Θα ήθελα να αναφερθώ σ' αυτό το σημείωμα, στο πώς μερικοί οπαδοί "απέλυσαν" τον Ντούσαν Μπάγιεβιτς, απ' την τεχνική ηγεσία της ΑΕΚ. Ας όψεται όμως η πολιτική που, αντι να διδάσκεται, κλέβει την παράσταση από το ποδόσφαιρο. Τα δρώμενα στην κεντρική πολιτική σκηνή, είναι ανιαρά. Ασφυκτιούν κάτω από το βαρύ φορτίο ανενεργών υποκριτικών κανόνων που καλύπτουν την γεροντική γύμνια του "πολιτικού μας πολιτισμού". Αντίθετα στο ποδόσφαιρο, το παιχνίδι της εξουσίας, που είναι πραγματικά η πολιτική, παίζεται καθαρά χωρίς άλλο κανόνα, εκτός από τον ανταγωνισμό.
Στο ποδοσφαιρικό κράτος η εξουσία στηρίζεται αποκλειστικά και άμεσα στον "λαό" του ποδοσφαίρου. Η περίπτωση Μπάγιεβιτς δείχνει καθαρά πως ο "λαός" μπορεί να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις. Μα, θα μου πείτε, αυτοί οι αλήτες; Μερικές δεκάδες ανεγκέφαλων, που τους κινούν τα "συμφέροντα"; Ακριβώς αυτοί! Αυτοί οι αλήτες (ανεγκέφαλοι δεν είναι) δίνουν το παράδειγμα για την παντοδυναμία της λαϊκής βούλησης.
Μας γεμίζει βέβαια θλίψη η χυδαία επίθεση ενάντια στον Μπάγιεβιτς. Αλλά αυτοί οι εκατό αλήτες, διδάσκουν, τις χιλιάδες των θεατών και μέσω αυτών όλη την κοινωνία, την δύναμή που έχει ο λόγος του πολίτη. Αυτά τα "μικρόβια" αποτελούν το εμβόλιο που δυναμώνει την κοινωνία. Όσο για τα "συμφέροντα" που τους κατευθύνουν, αυτοί νομίζουν πως είναι οι σατανικοί γιατροί που θα μας μολύνουν, αλλά δεν είναι παρά οι σύριγγες - και μάλιστα μιας χρήσεως - μέσω των οποίων εισάγεται το μπόλι στο σώμα της κοινωνίας.
Στην τηλεοπτική δημοκρατία αντίστοιχα, η εξουσία στηρίζεται σε έναν "λαό" που νομίζουν, οι λειτουργοί της, ότι τον έχουν μεταβάλει σε μια επεξεργάσιμη "κοινή γνώμη". Και μ' αυτή την πεποίθηση ξεκινούν τις φανφαρόνικες επιχειρήσεις τους. Σαν αυτήν της "εκπαραθύρωσης" και "διαπόμπευσης", μιά δεκάδας κυβερνητικών στελεχών απ' τον άτυπο αρχηγό του κυβερνητικού κόμματος. Επειδή έπεσε στο στόμα της τηλεόρασης η άσκηση των τυπικών καθηκόντων τους! Μια εκπαραθύρωση καθόλου προσωπική (sic), τόσο που μερικοί την θεώρησαν περίπου τιμή τους και θα την προσθέσουν στις προηγούμενες δάφνες τους!
Ως προς την ουσία του ζητήματος, είναι γελοία, ακόμα κι αν ήταν ειλικρινής, η απόπειρα να προστατεύσει, η καπιταλιστική εξουσία, το περιβάλλον απ' τον εαυτό της! Το γνωστό δίλημμα τέθηκε και σ' αυτή την περίπτωση αμείλικτο: καταστροφή του περιβάλλοντος ή ανεργία. Ποιος θα καταστραφεί στην μάχη, μεταξύ εξουσίας και φύσης, θα το δούμε. Θα το είχαμε ήδη αντιληφθεί αν δεν ήταν η "ταξική" κριτική της Αλέκας Παπαρήγα και ή "αυστηρή" κριτική του Νίκου Κωνσταντόπουλου να θολώνουν τα νερά και να αβαντάρουν την εξουσία της οποίας είναι οι φτωχοί συνέταιροι.
Αλλά παρά την αβάντα της κριτικής, η εξουσία εξακολουθεί να παραπαίει. Το δίδαγμα από την ιστορία αυτού του συνηθισμένου συμβάντος είναι ότι το επικοινωνιακό image των αρχηγών είναι εύθραυστο. Εκεί που ο άτυπος αρχηγός του κυβερνητικού κόμματος ήταν έτοιμος να διακηρύξει την πίστη του και εις την (ηλεκτρονικήν) λαοκρατίαν, αναγκάστηκε να φωνάζει, προς τα μέσα και προς τα έξω, ότι θα πατάξει την διαπλοκή! Και ο κ. Πρωτόπαπας πάντα άνετος, κατά φαντασία, να λέει "ούτε μύγα στο σπαθί μας" με ύφος που έλεγε "ούτε ψύλλος στον κόρφο μας".