Κάθε φορά που ένα καινούριο τυφλό χτύπημα προστίθεται στα προηγηθέντα, μια καινούρια ρετσινιά έκπληξης προστίθεται στα πρόσωπα τον μετόχων της εξουσίας. Εκπλήσσονται γιατί έχουν και οι ίδιοι πιστέψει την παντοδυναμία τους καθώς και την αδυναμία των ανταγωνιστών τους. Όταν συνέλθουν από την έκπληξη, αρχίζουν τους παλικαρισμούς, τις απειλές και τις παραγγελίες νέου εξοπλισμού ασφαλείας, προκειμένου να παγιώσουν στην υφήλιο την βεβαιότητα ότι κανένας θάνατος αθώου δεν πάει χαμένος, αφού συμβάλει στην επιβίωση της άϋλης οικονομίας του τρόμου και στην εξ αυτής μακροημέρευση της εξουσίας.
Οι παληκαρισμοί όμως του κ. Αθνάρ δεν ωφέλησαν, σ' αυτή την φάση, ούτε τον ίδιο, ούτε το κόμμα του, ούτε τους εμπνευστές της άθλιας διεθνούς προβοκάτσιας που επιχειρήθηκε σε βάρος των Βάσκων (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και οποιαδήποτε πολιτική "υπέρ" αυτών είναι επαινετέα). Έδωσαν όμως την ευκαιρία στον κ. Σπηλιωτόπουλο, πολλά υποσχόμενο στέλεχος του - αδελφού προς το εκπαραθυρωθέν κόμμα του κ. Αθνάρ - κυβερνητικού κόμματος, τον αέρα να δικαιολογήσει την ειρηνική εισβολή του ΝΑΤΟ, στα εσωτερικά της χώρας (σε τιμή ευκαιρίας κατά τα λεγόμενά του - όχι βέβαια και τζάμπα!), καθώς και τις υπερβάσεις στις ομολογημένες δαπάνες για την ολυμπιακή ασφάλεια, ήδη κατά 70%!
Όσο για την προβοκάτσια του κ. Αθνάρ, ουδείς φυσικά εκπλήσσεται απ' τις ψευτιές των κυβερνητικών και διπλωματικών λειτουργών της Δύσης. Είναι όμως αξιοπρόσεκτο ότι ο μαυρισμένος των ισπανικών εκλογών δεν είχε κανένα δισταγμό να βγάλει λευκό τον Μπιν Λάντεν και την Αλκάϊντα, για να πετύχει μια ευτελή προβοκάτσια άμεσης κατανάλωσης. Πέρα από την βλακεία του εγχειρήματος στο οποίο ενεπλάκη μέχρι και το Συμβούλιο Ασφαλείας, ο κ. Αθνάρ απέδειξε ότι οι - ούτως ή άλλως εύθραυστοι - συνεταιρισμοί στον χώρο της εξουσίας, δεν περιλαμβάνουν μόνο τους υποτιθέμενους φίλους, αλλά και τους υποτιθέμενους εχθρούς.
Απ' την άλλη μεριά, το χαμηλό πολιτικό επίπεδο των κυβερνητικών εγχειρημάτων, αποδεικνύει ότι η κυβερνητική εξουσία θα είχε προ πολλού καταρρεύσει, χωρίς την συνέργια διεθνώς, της υποτιθέμενης αριστερής αντιπολίτευσης και χωρίς την στήριξη αυτού του δίπολου πάνω στο αντίστοιχο δίπολο μιας νεοακαδημαϊκής εξουσίας. Απέναντι στην μονόδρομη, αδιέξοδη, μάταια αλλά και τρομακτικά βλακώδη πολιτική της βίας, στέκεται μια κατά παραγγελία αντιπολίτευση, που είτε μοιρολογάει για τον "δυσμενή συσχετισμό των δυνάμεων" είτε παρασύρει την κοινωνία στον απελπισμένο θαυμασμό της λεγόμενης αντιβίας. Το απαραίτητο ιδεολογικό υπόβαθρο και η τεχνολογική υποστήριξη σ' αυτή την απατηλή αντιπαράθεση, παρέχεται - θελημένα ή αθέλητα - από έναν πλήθος εργαζομένων στις κοινωνικές επιστήμες και την επικοινωνιακή τεχνολογία.
Ελκυόμενοι από το, ασήμαντο συνήθως, δέλεαρ της συμμετοχής στα λεγόμενα ερευνητικά προγράμματα, κατευθύνονται από τους αστέρες του ακαδημαϊκού χώρου, στην εντατική και ολόπλευρη επιστημονικοτεχνική μελέτη του διπλού θέματος βία - ασφάλεια. Και αντί αυτό το λαμπρό επιστημονικό δυναμικό, να αφεθεί στην διερεύνηση των σημερινών όρων, του εμπειρικά γνωστού απ' την ιστορία, φαύλου κύκλου της εξουσίας: αποδυνάμωση - προσφυγή στην βία - αποσάθρωση, ξοδεύεται στην παραγωγή παρανοϊκής αισιοδοξίας για την εξουσία και τεχνητής απελπισίας για την κοινωνία. Αλλά αγαπάει ο θεός τον κλέφτη αγαπάει και τον νοικοκύρη. Ο φαύλος κύκλος είναι έτοιμος γρήγορα θα πάρει στροφές και στους χώρους της επιστήμης.