Κοινωνία | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1534
Είναι η ομοφυλοφιλία, Έγκλημα; Αμαρτία; Κουσούρι;
άρθρο του Τάσσου Τάντση
Πέμπ, 11 Νοεμ 2004

Η διψασμένη για δράματα και κυκλοφορία ακραίων απόψεων με δραματικό αποτέλεσμα, κοινή γνώμη παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον την εισαγωγή στο τρέχον επίπεδο της ενημέρωσης μιας σειράς απόψεων σχετικών με την ομοφυλοφιλία.

Το πλαίσιο που καθιστά την έναρξη της συζήτησης επί του θέματος εφικτή είναι γνωστό: Από τη μία οι προοδευτικοί, πολιτικά ορθοί, κύκλοι βρίσκουν ευκαιρία, καθώς η συζήτηση παλινδρομεί, να προκαλέσουν στους συντηρητικούς κύκλους αμηχανία προσπαθώντας να εκμαιεύσουν μία δήλωση. Από την άλλη καθώς το μεταφυσικό εδραιώνει τη θέση του όλο και σθεναρότερα στη συνείδηση τμήματος της σύγχρονης ανθρωπότητας (των συντηρητικών) αναπόφευκτα βρίσκονται αυτοί που κάνουν την πίστη τους καύχημα με την αυταπάτη ότι έτσι θα έχουν και περισσότερες οφειλές από τον τοποτηρητή της πίστης τους: για τους χριστιανούς τον Θεό. Επιπλέον υπάρχει και η ανάγκη των λειτουργών της ενημέρωσης να αφυπνίζουν τα ρέποντα προς τον ύπνο πλήθη.

Έτσι η συζήτηση για ένα θέμα ταμπού, όπως η ομοφυλοφιλία, παίρνει διαστάσεις μεγαλύτερες από ότι θα περίμενε κανείς σ έναν κόσμο που τα ουσιαστικά προβλήματα (οικονομικά, πολιτικά, οικολογικά) είναι τεράστια και πιεστικά. Είναι προφανές όμως ότι στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου το ερώτημα του χαρακτηρισμού της απόκλισης από τον γενικό κανόνα παραμένει αναπάντητο, αλλά δραματικά ενδιαφέρον.

Όλες οι απόψεις και ο τρόπος που εκφέρονται έχουν ένα σχετικό ενδιαφέρον και αξίζουν ενδελεχή εξέταση. Εν τούτοις το ενδιαφέρον συμπυκνώνει μεγαλύτερη σημασία στην άποψη που εξέφρασε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος καθώς και στις απόψεις (εκτός της εκκλησίας) που όλως παραδόξως βρέθηκαν να τον υπερασπιστούν (η εφημερίδα Καθημερινή για παράδειγμα).

Ο κύριος Χριστόδουλος συγχαίρει αυτόν (τον Μπουτιλιόνε) που έχει το θάρρος να διακηρύξει την άποψή του, ειδικά επειδή πρόκειται για χριστιανό (ακόμη και καθολικό στη συγκεκριμένη περίπτωση) γιατί αυτό δείχνει ότι δεν ντρέπεται για αυτό που είναι. Σπεύδει, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, να κάνει το διαχωρισμό μεταξύ ποινικού αδικήματος και καταλήγει απλώς να ξεκαθαρίζει ότι το συγκεκριμένο «κουσούρι» είναι «αμαρτία».

Πάρα πολλές από τις πράξεις που δύναται να κάνει ένας άνθρωπος είναι αμαρτίες. Δεν υπάρχουν αμαρτίες «πιο βαριές» και άλλες ελαφρύτερες καίτοι πολλοί (μεταξύ των οποίων και ο κύριος Χριστόδουλος) κρατούν για τους εαυτούς τους τις ελαφριές (ως ελάχιστο δείγμα ταπεινοφροσύνης) και αποδίδουν, αναγκαστικά θα έλεγε κανείς, τις βαριές κι ασήκωτες στους άλλους. Ένας αμαρτωλός, όταν αισθάνεται πραγματικά αμαρτωλός δεν μιλάει ποτέ για τις αμαρτίες των άλλων, ούτε και σε θεωρητικό επίπεδο. Εδώ ο Χριστός, ο μόνος αναμάρτητος και η μόνη αμαρτία που καυτηρίασε ήταν η υπερηφάνεια και μάλιστα με περισσό σθένος, ενώ για τις υπόλοιπες αρκέστηκε να ξεκαθαρίσει ότι πράξη και σκέψη είναι εξίσου επιβλαβείς.

Ζήτησε να μην κρίνουμε, ειρωνεύτηκε τους «δίκαιους» που έβλεπαν τους άλλους ως αμαρτωλούς και επικέντρωσε το κάλεσμα του στους αμαρτωλούς, αφού οι δίκαιοι πίστευαν ότι δεν το(ν) χρειάζονταν. Καυτηρίασε όσους φορτώνουν τις πλάτες των ανθρώπων με δυσβάσταχτα φορτία εμποδίζοντάς τους να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών. Έδωσε μεγαλύτερη στοργή στον άσωτο υιό παρά στον άξιο γιο που στεκόταν κατηγορώντας τον αδερφό του για ασωτία. Δικαίωσε τον αμαρτωλό, αλλά γεμάτο αυτογνωσία, τελώνη παρά τον φαρισαίο που καυχιόταν ότι δεν είχε τα κουσούρια του (καίτοι δόξαζε τον Θεό για αυτό). Επεσήμανε το δοκάρι που χάσκει στο μάτι όλων όσων πάνε να βγάλουν μία αγκίδα από το μάτι του αδερφού τους. Και οι αναφορές βέβαια στα ευαγγέλια δεν τελειώνουν εδώ. Βέβαια με περισσή σιγουριά ο κύριος Χριστόδουλος θα υπερασπιζόταν την θέση του (όπως την υπερασπίζονται για αυτόν διάφοροι αυτόκλητοι και ετερόκλητοι) λέγοντας ότι έχει ποιμαντικό δικαίωμα να νουθετεί το ποίμνιό του καθώς και το γεγονός ότι αυτός αποστρέφεται ουσιαστικά την πράξη και όχι τον άνθρωπο που την κάνει. Το τελευταίο είναι και το βασικό επιχείρημα του ιερατείου κάθε φορά που καυτηριάζει την αμαρτία των αμαρτωλών, των πραγματικών αμαρτωλών. Και φυσικά θα έλεγε ότι πιστεύει ότι η αμαρτία είναι κατάσταση και όχι μία συγκεκριμένη πράξη και μάλιστα με διαβαθμίσεις, μικρή αμαρτία, μεγαλύτερη, τεράστια, ασυγχώρητη.

Σε αυτή την περίπτωση βέβαια αναρωτιέται κανείς γιατί να γίνεται αυτή η συζήτηση; Ίσως να πρέπει να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλά αλήθεια πως είναι δυνατόν να πλησιάσει ποτέ την εκκλησία ή την χριστιανοσύνη ένας άνθρωπος (αν υποθέσουμε ότι αυτός είναι ο σκοπός της χριστιανικής διδαχής - να καλεί ανθρώπους να την πλησιάζουν) ο οποίος ξέρει ότι εκεί τον θεωρούν «αμαρτωλό» με βούλα, όχι απλά αμαρτωλό όπως όλους τους ανθρώπους και επί πλέον με κουσούρι; Ή μήπως θα πρέπει ένας άνθρωπος πριν πλησιάσει να αποδεχτεί ότι έχει ένα κουσούρι;

Πώς να μιλήσεις για αγάπη, για αποδοχή, για συγχώρεση (συγχώρεση από το Θεό εννοείται) μετά από μία τέτοια δήλωση; Πώς να μιλήσεις για ταπείνωση σε έναν άνθρωπο που αποδέχεται τον φαρισαϊσμό ως την μόνη οδό ποίμανσης; Ή μήπως πιστεύει ο κύριος Χριστόδουλος ότι αν δεν το ξεκαθαρίσει όλο αυτό όλοι θα ξεχυθούν σε ομοφυλοφιλικά όργια, ενώ η υπενθύμιση είναι που αποτρέπει μέρος των υποψήφιων κουσουριάρηδων να εκδηλώσουν το κουσούρι τους; Αυτό είναι το ποιμαντικό του έργο;

Δυστυχώς η συμπεριφορά του μόνο ερωτηματικά γεννά και μάλιστα ερωτηματικά τα οποία παραμένουν αναπάντητα με το βασικό να χάσκει με το στόμα ορθάνοιχτο «πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι τόσο μακριά απ' αυτό που πιστεύει ότι αντιπροσωπεύει;»

Αλλά για τους υποστηρικτές του τι μπορεί να πει κανείς; Λένε ότι φυσικά και μέσα στο πλαίσιο της πίστης της οποίας είναι εκπρόσωπος έχει κάθε δικαίωμα και μάλιστα επιβάλλεται να εκφράζει με σθεναρό και καθαρό τρόπο την άποψη της πίστης του. Ας δεχτούμε προς στιγμήν ότι αυτό είναι μέρος της διδασκαλίας της πίστης του κυρίου Χριστόδουλου καθώς και η διατράνωση του, μέρος του επιβεβλημένου καθήκοντός του. Το ίδιο όμως δεν κάνουν και οι βομβιστές-καμικάζι μουσουλμάνοι; Αυτό που πιστεύουν ότι τους επιβάλει η θρησκεία τους;

κείμενο pdf
Δεν υπάρχει !