Το παρακάτω ποίημα δημοσιεύτηκε το 1981 σε μια μικρή συλλογή με τον τίτλο: απόπειρα λόγου. Ήδη τότε  είχαμε από κάπου να φύγουμε και δεν τα καταφέρναμε. Σήμερα η παραμονή σε αυτό που αφήσαμε πίσω γίνεται επικίνδυνη, για μας, για τους φίλους μας, για την κοινωνία. Αντί για άλλη ευχή, σας εύχομαι το 2011 να φύγουμε επιτέλους από αυτό που όλο πιότερο ρημάζει.

Κωστής Παπαϊωάννου

 

Ας φύγουμε

 

Απ' τον πολύ τον πόθο για την αλλαγή

Απ' το πολύ το μίσος

γι αυτό που αφήνουμε,

γι αυτό που όλο και πιότερο ρημάζει

καμιά φορά, κοιτάμε μόνο πίσω.

 

Αυτό που μας διώχνει,

κι αυτό που διώχνουμε και μείς

με όλη μας την δύναμη,

τραβάει την προσοχή μας.

 

Και τα μετράμε όλα

μ αυτό που χάνεται,

μ αυτό που μας μισεί

και το μισούμε.

Ό,τι είναι να χαθεί

το κουβαλάμε μέσα μας

άλλο ένα βήμα,

καμιά φορά και για πολύ

το κουβαλάμε.

 

Εκεί που κάτι πέθανε

φτιάχνουμε εμείς το φάντασμά του.

Κάθε τί που είναι να φύγει οριστικά

βγαίνει από μέσα μας με πόνο,

ματώνοντας και σκίζοντας

κομμάτια από την σάρκα μας.

 

Κι όταν με τόσο κόπο

φτάνουμε μπροστά στις πύλες

τις ελπίδας,

μπροστά σ' ότι κρατούσε

ζωντανό το φως,

όταν σημάνει η σάλπιγγα την έφοδο,

εμείς μένουμε ναρκωμένοι.

 

Και το βλέμμα μας καρφωμένο

πολύ μακριά στο βάθος του δρόμου,

εκεί από όπου

θέλαμε τόσο πολύ να φύγουμε.