Είναι γεγονός πως όσο πλησιάζει το ενδεχόμενο μιας κυβερνητικής αλλαγής, τόσο ο Σαμαράς και οι κυβερνητικοί παράγοντες όσο και οι παράγοντες του ευρωπαϊκού κατεστημένου, όπως ο Γιούνγκερ έχουν κινήσει μια εκστρατεία «καταστροφολογίας» εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Το γιατί συμμετέχει ο καθένας από αυτούς που συμμετέχουν σ' αυτή την εκστρατεία δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος. Το γιατί όμως οι παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ αποζητούν και προβάλλουν την εναντίον τους «καταστροφολογία», σαν κύριο όπλο της δικής τους «εφόδου στους ουρανούς» της διακυβέρνησης, αυτό είναι ολοφάνερο και στους ίδιους: ελπίζουν πως με αυτό τον σμπάρο θα χτυπήσουν τρία τρυγόνια.

Το ένα τρυγόνι είναι οι παράγοντες της αντιπολίτευσης στην σημερινή διαχείριση του ευρωπαϊκού οικονομικού και πολιτικού συστήματος προς τους οποίους οι αστέρες του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, στους οποίους λένε: αφού μας μάχεται ο Γιούνγκερ είμαστε καλοί για σας.

Το δεύτερο τρυγόνι είναι το ελληνικό εκλογικό σώμα στο οποίο επίσης λένε: αφού μας μάχονται οι κατεστημένοι της Ευρώπης και οι ντόπιοι πλασιέ τους, ψηφίστε μας και θα σας προστατεύσουμε με την βοήθεια των μη κατεστημένων, όταν θα γίνουμε και εμείς, και οι ευρωπαίοι αντιπολιτευόμενοι, κατεστημένοι.

Το τρίτο και πιο τροφαντό τρυγόνι είναι οι εξ αριστερών αντιπολιτευόμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο οι «εκτός» όπως οι επιτελείς του ΚΚΕ όσο και οι εντός του «κόμματος», όπως οι δυσαρεστημένοι επιτελείς των απαγορευμένων συνιστωσών και κυρίως της ΚΟΕ. Προς αυτούς απευθυνόμενοι (αλλά για να τα ακούσουν οι οπαδοί τους τα μέλη και τα στελέχη τους) λένε: Μα δεν ντρέπεστε όταν μας χτυπούν οι εχθροί της πατρίδας και ο Σαμαράς να μας χτυπάτε και εσείς;

Αυτή είναι η τακτική που έχουν επιλέξει οι φωστήρες της επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι βεβαίως μια τακτική άθλια, είναι όμως μια αθλιότητα έξυπνη ή βλακώδης;

Αν θεωρήσουμε την πορεία του πολιτικού συστήματος σαν μονόδρομο (για όλες τις κοινωνίες του κόσμου και όχι μόνο την ελληνική ή την ευρωπαϊκή) και επομένως την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στις απαιτήσεις του συστήματος σαν ανάγκη δεδομένη, τότε δεν υπάρχει άλλη πολιτική εκτός από την αποσιώπηση, την απαξίωση, την γελοιοποίηση, του αντιπάλου και επομένως δεν πρόκειται για έμπνευση αλλά για μια άθλια τακτική ρουτίνας.

Αν πάλι θεωρήσουμε πως το πολιτικό σύστημα (σε όλο τον κόσμο) βρίσκεται στις παραμονές τις τυπικής του κατάρρευσης γιατί η ουσιαστική έχει ήδη συντελεστεί, τότε η μάχη κυβέρνησης και αντιπολίτευσης δεν μπορεί παρά να γίνεται με μπούμερανγκ. Το πιο "έξυπνο" μπούμερανγκ είναι αναγκαστικά της αντιπολίτευσης και επομένως θα γυρίσει δεύτερο (μετά τις εκλογές) στο κεφάλι των επιτελών του.

Το ζήτημα είναι πότε ο κόσμος της κοινωνικής βάσης (δεξιοί και αριστεροί αλλά ιδιαίτερα οι αριστεροί) θα απαγορεύσουν αυτό το άθλιο παιχνίδι, ο καθένας στους ηγεμόνες της παράταξής του.