Υπαρκτή Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1920
Ο Ρινάλντι και ο συλλογικός φερετζές της αυθεντίας
σχόλιο απο τον Κ.Π.
Τετ, 1 Φεβρ 2012

Στο προηγούμενο κείμενο, που είχε τίτλο ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και η αθλιότητα των νεκρολογιών της υπαρκτής Αριστεράς και είχε σαν αφορμή τον λόγο του Ρούντι Ρινάλντι για τον χαμό του σκηνοθέτη παρέλειψα να σχολιάσω μια τυπική αλλά σημαντική λεπτομέρεια. Το, κατά την γνώμη μου, άθλιο κείμενο που παρουσιάζει με έναν λόγο "ποιητικό" της κακιάς ώρας την ελληνική κοινωνία σαν "μια χώρα που πεθαίνει", παρουσιάστηκε στο site της ΚΟΕ με την υπογραφή: "γραφείο τύπου της ΚΟΕ"!

Ένας λόγος δηλαδή που δεν μπορεί (εστω και μόνο λόγω της "ποιητικής" του μορφής) παρά να είναι προσωπικός, παρουσιάζεται από το "γραφείο τύπου" μιας πολιτικής οργάνωσης χωρίς υπογραφή σαν να έχει την ευθύνη του ολόκληρη η οργάνωση.

Το κείμενο βρωμάει από μακριά Ρινάλντι και ο ρινάλντι είναι ένας άνθρωπος που δεν διστάζει να μιλάει συνεχώς με το "εγώ" και να δηλώνει προσωπικά, "μαρξιστής", "λενινιστής", "σταλινικός", "μαοϊκός", "ριζοσπάστης" και πάνω απ' όλα "επαναστάτης". Γιατί λοιπόν, στην συγκεκριμένη περίπτωση, κρύβει πίσω από ένα "αξεσουάρ" της "οργάνωσής του" που είναι το "γραφείο τύπου" της ΚΟΕ, την περηφάνια ότι είναι και ο "Δάντης" της κινηματογραφικής κριτικής;

Το γιατί η ΚΟΕ δέχεται αυτή την γελοιότητα το ξέρω καλά. Την εξήγηση την έμαθα πριν από 22 χρόνια, στο πέρασμά μου από την προηγούμενη "οργάνωσή του" την Α/συνέχεια. Και την ίδια εξήγηση την έδωσε μετά από 30 χρόνια ο "συν-αρχηγός" στην ΚΟΕ Νίκος Γαλάνης μόλις μετεγράφη στην αρχηγία της "φράξιας". Ο λόγος της ΚΟΕ ουδέποτε υπήρξε προϊόν συλλογικής επεξεργασίας και οι αποφάσεις της ήσαν ανέκαθεν αποφάσεις του Ρινάλντι που τις επικύρωναν -- πότε με το καλό και πότε με ζόρι  -- οι υπόλοιποι επιτελείς.

Βεβαίως η σχέση ανάμεσα στην ατομική και την συλλογική έκφραση είναι η βασική πλευρά της σημερινής όξυνσης της κρίσης και είναι η πλευρά που κυρίως αφορά την Αριστερά. Το ζήτημα θα επανέλθει επομένως στην συζήτηση πολλές φορές μέχρι να διευθετηθεί. Ωστόσο μπροστά στο σημερινό ιδεολογικό μπάχαλο, αυτή η ουσιαστική και τυπική αθλιότητα (που έχει και πολιτιστικό χαρακτήρα) αποτελεί μια ευκαιρία να διαπιστώσουμε το σοβαρό πρόβλημα που έχουν οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης με την Αριστερά των επιτελείων.

Η γελοιότητα στη δημοσίευση ενός ανώνυμου κειμένου με την άποψη ότι η ελληνική κοινωνία χαροπαλεύει σε μια "χώρα που πεθαίνει" από το "γραφείο τύπου", είναι πρώτα-πρώτα τυπική. Προφανώς δεν συνεδρίασε ένα όργανο της ΚΟΕ, και αποφάσισε ότι η χώρα πεθαίνει και τα μέλη του δεν διατύπωσαν συλλογικά την απόφασή τους μ' αυτό το πεζοτράγουδο του γλυκερόπικρου Ρούντι, και της κακιάς ώρας.

Η ουσιαστική γελοιότητα είναι ότι από ιστορική άποψη αυτό το πεζοτράγουδο του γλυκερόπικρου Ρινάλντι λέει μπούρδες. Καμιά χώρα δεν πέθανε από την κρίση. Πέθανε κόσμος από την πείνα τις αρρώστιες και τα δεινά των συγκρούσεων που συνοδεύουν τις κρίσεις. Οι κοινωνίες όμως βγήκαν πιο ζωντανές, βεβαίως αν και εφόσον οι επαναστατικές αλλαγές τις οποίες φέρνει στο προσκήνιο η όξυνση της κρίσης πραγματοποιούνται.

Το καθήκον της πρωτοπορίας είναι ακριβώς να διακρίνει τις ώριμες επαναστατικές αλλαγές και να πάρει τις αντίστοιχες θέσεις στην πολιτική σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη, το καθήκον της αριστερής πρωτοπορίας δεν είναι η κλάψα για την χώρα που δήθεν πεθαίνει.

Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε πως η ποιητική έκφραση "μια χώρα πεθαίνει" δεν λέει κάτι βλακωδέστερο από βλακώδεις εκφράσεις όπως "καιάδας των εργαζομένων", "διάρρηξη του κοινωνικού ιστού", "επιστροφή στον μεσαίωνα" που περιέχονται κατά κόρον στους δεκάρικους λόγους των επιτελών της Αριστεράς. Αυτές όμως μπορούν να σερβίρονται σαν απόψεις που έχουν υποστεί συλλογική επεξεργασία και σαν αποφάσεις των οργάνων της "υπαρκτής" επειδή έχει προηγηθεί η φτηνιάρικη φιλολογία κάποιων πρωτοπόρων του οπορτουνισμού τύπου Ρινάλντι.

Η προσφορά του Ρινάλντι στους επιτελίσκους της "υπαρκτής" είναι πως δίνει το "καλό" παράδειγμα κρύβοντας κάτω από τον φερετζέ της "συλλογικότητας" που λέγεται ΚΟΕ, την τρομοκρατική «συγκλονιστική κραυγή» για «τη χώρα που πεθαίνει, για το όνειρο που χάνεται, για την "άλλη θάλασσα" που δεν θα τελειώσει ποτέ...» για να μπορούν όλοι να σερβίρουν προσωπικά μέσα από τα ενυπόγραφα άρθρα τους, φασιστικές απόψεις οι οποίες δεν θα μπορούσαν να αντέξουν σε συλλογική επεξεργασία και κατασκευάζονται ερήμην οποιασδήποτε στοιχειωδώς συνεπούς πολιτικής συζήτησης.

Αν πιστέψουμε πως η χώρα πεθαίνει βεβαίως θα τρελαθούμε απ' την χαρά μας για την "μοναδική διέξοδο για την χώρα" που ανακάλυψε για χάρη μας ο κύριος Ρινάλντι την "μεταπολίτευση του λαού" η οποία στο βαθμό που δεν θα θίξει κατά τίποτα την δομή του εξουσιαστικού συστήματος είναι το όνειρο των χειριστών του.

Η μεταπολίτευση του λαού είναι η προοπτική του φασιστικού συντηρητισμού. Ο Ρινάλντι φαντάζεται ότι μέσα στον ορυμαγδό της μπουρδολογίας που έχει ξεσηκώσει η υπαρκτή Αριστερά κανείς δεν θα προσέξει το φασιστικό χαρακτήρα των απόψεων και της πρακτικής του. Τα γεγονότα όμως (και τα συμβάντα στην ΚΟΕ) δείχνουν καθαρά ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο νομίζει.

Οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης, δεν είναι τόσο κορόιδα (ή έστω δεν είναι για τόσο καιρό κορόιδα) όσο νομίζει ο ευφυής Ρινάλντι. Αφ' ετέρου όμως (και κυρίως αυτό) οι θύελλα της πραγματικότητας καταστρέφει σαν αχυροκαλύβες τις απατηλές κατασκευές των εξουσιομανών επιτελίσκων της Αριστεράς.