Πολιτική | ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ | hits: 1184
Δεκαροαγώνες, πενταροπαροχές και δανεικά
άρθρο
του Κωστή Παπαϊωάννου
Κυρ, 04 Απρ 2004

Ασφαλώς, το έργο που παίζεται στην νέα πολιτική σκηνή δεν είναι ρεαλιστικό, είναι όμως νατουραλιστικό! Η νέα κυβέρνηση θα παίζει με φυσικότητα τον ρόλο του στοργικού εργοδότη, με την στοργή να εξαντλείται στην νέα ταμπέλα του αρμόδιου υπουργείου και στην εξειδίκευση του υπουργού στα talk show. Θα έχουν έτσι την άνεση οι συνδικαλιστές της αντιπολίτευσης να παίξουν σαν "φυσικοί" και όχι "τραβεστί" εργατοπατέρες. Ανασυντάσσεται δηλαδή ο νέος αριστερός εργατοπατερισμός, ο οποίος στο όνομα των συνδικαλιστικών αγώνων ασκεί μια στυγνή εξουσία. Γίνεται σαφές κι απ' αυτή την πλευρά, ότι χωρίς την πολύπλευρη δήθεν αντιπολίτευση που απλώνεται μέσα στην κοινωνική βάση, η υψηλή εξουσία θα είχε διαλυθεί.

Η ιδεολογία πάνω στην οποία στηρίζονται οι αγώνες των εργαζομένων - με ευθύνη της Αριστεράς - όχι μόνο δεν έχει εκσυγχρονιστεί τον τελευταίο μισό αιώνα, αλλά έχει ταυτιστεί με αυτήν της εργοδοσίας. Η αστική εικόνα για την οικονομία που συνοψίζεται σε μια διαδικασία αύξησης των κερδών του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων, έχει υιοθετηθεί και απ' τους εργαζόμενους. Αν οι τελευταίοι δεν επεκτείνουν την αντίληψή τους, για την οικονομία, στο πολιτικό πεδίο βάζουν την κοινωνία στον κίνδυνο μιας κατάρρευσης, που βεβαίως θα εκφραστεί σαν οικονομική καταστροφή, αλλά θα είναι σε τελευταία ανάλυση πολιτική και πολιτιστική κατάρρευση.

Ο οικονομισμός ελεεινής μορφής που σήμερα κυριαρχεί, ήταν λάθος ήδη από τότε που οι οικονομικές διεκδικήσεις αποκρυστάλλωναν το σύνολο σχεδόν των πολιτικών στόχων. Απ' τα μισά του 19ου αιώνα, μπορούσε να γίνει κατανοητό, χάρη στον Μαρξ, ότι αν οι αγώνες των εργαζομένων δεν περάσουν απ' τα οικονομικά στα πολιτικά αιτήματα, η κοινωνία θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Ενάμισι αιώνα αργότερα βρισκόμαστε μπροστά σ' αυτό το αδιέξοδο. Απ' την μια μεριά η εξουσία μεταβιβάζεται σταδιακά σε ένα δίκτυο γραφειοκρατών που δεν έχουν καμιά θέση στην πραγματική παραγωγή. Απ' την άλλη μεριά η πραγματική παραγωγή απλώνεται στην κοινωνία ενσωματώνοντας σταδιακά την διευθυντική λειτουργία της.

Η σύγκρουση ανάμεσα στις τάσεις εξισορρόπησης που έχει το δίκτυο της παραγωγής και αποσταθεροποίησης που έχει το δίκτυο της εξουσίας είναι αναπόφευκτη. Έχει στηθεί κατά συνέπεια γύρω απ' την λεγόμενη εισοδηματική πολιτική και την πραγματική λειτουργία της διανομής ένα διπλό θέατρο του παράλογου. Στο πολιτικό επίπεδο, οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται για δεκάρες και η κυβέρνηση θα τους δίνει πεντάρες, για να μην καταρρεύσει η συνδικαλιστική εξουσία και ο εθισμός των εργαζομένων στην ζητιανιά. Στο επίπεδο της παραγωγής προκειμένου το σύστημα να μείνει ζωντανό επιστρέφει στους εργαζομένους υπό μορφή δανείου ή φιλανθρωπίας ένα διαρκώς διογκούμενο μέρος απ' αυτό που τους αφαίρεσε πρωτογενώς.

Οι μπαρουτοκαπνισμένοι μπροστάρηδες της εργατικής τάξης δεν πρόσεξαν ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ζήσουν με τις πεντάρες που διεκδικούν απ' το πολιτικό σύστημα, αλλά αναγκάζονται να ζουν με τα δανεικά που τους δίνει το οικονομικό σύστημα. Όμως αυτοί δεν μπορούν να επιβιώσουν, ούτε ζητιανεύοντας το προϊόν της δουλειάς τους, ούτε παίρνοντάς, έστω και στο ακέραιο, δανεικό. Στις σημερινές συνθήκες ή κοινωνία δεν μπορεί υπάρξει χωρίς μια επιστημονική οργάνωση της παραγωγής και της διανομής. Χρειάζεται επομένως να αλλάξει το σύστημα. Προς τούτο δεν φτάνει οι εργαζόμενοι να νικήσουν τους εχθρούς τους, πρέπει να ξεπεράσουν τους "φίλους" τους.