Οι εκλογές έκαναν την δουλειά τους, ξεχάστηκαν κιόλας, και τώρα η ελληνική κοινωνία συνεχίζει την πορεία της στο τελευταίο στάδιο της ιστορικής της διαδρομής που έχει σαν τέρμα την κοινωνική αλλαγή. Προς το παρόν η κοινωνία βαδίζει μέσα στο αποπνικτικό κλίμα του άθλιου διμετωπισμού που πρόκυψε από τις εκλογές. Η κοινωνία βαδίζει, προς το παρόν, ανάμεσα στην Σκύλα του φασισμού και την Χάρυβδη του οπορτουνισμού που βρίσκονται σε μια συνεταιρική αντιπαλότητα μεταξύ τους.

Ο διμετωπισμός, στην θέση του δικομματισμού, είναι ένας εκσυγχρονισμός του πολιτικού συστήματος. Η βασική του καινοτομία, είναι η ανάθεση στην μη-Αριστερά των επιτελείων του ρόλου του δεύτερου κόμματος εξουσίας πράγμα που ήταν από πολλά χρόνια το "σχέδιο βήτα" των χειριστών του συστήματος και επίσης βασικός στόχος του πειράματος. Με την είσοδο στο κλαμπ της εξουσίας, ο οπορτουνισμός των επιτελών της μη-Αριστεράς παίρνει την θέση του σαν "ισάξιος" συμπαίκτης του φασισμού στο εξουσιαστικό σύστημα.

Το δυστύχημα για τους επιτελείς είναι ότι το εξουσιαστικό σύστημα βρίσκεται έτσι κι αλλιώς σε πορεία παρακμής, και έτσι ο κάθε εκσυγχρονισμός (και άρα και ο συγκεκριμένος) φέρνει το σύστημα πιο κοντά στον χαμό του.

Ο διμετωπισμός σαν αντικατάσταση του δικομματισμού είναι εκσυγχρονισμός του πολιτικού συστήματος, επειδή αντιστοιχεί στην δομή της κοινωνίας στην οποία ο δικομματισμός δεν αντιστοιχούσε από καιρό. Στην κοινωνική βάση η διαλεκτική αντιθετική ενότητα συντηρητισμός - επαναστατικότητα που συγκροτεί την κοινωνία εξελίχθηκε σημαντικά μέσα στα 30 χρόνια (1974-2004) της μεταπολίτευσης και έτσι η αντιπαράθεση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ έχασε κάθε δυνατότητα να παίζει τον ρόλο του στον εγκλωβισμό της κοινωνικής αντίθεσης: τον κύριο ρόλο έτσι κι αλλιώς τον έπαιζε η παραίτηση των τριών εκδοχών της μη-Αριστεράς.

Ο διμετωπισμός είναι εκσυγχρονισμός στον βαθμό που τώρα κάθε δεξιά-συντηρητική ιδέα θα έχει το αντίστοιχό της στο "μαύρο μέτωπο" και κάθε αριστερή-επαναστατική ιδέα θα έχει το αντίστοιχό  της στο "κόκκινο μέτωπο".

Το "μοντέλο" του διμετωπισμού είναι μια απομίμηση του "μοντέλου" της πλατείας που "φοριέται" στο εξουσιαστικό σύστημα. Είναι η επόμενη απομίμηση που επιχειρείται στο επίπεδο της εξουσίας μετά από την χρεοκοπία της απομίμησης του λενινιστικού "μοντέλου". Η ταχύτητα με την οποία επιχειρείται η απομίμηση έναντι της απομίμησης του λενινιστικού "μοντέλου" δείχνει την ραγδαία ωρίμανση της κοινωνίας για την επικείμενη αλλαγή. Χαρακτηριστική επ' αυτού είναι το μείγμα της υποκρισία των επιτελών της μη-Αριστεράς: ανεβαίνουν καταχαρούμενοι στον θώκο της εξουσίας, κλαυθμηρίζουν με τον πιο γελοίο τρόπο για τον μνημονιακό "θάνατο της κοινωνίας", αντιλαμβάνονται την απομάκρυνσή τους από την κοινωνία και την αχρήστευση τους.

Από την άλλη μεριά, η γενική έκπληξη των επιτελών για την ξαφνική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού αποδεικνύει ότι ο διμετωπισμός σε όλο το μεγαλείο του αλαλούμ των δύο μετώπων του, δεν ήταν μια ξαφνική έμπνευση των χειριστών του εξουσιαστικού συστήματος αλλά μια ιστορικά ώριμη εξέλιξή του πολιτικού συστήματος που παρακολούθησε και θα συνεχίσει να παρακολουθεί αναγκαστικά την εξέλιξη του πραγματικού κοινωνικού συστήματος μέχρι να αχρηστευθεί.

Προσπαθώντας να αποφύγουν την μοίρα τους οι επιτελείς της μη-Αριστεράς αρχίσει μια εκστρατεία που έχει τρείς ομοειδής στόχους:

Ο πρώτος στόχος είναι να διαβεβαιώσουν, με όρκους πίστης και ηρωικά παραμύθια τον λαό ότι δεν θα τον προδώσουν, την ώρα που είναι έτοιμοι να προδώσουν και την μαμά τους για μια θέση στο σύστημα.

Ο δεύτερος στόχος είναι να λογοκρίνουν προληπτικά την κριτική που αναμένεται εναντίον τους με την κατασυκοφάντηση τον ηθικό προς όποιους τολμούν ή φοβόνται πως θα τολμήσουν να κριτικάρουν την αθλιότητά τους.

Ο τρίτος και κύριος στόχος είναι η ανάκτηση του ελέγχου της κοινωνικής αντίθεσης με την δημιουργία ενός μηχανισμού εξουσίας μέσα στην κοινωνική βάση, για τον οποίο εργάζεται εντατικά ο Ρινάλντι και το think tank της ΚΟΕ.

Το γεγονός ότι οι κλασικές μέθοδοι άσκησης της φασιστικής πολιτικής (λαϊκισμός, κατασυκοφάντηση, λογοκρισία, έλεγχος) χρησιμοποιούνται από τους κλασικούς οπορτουνιστές της μη-Αριστεράς, με την βοήθεια των αθλιότερων από τους απόγονους του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, δείχνει την ιδιαιτερότητα της εποχής και την σημερινή θέση της κοινωνίας στην ιστορική της διαδρομή.

Τελικά από την κατανόηση αυτής της κατάστασης και συγκεκριμένα από την κατανόηση της ιστορικής θέσης της σύγχρονης κοινωνίας που προϋποθέτει την κατανόηση της σχέσης ανάμεσα στο κοινωνικό διαλεκτικό δίπολο συντηρητισμού και επαναστατικότητας και στο εξουσιαστικό διαλεκτικό δίπολο φασιστικής και οπορτουνιστικής πολιτικής θα εξαρτηθούν πολλά για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.

Το δεύτερο μέρος αυτών των σκέψεων θα αφιερωθεί στην εξέταση του διαλεκτικού δίπολου: φασισμός -- οπορτουνισμός.