Την αιχμή του δόρατος στην προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ θα την βρείτε «στο κόκκινο» των FM, έναν ραδιοφωνικό σταθμό πλασμένο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του κόμματος που υπηρετεί. Ο πολιτικός λόγος που εκπέμπεται από το μικρόφωνο αυτού του σταθμού -- κάτω από ένα μουσικό σήμα που γελοιοποιεί σε διάφορες παραλλαγές το μουσικό θέμα του ύμνου της Τρίτης Διεθνούς -- είναι αντίθετος όχι μόνο προς την αριστερή πολιτική και ιδεολογία αλλά κυρίως προς το στοιχειώδες αριστερό ήθος: τα φερέφωνα του σταθμού, σε μια ανατριχιαστική κατάσταση υστερίας, δεν μπορούν να κρύψουν την χαρά τους κάθε φορά μιλάνε για τα δεινά που προκαλεί η κυβέρνηση στους ανθρώπους της βάσης, νομίζοντας ηλιθίως πως η χολέρα του φασισμού θα εξασφαλίσει την νίκη στο AIDS του οπορτουνισμού.

Είχα την εντύπωση πως η επικίνδυνη ανοησία τους περιορίζεται στην διαστροφική αντιμετώπιση της πολιτικής καθημερινότητας και ότι από άποψη θεωρίας περιορίζονται στην διακήρυξη του αντισταλινισμού τους. Διαπίστωσα όμως ότι έχουν διατηρήσει τα ταλέντα τους και στην ρεβιζιονιστική διαστρέβλωση της πολιτικής ιστορίας του επαναστατικού κινήματος, που χτίστηκε πάνω στην βάση του αντισταλινισμού. Στις μέρες που ζούμε, με το "ουκρανικό ζήτημα" να μπαίνει στο κέντρο των διεθνών εξελίξεων είναι χρήσιμο να ρίξουμε μια ματιά στις επιδόσεις των χρεοκοπημένων απογόνων του δεξιού οπορτουνισμού που αποτελούν την τελευταία γραμμή άμυνας του καταρρέοντος εξουσιαστικού συστήματος.

* * *

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για να βρω ένα κείμενο του Λένιν που, αναφέρεται στην σημασία του επαναστατικού τύπου, έπεσα επάνω σε ένα δημοσίευμα στην ιστοσελίδα του εν λόγω σταθμού το οποίο, με την ευκαιρία των  90 χρόνων από τον θάνατο του Λένιν που συμπληρώθηκαν τον Ιανουάριο του 2014,  αποκαλύπτει πλήρως το άθλιο ιδεολογικό υπόβαθρο του παραγνωρισμένου ελληνικού οπορτουνισμού.

Ο Λένιν, σ' αυτό το κείμενο, παρουσιάζεται από τον άγνωστο συγγραφέα του, σαν ο άνθρωπος του οποίου η σκέψη «άλλαξε για πάντα (sic) τον ρου της ανθρώπινης ιστορίας», πράγμα που ξεφτιλίζει την πραγματικά τεράστια σημασία της παρουσίας της σκέψης του Λένιν στην πολιτική ιστορία της ανθρωπότητας και ανοίγει μια πόρτα για να μπορεί να παρουσιάζεται η οπορτουνιστική αθλιότητα σαν "σκέψη" που μπορεί να αλλάξει τον ρουν της σημερινής ανθρώπινης ιστορίας.

Από κει και πέρα, το έργο του Λένιν παρουσιάζεται με το πνεύμα ενός παιδαριώδους υποκειμενισμού, σε μια αφήγηση που τονίζει τις «αντιστάσεις» που συναντούσε ο Λένιν «ακόμη και μέσα από τον κύκλο των υποστηρικτών του» και καταλήγει να αφιερώνεται κατά ένα μεγάλο μέρος στο διάστημα που μεσολάβησε από τον τραυματισμό στην απόπειρα δολοφονίας του μέχρι τον θάνατό του.

Ο λόγος για τον οποίο το ανυπόγραφο άρθρο «στο κόκκινο» επιμένει στην απόπειρα δολοφονίας του Λένιν και στο διάστημα που την ακολούθησε είναι εντελώς κίτρινος. Σ' αυτό το διάστημα ο ρόλος του Λένιν, λόγω της υγείας του, ουσιαστικά ακυρώθηκε και αναδείχτηκε σαν ηγέτης του κόμματος των μπολσεβίκων ο Στάλιν. Σε ένα υγιές πολιτικό μυαλό η αναφορά στον ρόλο του Λένιν είτε για να τον εξάρει είτε για να τον καταδικάσει, με την ευκαιρία της επετείου, θα σταματούσε στην απόπειρα δολοφονίας του. Στο άρρωστο μυαλό ενός οπορτουνιστή ο ρόλος του Λένιν περιορίζεται στην "άνοδο" του Στάλιν.

Η αναφορά στον Λένιν στο διάστημα από τον Αύγουστο του 1918 μέχρι τον Ιανουάριο του 1924 που πέθανε είναι καθαρή τυμβωρυχία η οποία δεν αποσκοπεί στην απλή "κλοπή" του κύρους που έχει ο Λένιν αλλά κυρίως στην δυσφήμισή του. Στο άρθρο προβάλλεται η δικαιολογία που έδωσε η θεωρούμενη ως δολοφόνος στην ανάκριση, πως θέλησε να δολοφονήσει τον Λένιν επειδή αυτός «πρόδωσε την επανάσταση», αφήνοντας έτσι το περιθώριο να θεωρήσει ο αναγνώστης πως η αυθεντία του αρθρογράφου συμφωνεί πως ο Λένιν ήταν "αντεπαναστάτης".

Αλλά κατά τον συντάκτη του άρθρου, ακόμα κι αν ο Λένιν δεν ήταν αντεπαναστάτης, την ζημιά στην επανάσταση οπωσδήποτε την έκανε, αφού επειδή όπως λέει «χρειαζόταν κάποιον να τον ενισχύει πολιτικά μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα» (!!!) σκέφτηκε στο «συνέδριο του Απριλίου του 1922» να προτείνει «την δημιουργία της θέσης του γενικού γραμματέα του κόμματος» και «η επιλογή του για την θέση ήταν ο [τρισκατάρατος] Joseph Stalin».

Κατά την αυθεντία «στο κόκκινο», μπορεί αργότερα ο «Λένιν» να «ήταν ιδιαίτερα ανήσυχος για την εξουσία που άρχιζε να συγκεντρώνει ο Στάλιν» αλλά -- τί να το κάνουμε: στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα -- ήταν πια αργά! Ο «πρόσφατα εκλεγμένος γραμματέας» Στάλιν, «λαμβάνοντας υπόψη (sic) την κατάσταση της υγείας του Λένιν» πρόλαβε και «απέκτησε ξαφνικά μεγάλη εξουσία μέσα στο κόμμα» και έτσι «άδραξε την ευκαιρία να απομακρύνει τους περισσότερους από τους υποστηρικτές» του Λέοντος Τρότσκι «κύριου αντιπάλου του για την ηγεσία του κόμματος».

Τελικά, κατά την αυθεντία «στο κόκκινο» πάντα, ο Λένιν έγραψε (επιστολή; διαθήκη; ραβασάκι; δεν μας λέει) όπου παρήγγειλε στο κόμμα να απομακρύνουν τον Στάλιν «από την γραμματεία του κόμματος» και να τον αντικαταστήσουν με κάποιον όχι περισσότερο μαρξιστή, περισσότερο επαναστάτη, αλλά με κάποιον «πιο υπομονετικό, πιο πιστό και πιο ευγενικό με τον λαό».

* * *

Βεβαίως, η ιστορία της διαθήκης του Λένιν είναι γνωστή: την έχουν υποκινήσει οι τροτσκιστές των οποίων ολόκληρη η πολιτική επιχειρηματολογία αρχίζει και τελειώνει με την άποψη πως ο Τρότσκι ήταν το πρόσωπο που θα "έπρεπε" να "διαδεχθεί" τον Λένιν και θα τον είχε "διαδεχθεί" αν δεν εμποδιζόταν από τον ίδιο τον Στάλιν. Παρεμπιπτόντως, αυτός ο ηλίθιος ισχυρισμός της οπορτουνιστικής Αριστεράς, πως για την "ήττα" της φταίει ο "νικητής" που δεν επέτρεψε στους οπορτουνιστές να "νικήσουν" προέρχεται από τον τροτσκισμό.

Κατά την γνώμη μου αυτή η άποψη είναι εντελώς βλακώδης και είναι το πρόσχημα για να αναλαμβάνουν μέσω του λεγόμενου εισοδισμού έναν τσανακογλειφτικό ρόλο στην διαχείριση της εξουσίας. Δεν είναι καθόλου περίεργο πως «στο κόκκινο» αναπαράγουν την επιχειρηματολογία αυτού του είδους: το περίεργο είναι πως την αναπαράγουν με την ευκαιρία ενός άρθρου που υποτίθεται πως τιμάει τον Λένιν.

Επί της ουσίας, το αν υπήρξε ή όχι μια τέτοια διαθήκη είναι ένα ζήτημα ιστορικής έρευνας αστυνομικού τύπου και πέρα από την δεοντολογία της συμπεριφοράς προς την μνήμη του Λένιν δεν αφορά καθόλου την ιστορική συζήτηση. Η ιστορία της "διαδοχής" έχει πολιτική σημασία και μόνο, και σαν μέρος του αντισταλινισμού αποκτά μια ιδιαίτερη επικινδυνότητα στην σημερινή συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την "έφοδο προς τον Ουρανό" της «διακυβέρνησης» του συριζαϊκού οπορτουνιστικού συνονθυλεύματος.

Μπροστά στην επετειακή αθλιότητα αυτού του δημοσιεύματος, που επιπλέον είναι και εντελώς πρόχειρο, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό και να το σχολιάσω λέγοντας πως «είναι γνωστό πως ο Λένιν την εποχή που έγραψε αυτή την "διαθήκη" ήταν σε κατάσταση "άνοιας" γιατί αν δεν ήταν θα έπρεπε να συμπεράνουμε πως ήταν ένας προδότης του μπολσεβικισμού και του εαυτού του, σε ό,τι σημαντικότερο παρήγαγε στην ζωή του: τον "τύπο" του Λενινιστικού κόμματος» Τους υπενθύμισα πως «βέβαια το λενινιστικό κόμμα δεν επέτρεπε "διαθήκες", "διαδόχους" και "υποδείξεις"» Και στο τέλος τους ρώτησα αν θα μπορούσαν να φανταστούν «τι θα γινόταν με ένα "θύμα" του φασιστικού "ναρκισσισμού" σαν τον Τρότσκι, στην ηγεσία του κόμματος και του κράτους της Σοβιετικής Ένωσης, στην σύγκρουση με τον Ναζισμό;»

Φυσικά δεν περιμένει κανείς από την αθλιότητα των επιτελών του ΣΥΡΙΖΑ να μπουν σε μια συγκεκριμένη συζήτηση για τον αντισταλινισμό από την στιγμή που, διαλύοντας τις συνιστώσες, κατέστησαν τον τροτσκισμό βασική ιδεολογία τους και επομένως τον αντισταλινισμό θεωρητική αρχή του συριζαϊκού πολιτικού συνονθυλεύματος.

Αλλά από την άλλη μεριά, λόγω των γεγονότων της Ουκρανίας, ο Πούτιν και οι άνθρωποι των εξουσιαστικών επιτελείων της σημερινής Ρωσίας, ακόμα και χωρίς να το θέλουν, συνδέονται συνειρμικά με τον Στάλιν και την εποχή του. Επί πλέον έχει αρχίζει ήδη να αναπαράγεται η ανόητη αντιπαράθεση που ταλαιπώρησε στα προδικτατορικά χρόνια το μαρξιστικό λενινιστικό κίνημα περί του αν είναι ο Σοβιετικός Σοσιαλιμπεριαλισμός ή ο Αμερικάνικος Ιμπεριαλισμός ο κύριος εχθρός του επαναστατικού κινήματος!

Τελικά, η συζήτηση για την ιστορία του επαναστατικού κινήματος από την επομένη της Οκτωβριανής Επανάστασης μέχρι σήμερα, συζήτηση που εκκρεμεί από πολλά χρόνια, θαμμένη κάτω από την λάσπη του οπορτουνισμού, αργά ή γρήγορα θα αρχίσει. Και αυτή την φορά η διαστρέβλωση και η διαστροφή, χωρίς την απάτη της "ειρηνικής συνύπαρξης", δεν θα είναι εύκολη.