Η λύση του κυπριακού είναι απλή. Συνίσταται στην αποκατάσταση της ενότητας στο εσωτερικό της κυπριακής κοινωνίας, με παράλληλη εξομάλυνση των κοινωνικών σχέσεων στην ευρύτερη περιοχή. Αυτή η λύση όμως είναι ενάντια στην θέληση των μετόχων της εξωτερικής και της εσωτερικής πολιτικής εξουσίας. Ωστόσο οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων, ανησυχούν και επισπεύδουν τα σχέδιά τους γιατί βλέπουν ότι δεν μπορούν να περάσουν την πολιτική τους - παρ' όλα τα μέσα που διαθέτουν - και αντίθετα η ενότητα στην κοινωνική βάση οικοδομείται ερήμην τους.
Η επιβολή του δημοψηφίσματος στην Κύπρο - ενός ηθελημένου μνημείου πολιτικού και νομικού κρετινισμού - αποτελεί κοινωνική ήττα, αφού η συμμετοχή σ' αυτό σημαίνει δύο άτοπες παραδοχές: (α) ότι το πρόβλημα συνίσταται σε μια "διεκδίκηση ακινήτων", ανάμεσα στους ελληνόφωνους και τουρκόφωνους της Κύπρου και ότι (β) αρμόδιοι να βάλουν τάξη, είναι αυτοί που την διασαλεύουν καθημερινά σ' όλο τον κόσμο. Και επειδή η κοινωνία δεν επέλεξε αυτή την διαδικασία, η ήττα της (ή μάλλον η ανωριμότητά της) συνίσταται στο ότι αποδέχεται αυτούς που την επέλεξαν.
Ας αφήσουμε την "έξωθεν" πολιτική που δεν είναι πια παρά το πρόσχημα της "εσωτερικής". Οι άμοιροι υπεύθυνοι των "υπευθύνων" κομμάτων ξέρουν πως όποια θέση κι αν πάρουν, θα χάσουν. Οι ηγετίσκοι των μικρών και των έξω κομμάτων προσπαθούν να βρουν μια θέση στον ήλιο της εξουσίας. Κανείς δεν τολμά να αδιαφορήσει για το σχέδιο Ανάν και να στραφεί στην κοινωνική βάση. Χορεύουν όπως τους παίζουν οι "σχεδιαστές" της λύσης, με το νταούλι του ΟΧΙ και τον ζουρνά του ΝΑΙ.
Στην πλευρά του ΟΧΙ τα πράγματα είναι απλά: αναμειγνύονται, πασχίζοντας να διαχωριστούν, "εθνικιστές" που εμφανίζονται ως λάβροι "αντιμπεριαλιστές" και "αντιμπεριαλιστές" που εμφανίζονται ως μετριοπαθείς "εθνικιστές"! Στην πλευρά του ΝΑΙ, συνωστίζονται αυτοί που συναινούν τονίζοντας την "ενστάσεις" τους και αυτοί που ενίστανται τονίζοντας την "συναίνεσή" τους.
Η κοινωνία των (διακεκριμένων) πολιτών, τάσσεται με το ΝΑΙ! Μια πλειάδα εξεχόντων πολιτικών και σοφών ακαδημαϊκών, υπογράφουν ένα κείμενο με τον άξιο για λαϊκίζον άσμα τίτλο: «ΟΧΙ στο ΟΧΙ, ΝΑΙ στο ΝΑΙ» και με περιεχόμενο ανάξιο για έκθεση τρίτης λυκείου. Οι συντάκτες του επικαλούνται «τη στιγμή της περισυλλογής και της ευθύνης» που ολόκληρος ο «ελληνισμός» καλείται να πάρει θέση «με σύνεση μα και χωρίς ολιγωρία». Έγκριτοι συνταγματολόγοι, διδάσκουν ότι «όπως κάθε διεθνής συνθήκη (sic), το σχέδιο Ανάν είναι και αυτό καρπός ενός συμβιβασμού». Γνωστοί πρωταγωνιστές του "αντιαμερικανισμού" περιπαίζουν την απόρριψη του "αμερικανικού" σχεδίου Ανάν, πως «επενδύεται με το φωτοστέφανο ενός ηρωικού "όχι" από ένα μικρό λαό, ριζωμένο στο βράχο του»!
Και αφού δακρύσουν εγγράφως τουλάχιστον όσο και η άλλη πλευρά, αγριεύουν καταλήγοντας σε τόνους εξώδικης πρόσκλησης: «Καλούμε τις δημοκρατικές αυτές δυνάμεις να διακηρύξουν με σαφήνεια (sic) και χωρίς άλλη χρονοτριβή (sic) την υποστήριξή τους στο ΝΑΙ». Η βιασύνη τους είναι τόση που το κείμενο είναι ασύντακτο και δεν προσδιορίζει σε ποιες "δημοκρατικές δυνάμεις" απευθύνεται!
Οι κοινωνίες μας επιτρέπουν ακόμα τέτοιες ιδεολογικές μεθοδεύσεις. Αυτό είναι το σημάδι της ανωριμότητάς τους. Όταν δουν τις μεθοδεύσεις να γελοιοποιούνται, μαζί με τα πολιτικά εγχειρήματα (δημοψήφισμα) που υποστηρίζουν, δεν θα τις επιτρέπουν. Με άλλα λόγια η έγκριτη πολιτικοακαδημαϊκή διανόηση επωμίζεται το θλιβερό καθήκον να παράγει αυτό που η απόρριψή του προϋποθέτει την κοινωνική νίκη! Ας την συνοδεύει η ευγνωμοσύνη μας!