Οι τελευταίες εξελίξεις στην παιδεία και οι αναταράξεις στον πανεπιστημιακό χώρο ας μας προβληματίσουν ιδιαίτερα και ας τις εντάξουμε στο σωστό πλαίσιο που αυτές εντάσσονται. Έτσι, δεν πρέπει με κανένα τρόπο να τις δούμε σαν ένα ακόμη νομοσχέδιο που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση και βρίσκει αντιδράσεις από τους σπουδαστές και φοιτητές οι οποίοι «βρήκαν άλλη μία ευκαιρία για καταλήψεις, για να χάσουν το εξάμηνο και τις εξετάσεις» και άλλα τέτοια που συντηρούνται αιωνίως από μία φτηνή και χυδαία επιχειρηματολογία που περνάει στον πολύ κόσμο και που με έκπληξη βλέπω ότι πείθει κόσμο που δεν θα έπρεπε να πείθεται.

Καταρχήν, αυτή τη φορά έχουμε σύσσωμο τον πανεπιστημιακό κόσμο να αντιστέκεται στην επίθεση και όχι μόνο τους φοιτητές. Ας δούμε πιο καλά όμως τι αφορά αυτή η επίθεση και ας αρχίσουν να ψυλλιάζονται αυτοί που δεν έχουν πάρει είδηση περί τίνος πρόκειται.

Οι αλλαγές που προωθούνται τώρα στην παιδεία -- όπως πριν στα εργασιακά -- εντάσσονται στο πλαίσιο των περίφημων «διαρθρωτικών αλλαγών» στην οικονομική βάση των κοινωνιών μας. Οι διαρθρωτικές αλλαγές που προωθούνται τα τελευταία χρόνια από το ευρωπαϊκό κεφάλαιο στον κυρίως ευρωπαϊκό χώρο έχουν ήδη δοκιμαστεί από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 στις ας πούμε υπανάπτυκτες ή αναπτυσσόμενες χώρες της περιφέρειας και του τρίτου κόσμου.

Με αιχμή του δόρατος το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι διαρθρωτικές αλλαγές σμπαράλιασαν τις οικονομίες αλλά και τον κοινωνικό ιστό των χωρών αυτών, ρίξανε τις οικονομίες τους στο διαρκή έλεγχο του ΔΝΤ και τις χώρες σε μία κρίση από την οποία δεν έχουν βγει έκτοτε.

Βασικοί πυλώνες των διαρθρωτικών αλλαγών είναι: α) Η πλήρη απελευθέρωση της εργασίας, με ελαστικές σχέσεις εργασίας, ελαστικά ωράρια, κατάργηση οποιονδήποτε εργασιακών δικαιωμάτων και συλλογικών συμβάσεων κ.ο.κ., β) η πλήρη απελευθέρωση της αγοράς, με απελευθέρωση των μισθών και των τιμών. Κατά έναν «μαγικό» όμως τρόπο, οι μισθοί απελευθερώνονται πάντα προς τα κάτω και οι τιμές πάντα προς τα πάνω, γ) συρρίκνωση στα απολύτως απαραίτητα του δημόσιου τομέα (του κράτους) και ξεπούλημα του πλούτου κάθε χώρας στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Οι πιο ευαίσθητοι τομείς που μπαίνουν στο στόχαστρο των περικοπών και του ξεπουλήματος είναι η παιδεία, η υγεία, οι συγκοινωνίες και η κρατική πρόνοια. Εδώ λοιπόν εμφανίζεται η παιδεία και σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι προωθούμενες σε αυτήν αλλαγές.

Το φτηνό επιχείρημα -- για να επιστρέψουμε στα δικά μας -- ότι είναι αδικαιολόγητες οι αντιδράσεις του πανεπιστημιακού κόσμου, αφού το σχέδιο νόμου δεν έχει δοθεί ακόμη στη δημοσιότητα, είναι εντελώς αστείο. Όλοι γνωρίζουμε τα βασικά χαρακτηριστικά των προωθούμενων αλλαγών: Εισαγωγή και αναγνώριση ιδιωτικών ανώτατων ιδρυμάτων, κατάργηση ασύλου, κατάργηση ή περικοπή δωρεάν συγγραμμάτων, κατάργηση ασύλου και αιωνίων φοιτητών, αξιολόγηση (από ποιούς;) των πανεπιστημίων.

Αυτές οι αλλαγές δεν φαίνονται κακές εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσε να ισχυριστεί καλοπροαίρετα κάποιος. Μπορεί να φέρουν τελικά κάποιο ξεσκαρτάρισμα και μία αναβάθμιση της παιδείας. Είναι έτσι όμως;

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η αθρόα εισαγωγή ιδιωτικών «πανεπιστημίων» θα οδηγήσει πολύ γρήγορα και με μαθηματική ακρίβεια σε ισοπέδωση όλων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και σε μαζική παραγωγή «πτυχιούχων» και «πτυχίων» που θα έχουν την αξία χαρτιών υγείας (εξευγενισμένα!) σε μία ήδη κορεσμένη αγορά. Το μέλλον, που έχει ήδη φτάσει, δεν θέλει ιδιαίτερη φαντασία για να το φανταστούμε. Αφού θα έχει βγάλει ένας νέος και μια νέα το λύκειο και έχοντας ξεπαραδιαστεί ο γονείς από τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα, θα μπαίνει στο εδώ παράρτημα κάποιου ...τάδε και ...δείνα κολεγίου κ.ο.κ., κ.ο.κ., θα συνεχίζουν οι γονείς να πληρώνουν τα πανάκριβα δίδακτρα για ακόμη τρία ή τέσσερα χρόνια και θα βγαίνει ο νέος έχοντας πάρει το πολυπόθητο «χαρτί» στη ζούγκλα της ελεύθερης αγοράς ψάχνοντας για μία δουλειά. Θα επιδεικνύει το χαρτί («τελείωσα το τάδε γνωστό κολέγιο»), οι εργοδότες θα του λένε «καλά, καλά, θα σας απαντήσουμε» και στο τέλος και εξουθενωμένος θα είναι τυχερός αν βρίσκει μία οποιαδήποτε θέση με εξακόσια, εφτακόσια ευρώ το μήνα.

Αυτό είναι λοιπόν το μέλλον που ετοιμάζουμε για τις επόμενες γενιές και όσοι νομίζουν ότι πρόκειται για ακόμη ένα νομοσχέδιο ξαναλέω ότι δεν έχουν πάρει χαμπάρι περί τίνος πρόκειται.

Τα Μέσα Ενημέρωσης, γνωστός υπηρέτης του συστήματος, παίζουν το γνωστό παιχνίδι. «Αφουγκράζονται» τις ανησυχίες των νέων, τους βλέπουν με συμπάθεια, αλλά υπάρχει πάντα ένα «αλλά». Οι τρόποι διεκδίκησης των αιτημάτων των νέων, οι καταλήψεις, οι διαδηλώσεις, κ.α. δεν είναι οι σωστοί, πρέπει να βρουν άλλους τρόπους, δίαυλους επικοινωνίας με το σύστημα, διάλογος, κλπ., κλπ.. Έτσι περνάει στον κόσμο η αίσθηση του αδιεξόδου και του μάταιου των αγώνων. Μην έχουμε αυταπάτες, η Γαλλία έδειξε τον δρόμο, δεν υπάρχει διάλογος, υπάρχει αγώνας!

Είναι τελικά η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που μία γενιά σχεδιάζει ένα χειρότερο μέλλον για τις επόμενες! Η καπιταλιστική βαρβαρότητα καταφτάνει και ετοιμάζεται να γυρίσει τον κόσμο προς τα πίσω.

Μην ανησυχείτε, τα «καλύτερα» δεν έχουν φτάσει ακόμα.