Πολιτική | ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ | hits: 1863
Ο Μανολιός και η πολιτική του μοίρα
άρθρο
του Κωστή Παπαϊωάννου
Κυρ, 16 Ιαν 2005

Είτε θεωρήσουμε ότι ο ΣΥΝ απέκτησε "νέο" πρόεδρο, είτε ότι ο "νέος" ΣΥΝ απέκτησε πρόεδρο, αυτό που συμβαίνει είναι ότι αλλάζει ο Μανολιός προσπαθώντας να βάλει τα ρούχα του αλλιώς! Στην συνέντευξή του, στην προηγούμενη "Μακεδονία της Κυριακής" (9/1/05), ο συμπαθής Αλέκος Αλαβάνος, ζητάει απ' την κομματική του βάση, να κάνει υπομονή εν όψει των σπουδαίων αριστερών πραγμάτων που πρόκειται να συμβούν στο κόμμα. Όπως λέει στον πρόλογό του ο κ. Φίλιππος Δεργιαδές, που πήρε την συνέντευξη, τα λόγια του νεότευκτου προέδρου είναι απολύτως σαφή. Το ζήτημα είναι αν αυτά τα απολύτως σαφή λόγια μιλούν για κάτι που έχει έστω και σχετικά σαφές αριστερό νόημα.

Είναι πράγματι σαφής η προσπάθεια του κ. Αλαβάνου να φανεί πως η κορυφή ανταποκρίνεται στην απαίτηση της κομματικής βάσης, για μια αριστερή πολιτική στροφή αλλά βεβαίως χωρίς να την πάρει. Επιχειρεί να προβάλει την αριστερή καταγωγή του ΣΥΝ και να προσποιηθεί μια επιστροφή στην αριστερά, κατ' απομίμηση του ΚΚΕ, που κάνει το ίδιο στην άλλη άκρη του αριστερού δικομματισμού. Η συνέντευξη όμως του κ. Αλαβάνου είναι χαρακτηριστική του αδιεξόδου της παραχαραγμένης ανανέωσης του ΣΥΝ, που αντιστοιχεί στο αδιέξοδο της παραχαραγμένης ορθοδοξίας του ΚΚΕ. Η σημερινή κορυφή του ΣΥΝ είναι αδύνατο να βρει διέξοδο σε οποιαδήποτε από τις τρεις συνιστώσες της αριστερής πολιτικής:

α) Προσπαθεί να τοποθετηθεί μέσα στα πολιτικά όρια της αριστεράς, αποσαφηνίζοντας το ιδεολογικό της πρόσωπο. Αλλά η ηγεσία του ΣΥΝ, δεν έχει δυνατότητα ιδεολογικής αποσαφήνισης δεδομένου ότι αυτή συνδέεται με την αυτοκριτική. Όχι μόνο έχει διαμορφώσει την ιδεολογία της μέσα από ένα όργιο δεξιάς λογοκρισίας αλλά και η πρακτική της είναι ένας έμπρακτος ύμνος στον φιλελευθερισμό και τον φραξιονισμό.

β) Επιχειρεί να θέσει όρους ενότητας με την απέναντι κορυφή του αριστερού δικομματισμού. Αλλά ενότητα ανάμεσα στο ΚΚΕ και στον ΣΥΝ μπορεί να προκύψει μόνο σαν ενότητα στην παραχάραξη της αριστερής πολιτικής. Πράγμα που εξ άλλου είναι εξαιρετικά δύσκολο με τις αχόρταγες προσωπικές φιλοδοξίες και τον άγριο εσωτερικό και εξωτερικό ατομικό ανταγωνισμό που μαστίζουν την αριστερά.

γ) Αποπειράται να πάρει μια "θέση μάχης" απέναντι στον κυβερνητικό συντηρητισμό που γιγαντώνεται. Αλλά η ηγεσία του ΣΥΝ δεν μπορεί να ξεπεράσει την απλή επισήμανση των κοινωνικών προβλημάτων και την "πρόταση" να...  επιλυθούν. Σαν οργανικό μέρος του πολιτικού συστήματος και σημαντικός παράγων του πολιτιστικού, δεν μπορεί να οργανώσει την αντιπαράθεση στο σύστημα αλλά μόνο την άμβλυνσή της.

Εν κατακλείδι η μοίρα του ΣΥΝ είναι να βελτιώνεται σαν σχολείο αστικής πολιτικής και πηγή στελεχών του εξουσιαστικού συστήματος και η μοίρα της κοινωνικής του βάσης είναι να προσπαθεί να ξεπεράσει αυτό το διογκούμενο πολιτικό πρόβλημα.