Πολιτική | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1494
Φρικτός ο πόλεμος, φρικτότερη η συμπαράσταση...
άρθρο
του Κωστή Παπαϊωάννου
Κυρ, 06 Αυγ 2006

Η νέα όξυνση της αθεράπευτης παλαιστινιακής κρίσης, η νέα έκρηξη βίας στην Παλαιστίνη, δεν μπορεί παρά να προκαλεί αισθήματα φρίκης και φόβου, σε κάθε "κανονικό" άνθρωπο. Έκπληξη όμως δεν προκαλεί! Αντίθετα πρέπει να θεωρούν την "πελατεία" τους εντελώς ηλίθια αυτοί που, για πολλοστή φορά, "εκπλήσσονται" στις στήλες και στα παράθυρα της πολιτικής αγοράς από την "αναλγησία" των επιδρομέων, από την "αδιαφορία" της διπλωματίας και από την "αδυναμία" των διεθνών οργανισμών, μπροστά στα "δρώμενα" αυτής της, πράγματι, φρικαλέας θεατρικής παράστασης που παίζεται στην παγκόσμια πολιτική σκηνή.

Το παλαιστινιακό δεν είναι πραγματικό πολιτικό πρόβλημα γιατί κανείς από τους εμπολέμους δεν έχει πραγματικό πολιτικό στόχο. Οι εμπόλεμοι καυγαδίζουν υποκριτικά και καταστροφικά για την επιβολή μιας (καστοριαδικού τύπου) "φαντασιακής" τάξης, που ξέρουν ότι δεν είναι δυνατόν (αλλά ούτε και θέλουν) να υλοποιηθεί. Αντιπαραθέτουν το δικαίωνα των Ισραηλινών να διατηρήσουν το κράτος -- που είναι αμφίβολο αν απέκτησαν ποτέ -- στο δικαίωμα των Παλαιστινίων να αποκτήσουν ένα κράτος -- που είναι αμφίβολο αν επιθύμησαν ποτέ. Αντιπαρατίθενται γνωρίζοντας καλά ότι στο πλαίσιο και την προοπτική της αυτοκρατορικής πολιτικής, κανενός είδους κράτος δεν μπορεί να δημιουργηθεί.

Οι "διασκέψεις" για το "ξεπέρασμα" της κρίσης, αγγίζουν τα όρια της διπλωματικής γελοιότητας εφόσον την πολιτειακή προοπτική της Παλαιστίνης δεν μπορούν να την αγγίξουν και εφόσον οι προτάσεις τους δεν αφορούν το "ξεπέρασμα" της κρίσης αλλά την αξιοποίησή της. Τελικά οι διασκέψεις είναι ένα ξεδιάντροπο παζάρι για την αναλογία των "ανθρωπιστικών" επεμβάσεων στην περιοχή, δηλαδή ουσιαστικά ένα παζάρι για την διαπραγμάτευση της θέσης των μετόχων της καταρρέουσας παλιάς εξουσίας στην νεογέννητη και συγχρόνως θνησιγενή αυτοκρατορική εξουσία.

Ωστόσο η αποκάλυψη αυτού του παζαριού θα ήταν απλό ζήτημα, για την κοινωνία, αν σ' αυτό το άθλιο παζάρι δεν έπαιρνε μέρος ολόκληρη η αριστερά. Μπροστά στην προφανή και ομόθυμη επιθυμία της κοινωνικής βάσης για ειρήνη στην περιοχή της Παλαιστίνης, κανένας στρατιωτικός μηχανισμός δεν θα μπορούσε να έχει ισχύ. Αν οι κάτοικοι της περιοχής αντί να περιμένουν τις αποφάσεις των "διεθνών οργανισμών", στρέφονταν από κοινού ενάντια στους "συμπατριώτες" τους που πυροδοτούν την εξουσιαστική διαμάχη, ο πόλεμος στην Παλαιστίνη, και όχι μόνον εκεί, θα ήταν προ πολλού παρελθόν. Αυτό που τους εμποδίζει είναι ότι η ιδεολογική αντιπαράθεση στην Παλαιστίνη και σε όλον τον κόσμο είναι ακόμη δεσμευμένη σ' αυτή την απίστευτη μετάλλαξη του παλιού επαναστατικού πολιτικού λόγου σε μια ρητορική, ουσιαστικά αντεπαναστατική, αερολογία.

Στην χώρα μας ζούμε το πιο ζωντανό παράδειγμα αυτής της τραγικής για την κοινωνία μετάλλαξης. Όχι μόνο το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, αλλά και όλα τα θραύσματα της πρώην εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, καθώς και όλες οι καινοφανείς πολιτικές οργανώσεις, τύπου ΜΚΟ, που φυτρώνουν σαν τσουκνίδες στα θεμέλια του κράτους που καταρρέει, αναμασούν κενά περιεχομένου αντιμπεριαλιστικά συνθήματα, "σκληρότερα" ή "ηπιότερα", αναλόγως της πελατείας στην οποία απευθύνονται, τα οποία επικεντρώνονται στο αίτημα "Να αποκτήσουν οι Παλαιστίνιοι ένα πραγματικά (!) ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος". Πρόκειται για ένα αί-τημα που θα ήταν απλά βλακώδες αν δεν ήταν προβοκατόρικο, αφού ως πρόταση δεν έχει κανένα επιχεί-ρημα, και ως αίτημα δεν μπορεί παρά να απευθύνεται στον ίδιο τον "ιμπεριαλισμό" εναντίον του οποίου υποκριτικά κλαψουρίζουν.

Από την άλλη μεριά ωστόσο το παλαιστινιακό είναι ένα πραγματικό ιστορικό πρόβλημα. Σαν τέτοιο θα λυθεί όταν -- μέσα από την ανάπτυξη και την επίλυση των πραγματικών εσωτερικών αντιθέσεων -- ισορ-ροπήσει η πολιτιστικά μεικτή αλλά κοινωνικά ήδη ενιαία κοινωνία, που έχει διαμορφωθεί στην Παλαιστίνη και στην ευρύτερη περιοχή. Περιοχή που ας μην ξεχνάμε ότι υπήρξε ο ομφαλός του δυτικού πολιτισμού και απ' ότι φαίνεται τείνει να αποβεί η είσοδος στον νέο πολιτισμό που ετοιμάζεται σήμερα. Έναν πολιτισμό χωρίς ανταγωνισμό που η λεγόμενη υπαρκτή Αριστερά, δεν μπορεί να διακρίνει, παρόλο που δεν βρίσκεται πια στον μακρυνό ορίζοντα αλλά μπροστά στην μύτη της.

Μπορούμε να πούμε, εν κατακλείδι, ότι κανένα μέρος αυτής της μεικτής κοινωνίας, που κατοικεί σήμερα την Παλαιστίνη, δεν εκπροσωπείται από την αθλιότητα αυτής της σύγκρουσης αλλά μόνο την υφίσταται. Το πολιτικό της πρόβλημα επομένως είναι πόσο αίμα θα χρειαστεί ακόμα να δώσει, πριν απορρίψει τις αυταπάτες που σκορπάει με την δήθεν συμπαράστασή της αυτή η δήθεν αντιπολίτευση στον ιμπεριαλισμό, που στην πραγματικότητα είναι το πρώτο, το τελευταίο και το μοναδικό στήριγμα της αυτοκρατορικής πολιτικής.