδιο το πρόγραμμα, ο τρόπος της προβολής του, καθώς και μια εργώδης όσο και βιαστική "συλλογική" επεξεργασία του (παράδειγμα μια μεγαλοπρεπής οικονομολογική διατριβή του σεσημασμένου Χρήστου Καραμάνου στο Δρόμο της Αριστεράς του Σαββάτου 26/05/12) δεν έχει να κάνει μόνο με την διαβεβαίωση της υποταγής προς την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και με την εξαπάτηση της κοινωνίας ως προς το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα.
Η ερμηνεία που επιχειρώ εδώ έχει σαν αρχή ότι είναι η κοινωνία που καθορίζει την πορεία της πολιτικής σκηνής και όχι η πολιτική σκηνή που καθορίζει την μοίρα της κοινωνίας. Δεν έχει όμως κανένα νόημα να ερμηνεύσουμε αυτή την παράδοξη νίκη μιας από την αρχή χρεωκοπημένης λυκοσυμμαχίας αν δεν απαντήσουμε στο ερώτημα: τί νόημα έχει, για την ίδια την ελληνική κοινωνία, το γεγονός ότι διαμόρφωσε αυτή την πολιτική σκηνή;
Η απάντηση είναι ότι αυτή η ώθηση της κεντρικής πολιτικής σκηνής στον καιάδα είναι το ενδιάμεσο βήμα για την χειραφέτηση της ελληνικής κοινωνίας από την πολιτική καταπίεση που της ασκήθηκε σε όλη την μεταπολεμική περίοδο. Με τον διμετωπισμό της πολιτικής σκηνής η κοινωνία δημιουργεί έναν συμβολισμό που θα της θυμίζει μεν την δυαδικότητά της, θα της αφήνει όμως ελεύθερο το πεδίο της δράσης.
Παρατηρούμε ήδη ότι το συριζικό καραγκιοζιλίκι δεν θα μπορούσε ούτε να ανέβει ούτε να σταθεί αν δεν είχε την στήριξη διάφορων bloggers και άλλων μεμονωμένων προσωπικοτήτων που το υποστηρίζουν ιδεολογικά και φτάνουν μέχρι την "υπέρ αυτού" ηθική τρομοκρατία στο διαδίκτυο. Αυτό είναι το κατέβασμα του παιχνιδιού της εξουσίας στην βάση, για το οποίο έχω πολλές φορές "βοήσει εν τη ερήμω". Η εξέλιξη είναι ελπιδοφόρα είναι όμως και αναμενόμενα επικίνδυνη γιατί όπως βλέπουμε οι πρώτες πολιτικές τάσεις που έσπευσαν στο πεδίο της μάχης είναι οι φασιστικές.
Βεβαίως η φασιστική προοπτική της κοινωνίας δεν μπορεί να επικρατήσει, μπορεί όμως να έχει οδυνηρές συνέπειες στην διάρκεια της πολιτικής σύγκρουσης που δεν αποφεύγονται με την λογοκρισία της υπαρκτής μη-Αριστεράς αλλά αντίθετα με την σε βάθος ανάπτυξη της πολιτικής κριτικής.