Η ενότητα της Αριστεράς μας απασχόλησε πρόσφατα σαν απόπειρα για την συσπείρωση, περί τον Συνασπισμό, που τινάχτηκε στον αέρα από την γνωστή ταχυδακτυλουργία. Ο Μίκης με τις δηλώσεις του, πάντα καίριος μας αναγκάζει να επανέλθουμε. Είδε τον κίνδυνο για περαιτέρω συρρίκνωση της Αριστεράς και έσπευσε σε βοήθεια δηλώνοντας ότι θα την ψηφίσει (!) και ότι την επιθυμεί ενωμένη. Η ενότητα της Αριστεράς είναι πράγματι σήμερα το φλέγον ζήτημα, τόσο για την κοινωνία όσο και για την εξουσία. Ο Μίκης όμως μιλάει εκ μέρους της εξουσίας που - παρά τα φαινόμενα - δεν την βολεύει τόσος δικομματισμός! Γι αυτό αποφεύγει να αναρωτηθεί πώς και γιατί κατάντησε σε τέτοιο χάλι η Αριστερά! Αναρωτιέται όμως η κοινωνία.
Ομόφωνα, οι ηγέτες της Αριστεράς, αποδίδουν την αδυναμία τους να πετύχουν τον παραμικρό στόχο, στον περιλάλητο "συσχετισμό των δυνάμεων". Και βέβαια με δεδομένο τον φαύλο κύκλο: κατακερματισμός της Αριστεράς ανυπαρξία αριστερής πολιτικής, έχουν δίκιο! Πώς εγκαταστάθηκε αυτός ο φαύλος κύκλος και ποιος τον συντηρεί είναι άλλο θέμα. Ως προς τον συσχετισμό όμως των δυνάμεων, το ερώτημα δεν είναι τι επιρροή έχει το άθροισμα των χρεοκοπημένων αριστερών πολιτικών αλλά τι επιρροή θα έχει μια νέα σύγχρονη αριστερή πολιτική.
Οι υπάρχουσες αριστερές πολιτικές, συμπεριλαμβανόμενης και της "ένοπλης", αποτελούν την βερμπαλιστική εξέλιξη των παρεκκλίσεων (ρεφορμισμός, τροτσκισμός, αριστερισμός, αναρχισμός κλπ.) που φύτρωναν γύρω απ' την πάλαι ποτέ επαναστατική πολιτική. Η οποία άλλωστε επίσης εξελίχθηκε στην σημερινή βερμπαλιστική ταξική ορθοδοξία του ΚΚΕ, και δίνει άφθονη τροφή στις παρεκκλίσεις. Τελικά το πραγματικό πολιτικό λειτούργημα αυτής της κατακερματισμένης αριστεράς, είναι να κατακερματίζει αντίστοιχα την πηγαία πολιτική παραγωγή της κοινωνίας και να την περιορίζει στο πλαίσιο της εξουσίας.
Αντίθετα, η ύπαρξη ενός πολιτικού φορέα με σύγχρονη μορφή, που θα προσλαμβάνει τις ιδέες που παράγονται στην καθημερινή κοινωνική λειτουργία, θα τις επεξεργάζεται και θα τις επιστρέφει στην κοινωνία υπό μορφή πολιτικού νοήματος, θα έχει καταλυτική σημασία. Όχι μόνο γιατί θα διευρύνει τον ορίζοντα της αποτελεσματικής δράσης κάποιου πρωτοπόρου κοινωνικού αποσπάσματος αλλά κυρίως γιατί θα αναδεικνύει το ιδεολογικό και ιστορικό περιεχόμενο των κοινωνικών αντιθέσεων και θα τις καθιστά καρποφόρες αντί καταστροφικές που είναι σήμερα. Αυτός ο πολιτικός φορέας δεν είναι ανύπαρκτος• είναι ασχημάτιστος.
Ασφαλώς ο σχηματισμός ενός τέτοιου πολιτικού φορέα δεν είναι "εύκολη" υπόθεση. Πρώτον γιατί δεν μπορεί να αποτελέσει απομίμηση του κόμματος νέου τύπου. Με την απομίμηση αυτή έκανε χρυσές δουλειές ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλά τώρα ξεπεράστηκε και ήδη διαλύεται από τους συμβούλους του υιού Γεωργίου. Δεύτερον γιατί δεν μπορεί να κατασκευασθεί με συγκολλήσεις κορυφής τύπου "συσπείρωσης" όπως αυτή που επιχειρήθηκε. Η κοινωνία όμως, με όλες τις δυσκολίες, βαδίζει προς την ενότητα που θα οδηγήσει σε μια ενιαία σύγχρονη αριστερή πολιτική. Έτσι άλλωστε άνοιξε η όρεξη για "ενότητα" και στην κορυφή της "αριστεράς". Η κοινωνία έχει ξεπεράσει προ πολλού τα - με πολύ κόπο και χρήμα επιβληθέντα - αστικά διλήμματα. Το νέο αστικό δίλημμα που προσπαθούν να πλασάρουν, οι παντός είδους και στάθμης ηγέτες της αριστεράς, είναι: "ταξική" ή "ρεφορμιστική" αριστερή συγκόλληση; Θα τα καταφέρουν ή θα τους γελοιοποιήσει η κοινωνία; Οψόμεθα, λίαν προσεχώς!