Η τελευταία έκρηξη της σκανδαλολογίας φαίνεται να κοπάζει, μετά την σφαγή που επακολούθησε, αφήνοντας στις πολιτικές ηγεσίες την πικρή γεύση της αδυναμίας τους να ελέγξουν, ακόμα και τις ίδιες τις παρατάξεις τους. Οι πολίτες επίσης διδάχτηκαν ότι η αερολογία συν την σκανδαλολογία είναι το σύνολο της αστικής ιδεολογίας. Η οικονομική σκανδαλολογία ανταποκρίνεται στο - από εποχής Σχεδίου Μάρσαλ - φαινόμενο του νεοπλουτισμού ο οποίος, μετά την μεταπολίτευση και την είσοδο στην Ε.Ε., ξανοίχτηκε σε νέα στάδια δόξης λαμπρά. Τα κοινοτικά πλαίσια στηρίζουν την μικροαστική λαιμαργία, και η Τηλεοπτική Δημοκρατία βάζει το κερασάκι του θεάματος στην αφρώδη τούρτα της επιδοτούμενης "ανάπτυξης"!
Από ιστορική άποψη, δημιουργείται σήμερα μια πρωτοφανής διόγκωση του ενδημούντος μικροαστισμού, δηλαδή των περιβόητων μεσαίων στρωμάτων, που ταλαντεύονται ανάμεσα στην πραγματική κοινωνική αλλαγή και στην φασιστική μετάλλαξη της εξουσίας. Θεωρητικά, η έλλειψη μιας πραγματικής Αριστεράς, δημιουργεί σοβαρό κίνδυνο για το δεύτερο ενδεχόμενο. Ευτυχώς όμως η υπαρκτή ελληνική αριστερά, είναι τόσο αστικοποιημένη και διαλυμένη που καθίσταται ανίκανη να παράγει ακόμα και τα πολιτικά απόβλητα με τα οποία τρέφεται η φασιστική προοπτική. Άλλωστε στο κοινωνικό επίπεδο η αριστερά είναι πάντα ισχυρότερη και υγιέστερη παρά στο πολιτικό.
Σε κάθε περίπτωση, η πρόσφατη σκανδαλολογική έξαρση ήταν φανερά ανεπιθύμητη. Οι πολιτικές δυνάμεις που συμβολίζονται από τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Κώστα Καραμανλή, σαφώς δεν την ήθελαν. Αυτή την φορά δεν την ήθελε ούτε και η "υπαρκτή" Αριστερά. Κι όμως η σκανδαλολογία βγήκε στο προσκήνιο και στραπατσάρισε αρκετά την επικοινωνιακή πολιτική που, με τόσο κόπο και τουρτούρισμα, προσπαθούν να προωθήσουν.
Μπορεί οι πολιτικές δυνάμεις να μη θέλουν αυτές τις σκανδαλολογικές εξάρσεις, τις ενεργοποιεί όμως ο άγριος ατομικός ανταγωνισμός στο εσωτερικό των πολιτικών οργανισμών.
Είναι γεγονός ότι όλες οι πλευρές υποχρεώνονται να επικεντρώσουν την προεκλογική τους πολιτική στα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα αν και αγχώνονται αφού τους είναι αδύνατον να τα αντιμετωπίσουν. Τα δύο μεγάλα κόμματα αγωνίζονται μάταια να επικαιροποιήσουν τα εγγενώς αντιφατικά προγράμματά τους. Οι ηγέτες της αριστεράς αγωνίζονται μάταια να ενοποιήσουν την πολιτική τους. Ακόμα και η σκανδαλολογία στρέφεται αναγκαστικά σε ζητήματα επίκαιρα.
Είναι με άλλα λόγια σαφές ότι η πολιτική σύγκρουση, προσαρμόζεται αναγκαστικά στις υψηλού επιπέδου συνθήκες κοινωνικής λειτουργίας που έχουν ήδη παγιωθεί. Παράδειγμα η δικτυακή "δημοκρατία", που προωθείται γύρω από τον Γιώργο Παπανδρέου. Προφανώς δεν εννοείται καμιά μεταβίβαση εξουσίας στην κοινωνία. Οι επιτελείς του νέου αρχηγού, προφανώς δεν έχουν επίγνωση, ότι οι κινήσεις αυτές, σημαίνουν την επίσπευση μιας πολιτικής σύγκρουσης, ανάμεσα στην εικονική αλλαγή που είναι ο εκφασισμός της εξουσίας και στην πραγματική κοινωνική αλλαγή.
Όταν ξεσπάσει η σύγκρουση με την μορφή μιας κρίσης, από μια πολύ πιθανή "ανακοπή" της οικονομικής λειτουργίας, θα απλωθεί σ' όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Ασφαλώς η κατάληξή της θα είναι μια σοβαρή κοινωνική αλλαγή. Οι προσπάθειες να "εξαπατηθεί" η ιστορία, σύμφωνα με την παράδοση της Παπανδρεϊκής "δυναστείας" με εικονικές λύσεις τρίτης γενιάς δεν μπορούν να καρποφορήσουν. Τελικά το πραγματικό κοινωνικό πρόβλημα είναι το κόστος της πραγματικής αλλαγής. Αλλά αυτό θα εξαρτηθεί απ' την ετοιμότητα της κοινωνίας, όταν βρεθεί μπροστά στην σύγκρουση και απ' αυτή την άποψη η επικαιροποίηση της προεκλογικής μάχης συμφέρει την κοινωνία.
νέο κείμενο