Ο «παλλαϊκός ξεσηκωμός» για να αποτραπεί το «ξεπούλημα» της «περιουσίας του λαού», με πρόβα τζενεράλε την υπεράσπιση της «μικρής» ΔΕΗ, είναι η σημερινή επανάληψη του δράματος του λουδισμού στην πολιτική σκηνή και υπό μορφή φάρσας.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο λουδισμός ήταν μια πρωτόγονη μορφή εργατικού κινήματος στηριγμένη στην μηχανιστική λογική πως η βελτίωση της τεχνολογίας ευθύνεται για την ανεργία. Παρότι οι εργάτες δεν ξαναπήραν ρόπαλα να σπάζουν μηχανές, ο λουδισμός σαν μηχανιστική αντίληψη για τις σχέσεις εργασίας υπάρχει μέχρι σήμερα. Οι ιδιοκτήτες των μηχανών απέβλεπαν πράγματι στην μείωση του κόστους παραγωγής, άρα στην αύξηση της υπεραξίας και τελικά στην αύξηση του κέρδους σαν ποσοστό της υπεραξίας.
Αυτό όμως δεν το πετύχαιναν αυτόματα αλλά με τον «αγώνα» τους για την απόσπαση ενός μεγαλύτερου κομματιού της υπεραξίας με μείωση του ποσοστού των εργαζομένων. Ο Μαρξ «δίδαξε» τους εργάτες να αγωνίζονται, όχι για να σταματήσουν την ανάπτυξη της τεχνολογίας αλλά για να εξασφαλίσουν την θέση τους στην προηγμένη παραγωγική διαδικασία και την αύξηση του μεριδίου τους στην αυξημένη παραγωγή.
Σήμερα, είναι πια φανερό πως τα ιστορικά όρια που έβαζε και ο ίδιος ο Μαρξ στην διελκυστίνδα για την μοιρασιά της υπεραξίας, έχουν προ πολλού ξεπεραστεί. Η υπεραξία έχει ξεφύγει από τον κύκλο παραγωγής και διανομής και συσσωρεύεται στις «αγορές» μακράν οποιασδήποτε ανάγκης να «μοιραστεί» ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο. Ωστόσο η σημερινή «εργατική τάξη» (η κοινωνία των εργαζομένων) παραμένει σιωπηρή μπροστά στην συνέχιση της καταστροφικής διελκυστίνδας ανάμεσα στην δήθεν «ιδιωτικοποίηση» και στην δήθεν «εθνικοποίηση» της δήθεν «περιουσίας του λαού».
Για την αδράνεια (σχεδόν αφασία) των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης μπροστά στην καταστροφή δεν έχει δοθεί μέχρι σήμερα καμιά εξήγηση αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Η ερμηνεία της κοινωνικής κατάστασης και επομένως ο εκσυγχρονισμός της κοινωνικής συνείδησης είναι απαραίτητος. Δεν θα κατέβη όμως αυτή την φορά από τον ουρανό των αυθεντιών της πολιτικής: η μόνη λύση είναι να γίνει ο Μαρξ της εποχής της η ίδια η κοινωνία.