Ιστορικό της Αριστεράς | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 2331
Η παράδοξη αντεπίθεση του ΚΚΕ
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Κυρ, 25 Οκτ 2009

Στην γενικευμένη σύγχυση των ημερών είναι νωρίς για συμπεράσματα. Οι σκέψεις που ακολουθούν είναι, αναγκαστικά, η αρχή ενός πολιτικού προβληματισμού και όχι το τέλος του.

Με τον παραπάνω πρόλογο, το άρθρο που ακολουθεί, στα μέσα του περασμένου Μάρτη (2009) στάλθηκε χωρίς πολλές ελπίδες να δημοσιευτεί σε μια από της Αθηναϊκές εφημερίδες. Όπως ήταν αναμενόμενο ο υπεύθυνος για την πολιτική ύλη της εφημερίδας το απέρριψε σαν υπερβολικά σκληρό για το ΚΚΕ.

Βεβαίως δεν θεωρώ το άρθρο υπερβολικά σκληρό. Αντίθετα δεν το θεωρώ όσο πρέπει σκληρό και επιπλέον θεωρώ ότι η διεύθυνση (για διεύθυνση και όχι για ηγεσία πρόκειται) της πολιτικής επιχείρησης με τον τίτλο "ΚΚΕ" έχει καταφέρει να απολαμβάνει μιας μοναδικής ασυλίας, εκ μέρους των ΜΜΕ, ακόμα και έναντι της σκανδαλοθηρίας, με την οποία ασφαλώς δεν συμφωνώ, αλλά που συγκλονίζει την πολιτική σκηνή.

Κάποτε, επί ημερών σοσιαλισμού του ΠΑ.ΣΟ.Κ., το ΚΚΕ είχε βγάλει το σύνθημα "αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ" αν υπήρχε σήμερα Αριστερά θα έπρεπε να εχει γεμίσει τους τοίχους της Ελλάδας με το σύνθημα "αλλαγή δεν γίνεται χωρίς την αποκάλυψη του ρόλου του ΚΚΕ". Οι παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ με την συναίνεση της "μαρξιστικής λενινιστικής - μαοϊκής" ΚΟΕ επιμένουν να βλέπουν το ΚΚΕ σαν εν δυνάμει συνεταίρο στο πολιτικό πολυκατάστημα που πασχίζουν να στήσουν στα πόδια του. Ότι και αν κάνουν αυτοί, τόσο η ιστορία όσο και ο πολιτικός ρόλος του ΚΚΕ είναι εκεί: δεδομένος, διακριτός και διακεκριμένος...

Όπως έγραφα και στο σημείωμα του Μάρτη, αυτές οι σκέψεις που δημοσιεύονται σήμερα, στις Σ.Κ., είναι πράγματι η αναγκαία αφετηρία για έναν προβληματισμό της Αριστεράς, αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν να λειτουργούν.

Τα συνέδρια των κομμουνιστικών κομμάτων είχαν σημασία γιατί ερμήνευαν από ιστορική άποψη το υπάρχον πολιτικό πλαίσιο. Αντίθετα η σημασία του 18ου συνέδριου του ΚΚΕ έγκειται στο ότι ερμήνευσε με τον πιο αγοραίο πολιτικό τρόπο το υπάρχον ιστορικό πλαίσιο. Το συνέδριο πρόσθεσε μια ακόμα αυθαίρετη αφήγηση, περί σοσιαλισμού, ίσα-ίσα για να δώσει ένα ιδεολογικό υπόβαθρο στην προσαρμογή του κομματικού μηχανισμού στις ανάγκες του εξουσιαστικού συστήματος. Υπό τα όμματα των γηραλέων φαντασμάτων της πάλαι ποτέ νιότης του κόσμου συμπλήρωσε την επιχείρηση αναθεώρησης της ιστορίας και σηματοδότησε την κατεύθυνση πλεύσης του παγκόσμιου αυτοκρατορικού εξουσιαστικού συστήματος.

Η πολιτική τάση που διαφημίζει το συνέδριό της σαν αφετηρία αυτοκριτικής και επιστροφής στην επαναστατική πολιτική έχει μια ιστορία αταλάντευτα αντεπαναστατική. Πέρασε από την πλέον εμετική προσωπολατρία στον πλέον αδίστακτο αντισταλινισμό. Συνέτριψε, με τις πλάτες και τις λόγχες των χρουστσοφικών πραξικοπηματιών, την επαναστατική διάθεση της κομματικής βάσης. Ξεκαθάρισε τους ηγετικούς της λογαριασμούς, ευθυνών και λάφυρων, στην δήθεν ιδεολογικού περιεχομένου "διάσπαση" του 1968. Παραιτήθηκε, τέλος, ρητά, ανεπιφύλακτα και ενυπόγραφα από κάθε ιδέα επαναστατικής πολιτικής για να δημιουργήσει το παγκοσμίως πρωτότυπο παράδειγμα ενός επαναστατικού κόμματος που ζει πουλώντας την ήττα της επανάστασης.

Το λιγόλογο συγχαρητήριο μήνυμα του πρωθυπουργού στην γραμματέα του κόμματος, ο μοναδικός, εξ άλλου, ρεαλιστικός πολιτικός λόγος που έχει ακουστεί από κυβερνητικά χείλια, έβαλε στην θέση τους τις ταξικές φανφάρες, για αντεπιθέσεις και ανατροπές του καπιταλιστικού συστήματος. Είπε ότι, στο σύστημα, μια αντιπολίτευση έξω από τον χορό της εξουσίας είναι πλέον άχρηστη! Χρειάζονται "κυβερνητικά προγράμματα" και "συντεταγμένες" αντεπιθέσεις. Οι πλάτες ενός πατενταρισμένου "σταλινικού" κόμματος είναι απαραίτητες στις εξουσιαστικές ελπίδες για το ξεπέρασμα της πολιτικής κρίσης.

Το Ευρωπαϊκό εξουσιαστικό σύστημα βρίσκεται σήμερα στην τροχιά που καθόρισε, πριν τρία χρόνια, το Συμβούλιο της Ευρώπης με το δίδυμο "αντικομμουνιστικό" μνημόνιο, που είχε τότε πανικοβάλει την ηγεσία του ΚΚΕ. Με το μνημόνιο αυτό όμως δεν επιδιωκόταν η εκπαραθύρωση από το σύστημα των απομειναριών του κομμουνιστικού κινήματος αλλά η επίσημη ένταξή τους σε έναν κεντρικό πολιτικό ρόλο. Καθοριζόταν σαν συντακτική αντίθεση του αυτοκρατορικού συστήματος: η κοινωνία που δεν θαυμάζει τον ναζισμό ενάντια στην κοινωνία που δεν καταδικάζει τον σταλινισμό. Με πολιτικά λόγια: ο εκσυγχρονισμένος φασισμός ενάντια στον "εκσυγχρονισμένο" μπολσεβικισμό. Μετά από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ εντάσσεται και επίσημα σ' αυτό το άτυπα συντεταγμένο εξουσιαστικό σύστημα.

Τελικά η αντεπίθεση του ΚΚΕ είναι μια μικρή ιστορική φάρσα, μέρος της μεγάλης ιστορικής φάρσας που εκτυλίσσεται σήμερα, ως αναθεώρηση της ιστορίας. Είναι το απαραίτητο μέρος της φαρσοειδούς επανάληψης, στον πολιτικό και ακαδημαϊκό λόγο, της σύγκρουσης της δεκαετίας του '40, ανάμεσα στον φασισμό και τον μπολσεβικισμό. Οι χειριστές του εξουσιαστικού συστήματος, μαζί και οι ηγέτες του ΚΚΕ, ζουν το φασιστικό όνειρο ότι θα μπορούν να σκηνοθετούν αενάως, το κομμάτι της φάρσας που τους αφορά. Όπως όμως εξήγησε ο Μαρξ, η ιστορία είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία δεν σκηνοθετείται και η κρίση ήδη άρχισε να μετατρέπει το όνειρό τους σε εφιάλτη.