Υπαρκτή Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1715
Ο Γιάννης Δραγασάκης και η "ρεαλιστική στροφή" του στον "Δρόμο" του Ρινάλντι.
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Δευτ, 16 Σεπτ 2013

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: όλη η φιλολογία για την "δεξιά στροφή" του ΣΥΡΙΖΑ είναι εκ του πονηρού: την υποκινούν οι επιτελείς του ΚΚΕ, του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, όλων των επιτελείων του οπορτουνισμού και του εξουσιαστικού συστήματος γενικά, καθώς και τα παπαγαλάκια όλων των αριστερών αποχρώσεων στο διαδίκτυο, με τρείς προφανείς στόχους:

Ο πρώτος στόχος και βασικός, που ενδιαφέρει όλους από κοινού, είναι να πείσουν τον κόσμο της βάσης πως υπάρχει ακόμα η Αριστερά, με την μορφή που την είχαν κάποτε στο μυαλό τους. Υποβάλλουν την λογική πως αφού υπάρχει η "υποψία" πως κάποιοι στρίβουν προς τα δεξιά αυτό σημαίνει πως μέχρι τώρα είχαν μια σωστή πορεία και τελικά υπάρχει μια "πρότυπη" πορεία που απλά ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιος μέσα σ' αυτόν ή έξω από αυτόν δεν την κρατάει.

Ο δεύτερος στόχος που επίσης ενδιαφέρει όλους αλλά τον καθένα ξεχωριστά είναι να συγκαλύψουν τον άθλιο ρόλο που έχει παίξει, ο καθένας τους, στην καταστροφή του επαναστατικού κινήματος κατηγορώντας τους άλλους ότι αυτοί φταίνε.

Ο τρίτος στόχος είναι να εξυπηρετήσουν τον ανταγωνισμό μεταξύ τους παριστάνοντας ο καθένας στα μάτια των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης τον αριστερό έναντι των άλλων που τάχα δεν είναι αριστεροί αφού παίρνουν "δεξιές στροφές" ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο αριστεροί όσο οι ίδιοι που δεν παίρνουν.

Αυτά ως προς τις ανάγκες και τις κινήσεις των επιτελών της οπορτουνιστικής Αριστεράς. Το ζήτημα όμως είναι τί μπορεί να κάνει κανείς ενάντια σ' αυτή την χολέρα του αποπροσανατολισμού που έχει μολύνει την ελληνική κοινωνία. Είναι αλήθεια πως κανείς δεν έχει κάνει μια προσπάθεια λειτουργικής ανάλυσης των τάσεων της οπορτουνιστικής αριστεράς. Υπάρχουν μόνο κάποιες "εγκυκλοπαιδικές" καταγραφές των "δυνάμεών" της και ευκαιριακά και μόνο ανάβουν κάποιες συζητήσεις, με την ευκαιρία κάποιας προσωπικής κίνησης -- όπως η συνέντευξη του Δραγασάκη στο Βήμα [διαβάστε την εδώ] -- που αφήνουν κάποιες εντυπώσεις, συμβάλουν σε ένα γενικά μεταβαλλόμενο πολιτικό κλίμα και μετά ξεχνιόνται.

Η συγκεκριμένη συνέντευξη άναψε την συζήτηση για την δήθεν "δεξιά στροφή" του ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε την εντύπωση πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό κόμμα και τείνει τώρα να ξεχαστεί. Πριν ξεχαστεί όμως ο κύριος Δραγασάκης εννοεί να αξιοποιήσει τον θόρυβο για να μας πει πως είναι πάντα αριστερός αλλά είναι και ρεαλιστής αντίθετα με άλλους που δεν είναι ρεαλιστές και έχουν αυταπάτες. Έδωσε λοιπόν μια συνέντευξη ο κύριος Δραγασάκης στον υπάλληλο του Ρινάλντι, τον Μιχάλη Σιάχο, για τον "Δρόμο (εκπόρνευσης) της Αριστεράς" (07/09/2013) με τίτλο «Η αποκάλυψη της αυταπάτης δεν είναι "δεξιά στροφή"» [Διαβάστε την συνέντευξη] με την οποία πάει για μαλλί και βγαίνει (ουσιαστικά) κουρεμένος και ο ίδιος και ο Ρινάλντι που σοφίστηκε και σκηνοθέτησε την υποκριτική παράσταση.

Τα λεγόμενα της συνέντευξης δεν έχουν καμιά αξία σαν πολιτικός λόγος: ο Δραγασάκης δεν λέει τίποτα το συγκεκριμένο σ' αυτή την συνέντευξη: οι μπούρδες που λέει είναι μια φανερή προσπάθεια να υπεκφύγει από τα πραγματικά ερωτήματα τα οποία όμως αδυνατούν να κρυφτούν στις στημένες ερωτήσεις του "δημοσιογράφου" κυρίου Σιάχου, και έτσι αυτές οι υπεκφυγές είναι που κάνουν αξιοπρόσεκτη την συνέντευξη, καθώς δείχνουν τις πραγματικές προθέσεις τους τις οποίες προσπαθούν να κρύψουν από τους ανθρώπους της βάσης ο Δραγασάκης και ο Ρινάλντι.

Στην αρχή της συνέντευξης ο Σιάχος με τις ερωτήσεις του και ο Δραγασάκης με τις απαντήσεις του προσπαθούν να παρακάμψουν το βασικό πρόβλημα της πρόσδεσης της ελληνικής πολιτικής στο άρμα του παγκόσμιου εξουσιαστικού συστήματος που παρασύρει όχι μόνο την ελληνική κοινωνία αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα στην καταστροφή. Τα πραγματικά ερωτήματα όμως προβάλουν αμείλικτα:

Ερώτημα πρώτο: Τι θα κάνει η "διακυβέρνηση" ΣΥΡΙΖΑ όταν αυτοί που θα της πληρώνουν τα έξοδα θα απαιτήσουν να εμπλέξει την ελληνική κοινωνία στον γενικευμένο πόλεμο στον οποίο και οι ίδιοι οι "σπόνσορές" της είναι υποχρεωμένοι να συρθούν με αφετηρία μια έκρηξη των ανεξέλεγκτων πια ανταγωνισμών τους στην Συρία ή οπουδήποτε αλλού;

Ο Δραγασάκης κάνει το αναπόφευκτο λάθος να πει μερικά συγκινητικά για την "απρόβλεπτη" (!) καταστροφή που "μπορεί" (!) να προκληθεί για να απαντήσει τελικά με την εξής ανοησία: «θα στρατευτούμε» λέει «ενεργητικά για την εξεύρεση πολιτικής λύσης για το σταμάτημα του ανθρώπινου ολοκαυτώματος...». Φιλάνθρωπος και πονετικός ο κύριος υπουργός αλλά αποφεύγει να πει καθαρά αν αυτή την μπούρδα της "στράτευσης" την εννοεί με τον ΣΥΡΙΖΑ στην "κυβέρνηση" η στην "αντιπολίτευση", γιατί βέβαια οι μόνες "εκστρατείες" της κυβέρνησης δεν θα μπορούν παρά να είναι στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ ή όποιου άλλου σχήματος πάρει η πολεμική εργολαβία που θα επιχειρηθεί. Αποφεύγει δηλαδή τελικά να μιλήσει καθαρά για το μόνο πράγμα που μπορεί να είναι βέβαιος από τώρα: για την δική του στάση όταν η ανθρωπιστική "εκστρατεία" του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει, θα παραιτηθεί ή όχι από την θέση που σήμερα λιγουρεύεται;

Κατά πως φαίνεται όχι, ίσα-ίσα που μέσα από τα λόγια του φαίνεται πως η ανθρωπιστική εκστρατεία είναι απαραίτητο να "αποτύχει" όπως απέτυχαν όλες οι "εκστρατείες" του ΣΥΡΙΖΑ σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την άνοδο του στην ηγεμονική θέση της οπορτουνιστικής "Αριστεράς" στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Ερώτημα δεύτερο: Τι θα κάνει η "διακυβέρνηση" ΣΥΡΙΖΑ για να μην εξαρτάται η λύση του ελληνικού προβλήματος από την έκβαση (για παράδειγμα) των εκλογών στην Γερμανία και γενικά από τις στοχεύσεις των τυχάρπαστων προσωπικοτήτων που αναδεικνύονται σαν καθοριστικά πρόσωπα στην αυτοκρατορία των αγορών; Το βιολί του ο Δραγασάκης! Θα «οργανώσουμε μια πανευρωπαϊκή καμπάνια με ποικίλες μορφές [για να] αποκαλύψουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και την ανάγκη κοινής δράσης των εργαζομένων ...». Και εννοεί πως θα αποκαλύψουν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης στους "γερμανούς πολίτες" που έχουν ακούσει «πολλές υποκρισίες και ψέματα» και έχουν πεισθεί πως η «Ελλάδα είναι η αιτία της κρίσης και όχι η νεοφιλελεύθερη πολιτική και [... μπλα, μπλα, μπλα ...]». Με άλλα λόγια ο μαρξιστής (υποθέτω, δεν τον άκουσα με τα αυτιά μου να λέει πως είναι μαρξιστής έχω ακούσει όμως με τα αυτιά μου πολλές απόψεις του που λένε πως έχει σχέση με την μαρξιστική θεωρία όσο ένας χασάπης με την αστρονομία), και πρώην υπουργός, κύριος Δραγασάκης θεωρεί πως η κρίση έχει σαν αιτία μια επιλεγμένη πολιτική και θα σταματήσει (και θα βρεθούμε στο "ξέφωτο") μόλις κάποιος στοργικός παράγων της αυτοκρατορίας των αγορών αλλάξει πολιτική πεπεισμένος από την εκστρατεία του Δραγασάκη και τις εμπνεύσεις του Ρινάλντι.

* * *

Και αφού μας έλυσαν την απορία για την θέση καρπαζοεισπράκτορα - σφουγγοκωλάριου στο παγκόσμιο αυτοκρατορικό εξουσιαστικό σύστημα, την οποία ονειρεύονται οι δύο συναυτουργοί της συνέντευξης, μας δίνουν και μια γεύση της "ενότητας" που κατακτήθηκε στον "νέο" ΣΥΡΙΖΑ:

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει ο Δραγασάκης, κουτσά-στραβά ενοποιήθηκε στα λόγια «με δυσκολίες αλλά χωρίς μεγάλα τραύματα και απώλειες» (δηλαδή ο εκβιασμός για την διάλυση των συνιστωσών πέρασε στα μαλακά) και τώρα μένει να ενοποιηθεί και στην πράξη. Δεν μας λέει όμως -- με την τεράστια πείρα του στην πολιτική και με την γνωριμία του με τα συγκεκριμένα πρόσωπα -- αν θεωρεί πως τα διάφορα μούτρα και παλιόμουτρα των επιτελείων των πρώην "συνιστωσών" μπορούν (αν δηλαδή έχουν την ποιότητα, την βούληση και την διάθεση που απαιτείται) να στελεχώσουν ένα ενιαίο επιτελείο.

Και από κει και κάτω αρχίζει μια ανιαρή σειρά ερωτήσεων και απαντήσεων που πιπιλάνε την καραμέλα αν ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει ή δεν παίρνει "δεξιά στροφή" !! Αν παίρνει δηλαδή στροφές ένα "κόμμα" που δεν έχει καν την λέξη "κόμμα" στο όνομά του, που όλοι ξέρουν την βρώμικη ιστορία εκβιασμών, συναλλαγών και συμβιβασμών την οποία έχει πίσω του, που όλοι ξέρουν πως ενοποιήθηκε με το ζόρι προκειμένου να περάσει στις εξετάσεις για να γίνει κυβέρνηση και που επιτέλους δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικά πολύ διαβασμένος για να καταλάβει πως δεν είναι με καμιά από τις ισχύουσες έννοιες ούτε "αριστερό" ούτε "κόμμα".

Εδώ χρειάζεται μια παρένθεση: Βεβαίως κανένας στοιχειωδώς πολιτικά σκεπτόμενος άνθρωπος της κοινωνικής βάσης δεν περιμένει να "αναγεννηθούν" οι μορφές του λενινιστικού κόμματος που εννοούνται όταν λέμε "κόμμα", ο μηχανισμός δηλαδή που ονομάστηκε δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και διαστρεβλώθηκε βαρύτατα από τους επιτελείς του ΚΚΕ και τους ομοίους τους ώστε να παρεξηγηθεί από τους καλοπροαίρετους και μη αριστερούς της κοινωνικής βάσης. Η ανάδειξη όμως ενός σύγχρονου πολιτικού μηχανισμού έκφρασης και εφαρμογής της επαναστατικής πολιτικής είναι υπόθεση της κοινωνικής βάσης και δεν μπορεί να επιχειρηθεί από τους πολιτικά (και όχι μόνο) διεστραμμένους που κυριαρχούν στα οπορτουνιστικά επιτελεία. Στον ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο και δειλά-δειλά στο ΚΚΕ οι επιτελείς τους επιχειρούν να υλοποιήσουν μια μορφή που δεν μπορούν να υλοποιήσουν, που δεν υλοποιείται σε επίπεδο επιτελείων. Υπαινίσσονται την "καινοτομία" του "νέου" ΣΥΡΙΑΖΑ, πέταξαν στα σκουπίδια την "παλιά" καινοτομία των "συνιστωσών" αλλά δεν τολμούν να πουν ανοιχτά ότι δεν είναι κόμμα αλλά κάτι άλλο καινούριο. Πολύ απλά γιατί αν οι αριστεροί της βάσης συνειδητοποιήσουν την αλλαγή θα τους πετάξουν στα σκουπίδια όπου είναι η θέση τους. Σε κάθε περίπτωση η σύγχυση ανάμεσα στις νέες μορφές και στα παλιά ονόματα είναι ένας από τους βασικούς λόγους (όχι όμως ο κύριος) για τον οποίο οι αριστεροί της βάσης "υπομένουν" την βία των επιτελείων του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και των μικρότερων εξαθλιωμένων οπορτουνιστικών επιτελείων.

Κλείνοντας την παρένθεση και γυρίζοντας στην συνέντευξη: Είναι πραγματικά ανατριχιαστικό, στον βαθμό που παραπέμπει στους κινδύνους που περικλείει, το γεγονός πως ο Δραγασάκης αφιερώνει τα υπόλοιπα δύο τρίτα της συνέντευξης σε μια προσπάθεια να πείσει πως έχει στο μυαλό του κάποια "οικονομική πολιτική" που όμως δεν συνιστά "δεξιά στροφή" αλλά αποκάλυψη της αυταπάτης που έχουν οι πάντες εκτός από τον ίδιο. Η πολιτική του, σαν πολιτική, δεν αναφέρεται πουθενά στην συνέντευξη, πολύ άπλα γιατί δεν υπάρχει και δεν χρειάζεται να υπάρξει γιατί θα την υπαγορεύσει αυτός που θα την χρηματοδοτήσει και επομένως θα πρέπει να ανακαλυφθεί η πολιτική που έχει ελπίδες να χρηματοδοτηθεί. Μέσα σε μια έκρηξη αερολογίας για "αποκαλύψεις αυταπατών", "απαγκιστρώσεις", "πρωτοτυπίες", "καινοτομίες", "αλλαγές", "τολμηρότητες" και άλλες μπούρδες, το μόνο συγκεκριμένο που λέει είναι: "θα αλλάξουμε το κράτος, θα αλλάξουμε το φορολογικό σύστημα, θα χτυπήσουμε την φοροκλοπή". Όλη η "αλλαγή του κράτους" για τον πρώην αναπληρωτή υπουργό οικονομικών της δεξιάς κυβέρνησης Τζανετάκη και επίδοξο υπουργό οικονομικών της προσεχούς οπορτουνιστικής διακυβέρνησης συνοψίζεται στο αναμάσημα του μόνιμου προσχήματος των φορολογικών επιδρομών που είναι η "πάταξη" της φοροδιαφυγής.

Τελικά η συνέντευξη Δραγασάκη αποκαλύπτει (το ήδη προφανές) πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμιά πολιτική. Υπάρχει, και θα συνεχίσει να υπάρχει, όσο στους εξουσιαστικούς κύκλους υπάρχει κάποια ελπίδα πως αυτό το οπορτουνιστικό θεατρικό μπουλούκι μπορεί να αποτελέσει μια εναλλακτική λύση (έναντι της παρούσας "λύσης" Σαμαρά - Βενιζέλου των οποίων το μπουλούκι δεν είναι λιγότερο θεατρικό ούτε λιγότερο μπουλούκι) για το ελληνικό πρόβλημα του εξουσιαστικού συστήματος.

Αν όμως μπούμε στην λογική της διμετωπικής εναλλαγής η ίδια συνέντευξη είναι ενδεικτική κι άλλων πραγμάτων. Το "κόκκινο μέτωπο" στο οποίο ηγεμονεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ σπαράσσονται ήδη από εσωτερικούς ανταγωνισμούς που διαρκώς θα οξύνονται καθώς οι ανταγωνισμοί οξύνονται σε παγκόσμια κλίμακα. Η μάχη για ανακατατάξεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη αρχίσει καθώς είναι πολύ αμφίβολο πως οι παράγοντες της αυτοκρατορίας των αγορών (αυτοί που έχουν ήδη ή θα αποκτήσουν βαρύνουσα γνώμη για τα ελληνικά πράγματα) θα έχουν για πολύ εμπιστοσύνη στο γελοίο θέαμα που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα παπαγαλάκια του στο διαδίκτυο. Βεβαίως το αναρχοφασιστικό μπάχαλο είναι σήμερα το modus vivendi του παγκόσμιου εξουσιαστικού συστήματος αλλά αν οι χειριστές το ευνοούν να "είναι" σίγουρα δεν το εννοούν και να "φαίνεται". Αν αυτοί που "χορηγούν" ή θα ήθελαν να "χορηγήσουν" τον ΣΥΡΙΖΑ απαιτήσουν να υπάρξουν ανακατατάξεις προς μια σοβαρότερη πρόσοψη της πραγματικής κατάστασης, τότε θα κινητοποιηθούν νέες συμμαχίες ανάμεσα σε "αυθεντίες" σε "προσωπικότητες" και σε "ιδιοκτήτες" που ο ανταγωνισμός τους και οι συγγένειές τους προς το παρόν συγκαλύπτονται από τον φόβο μιας συνολικής πορείας προς τα σκουπίδια. Η συνέντευξη Δραγασάκη στο μαγαζί του σεσημασμένου Ρινάλντι δεν είναι άμοιρη μιας αμοιβαίας προσπάθειας για την συγκρότηση μιας συμμαχίας "κυρίων" ανάμεσα στον Δραγασάκη και στον Ρινάλντι.

Τον Ρινάλντι τον ξέρω πολύ καλά και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι μετά το προσωπικό φιάσκο στην ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ όπου πήγαινε για δήμαρχος (ξεπουλώντας προφανώς το επιτελείο της ΚΟΕ στις εκλογές για την κεντρική επιτροπή) και βρέθηκε κλητήρας ψάχνει τώρα για τον επόμενο "δυνατό" που πρώτα θα γλύψει και μετά θα δαγκώσει. Τον Δραγασάκη δεν τον ξέρω παρά μόνο από τα λόγια του που προφανώς είναι πάντα η δέουσα οικονομική αερολογία. Χάραζε την αερολόγα οικονομική πολιτική του ΣΥΝ και τώρα "χαράζει" αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η "χάραξη" της οικονομικής αερολογίας δεν είναι πια το ζητούμενο και άλλωστε για την θέση του "χαράκτη" υπάρχουν πολλές αυθεντίες στον ΣΥΡΙΖΑ. Του χρειάζεται επομένως μια αναβάπτιση σε μια αριστερή κολυμβήθρα την οποία (δυστυχώς για τον οπορτουνισμό και για τον ίδιο) την ελέγχει ακόμα ο σεσημασμένος Ρινάλντι.

Με τον Ρινάλντι ο Δραγασάκης φαίνεται πως έχει μια παλιά "καλή" σχέση. Δεν μπορώ να ξεχάσω πως ο Δραγασάκης είναι ο πρώτος που έσπευσε να βουτήξει στην πρώτη κολυμβήθρα του Σιλωάμ που πρόσφερε στον ρεβιζιονισμό ο Ρινάλντι, με το αισχρό διήμερο που οργάνωσε η ΚΟΕ το 2004 για τα 40 χρόνια από την ίδρυση (με την έκδοση της "Αναγέννησης" το 1964) του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Και πρόσφατα ο Δραγασάκης είναι ο μόνος από τους "μεγάλους" του οπορτουνισμού που δέχτηκε να μιλήσει στην γελοία, στημένη από τον Ρινάλντι, προεκλογική παράσταση με θέμα «Πώς μπορούμε να φτάσουμε σε ένα ξέφωτο μετά την τρόικα;» [εδώ η ομιλία του]

Οι παρατηρήσεις που παραθέτω εδώ, πάνω στην κενή ρητού περιεχομένου συνέντευξη που έδωσε ο Δραγασάκης στον Ρινάλντι, είναι ελάχιστες από τις ενδείξεις της πραγματικής σημασίας του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στα επάλληλα πολιτικά πλαίσια που είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, η οπορτουνιστική Αριστερά, το "κόκκινο μέτωπο" του διμετωπισμού και τέλος το διμετωπικό πολιτικό σύστημα, για να σταματήσω στο πεδίο της ελληνικής κοινωνίας, που βέβαια και αυτό εντάσσεται στο παγκόσμιο εξουσιαστικό σύστημα. Προσπάθησα να επενδύσω σ' αυτές τις παρατηρήσεις την πολιτική προσέγγιση με την θεωρητική δηλαδή την ιστορική σκέψη. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτά που προέκυψαν σ' αυτό το γραφτό είναι χρήσιμα, είμαι όμως απολύτως βέβαιος πως αν ο κάθε αριστερός της κοινωνικής βάσης δεν μάθει να φωτίζει τις πολιτικές του αναζητήσεις με την θεωρητική-ιστορική σκέψη τότε το παιχνίδι της ζωής είναι χαμένο, όχι μόνο για την Αριστερά της κοινωνικής βάσης αλλά για ολόκληρη την κοινωνία.