Η «Κυβερνώσα Αριστερά» θέλει τον Μαραντζίδη της και τον βρήκε βελτιωμένο και επαυξημένο στο πρόσωπο του Νικόλα Σεβαστάκη. Ο Μαραντζίδης αξιοποιεί δημιουργικά τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα (παραβλέποντας όσα δεν τον βολεύουν) για να καταδικάσει διαχρονικά την προσπάθεια της Αριστεράς να καταλάβει την εξουσία. Ο Σεβαστάκης αντικαθιστά τα πραγματικά γεγονότα με μια έντεχνη ιστορική μυθολογία (όπως λέμε έντεχνο λαϊκό τραγούδι) να καταδικάσει τον «σκεπτικισμό» της Αριστεράς σχετικά με την ανάληψη της εξουσίας.
Το κρυφό ταλέντο του Σεβαστάκη στην διαστρέβλωση όχι της ιστορίας αλλά των γεγονότων αναδεικνύεται σε ένα άρθρο του στην «εφημερίδα των συντακτών» (μουσκεμένο στο κλάμα για την βίαια καταστολή, από τις δυνάμεις του συμφώνου της Βαρσοβίας, της απόπειρας του Αλεξάντερ Ντούπτσεκ να αποδεσμεύσει την χώρα του από την επικυριαρχία του Μπρεσνιεφικού καθεστώτος: καταστολή που βεβαίως έβαλε τέλος και στην λεγόμενη «Άνοιξη της Πράγας».
Το άρθρο θα ήταν μια ακόμα βαρετή συμβολή στην συνηθισμένη οπορτουνιστική μπουρδολογία αν δεν περιείχε δύο σημεία που το καθιστούν εξαιρετικά πρωτότυπο και ενδιαφέρον:
Το ένα σημείο είναι πως κατά τον Σεβαστάκη «το πνεύμα της άνοιξης της Πράγας (...) θα έλεγε κανείς ότι υπήρξε η διεκδίκηση της ευρωπαϊκής κληρονομιάς και των θετικών υποσχέσεων του νεωτερικού αστικού πολιτισμού» και το δεύτερο πως κατά τον ίδιο «στην τσέχικη διαφωνία» κυριαρχούσε «η απέχθεια για το ψεύδος του μαρξισμού-λενινισμού ως ιδεολογικού κελύφους στο οποίο καθαγιάστηκε η ψευδαισθητική παραγνώριση της πραγματικότητας».
Το κλειδί για την αποκωδικοποίηση αυτών των δύο μύθων είναι η παρακάτω αναρώτηση του ευαίσθητου κυρίου Νικόλα Σεβαστάκη:
«Τι να πει κανείς, λοιπόν, όταν διαβάζει ανακοινώσεις και αναλύσεις γλοιώδους κολακείας στην κυβέρνηση Πούτιν και στον εικονικό «αντιφασισμό» των αποσχιστικών πολιτοφυλακών της Ανατολικής Ουκρανίας ή όταν ακούει ότι πρέπει να καταδικαστεί ακόμα κι αυτός ο πολύ αργοπορημένος και για την τιμή των όπλων βομβαρδισμός των καθαρμάτων του «Ισλαμικού Κράτους» από τους Αμερικανούς;».
Δεν ξέρω τί θα έλεγαν άλλοι, αλλά αυτό που λέει ο ίδιος ο Σεβαστάκης στο πρώτο από τα δύο σημεία είναι πως η οπορτουνιστική Αριστερά της Ελλάδας, εν όψει της σύγκρουσης μεταξύ του φασιστικού άξονα Ευρώπης-ΗΠΑ και του οπορτουνιστικού άξονα Ρωσίας-Κίνας, θα πρέπει να προδώσει τον οπορτουνισμό που την γέννησε και να διαλέξει τον φασιστικό άξονα. Το δεύτερο όμως από τα σημεία λέει κάτι πολύ πιο παράξενο: πως (α) αναγνωρίζει έναν ρόλο στο «ψεύδος» του μαρξισμού-λενινισμού στο ιστορικό επεισόδιο του 1968 στην Τσεχοσλοβακία και (β) πως φοβάται ακόμα και σήμερα το ίδιο «ψεύδος» παρ' όλο που οι ηγεμονεύοντες στον ΣΥΡΙΖΑ «εξολόθρευσαν» τον μαρξισμό-λενινισμό υποχρεώνοντας τους επιτελείς της ΚΟΕ, που υποτίθεται ότι τον εκπροσωπούσαν ακόμα και αφού τον είχαν ξεπουλήσει για χάρη του ΣΥΡΙΖΑ, να κάψουν ακόμα και την ταμπέλα του μαγαζιού τους.
Το παραμύθι του Σεβαστάκη για την άνοιξη της Πράγας είναι ανόητο και χυδαίο και, αν μπορεί κανείς να θέτει ζήτημα εντιμότητας σε σχέση με τον οπορτουνιστικό λόγο, είναι και ανέντιμο. Όχι μόνο γιατί ο μαρξισμός λενινισμός ήταν απολύτως θετικός στην παγκόσμια αναταραχή που είχε σαν κέντρο τον Μάη του 1968, αναταραχή που άλλωστε δεν ήταν άσχετη από τον μαρξισμό-λενινισμό και την Πολιτιστική Επανάσταση (φαίνεται πως ο καημένος ο Σεβαστάκης δεν έτυχε να ακούσει τίποτα για τις ρήσεις του Μάο Τσε-τουνγκ για την αναταραχή, ούτε έχει δει ταινία του Γκοντάρ) αλλά και γιατί η μαρξιστική-λενινιστική πολιτική δεν είχε καμιά σχέση με την καταστολή εκτός αν εννοεί τον Μπρέζνιεφ μαρξιστή-λενινιστή.
Τελικά αυτό το φτωχό τω (πολιτικώ) πνεύματι και άκρως υποκριτικό άρθρο του Σεβαστάκη θέτει, χωρίς να το καταλαβαίνει ο συγγραφέας του, ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που θα έπρεπε από καιρό να έχει τεθεί από άλλους ανθρώπους:
Ο μαρξισμός-λενινισμός είναι η τελευταία επαναστατική πολιτική που αναπτύχθηκε μετά από την δεκαετία του 1940. Μπορεί να απέτυχε, μπορεί να προδόθηκε, μπορεί να ξευτελίστηκε από τους διάφορους αρχηγίσκους που παριστάνουν σήμερα ακόμα τους μαρξιστές-λενινιστές. Μπορεί όμως τάχα και να τελείωσε μαζί με τον μαρξισμό-λενινισμό και η ιστορία της επαναστατικής πολιτικής; Και αν όχι τί ρόλο θα παίξουν στην αναδιαμόρφωση αυτής της πολιτικής οι άνθρωποι που είναι σκορπισμένοι ψηλά ή χαμηλά μέσα σ' αυτές τις πρώην ή τις υποτιθέμενες επαναστατικές οργανώσεις;
Την συζήτηση αυτή δεν μπορούμε να την κάνουμε με αφορμή το άρθρο του Σεβαστάκη, ο φόβος του όμως πως ακόμα και μέσα στο συνονθύλευμα που αποκαλεί «ριζοσπαστική Αριστερά» κάποιοι μπορεί να τα κάνουν γυαλιά καρφιά εμπνευσμένοι από το «ψεύδος» της επαναστατικής πολιτικής μας πληροφορεί πως η συζήτηση είναι επείγουσα.