Δεν μιλήσαμε "εκλογικά" για τις "εθνικές" εκλογές. Θα μιλήσουμε "εκλογικά" για τις ευρωεκλογές, που δεν ενδιαφέρουν ούτε την τηλεόραση; Είναι αδιάφορο ποιος θα κερδίσει ποιόν, ποια αποστειρωμένη αριστερή φωνή θα ακουστεί στο ευρωκοινοβούλιο, πως θα αλλάξουν χέρια μερικά δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτά είναι ζητήματα πολύ σοβαρά, για να πάρουμε τοις μετρητοίς, και να συζητάμε, ποιο ευρωψηφοδέλτιο είναι φρέσκο και ποιο δεν έχει συντηρητικά (!!). Την ώρα που γίνεται προφανής η ζοφερή μετάλλαξη της αστικής δημοκρατίας σε "τηλεοπτική δημοκρατία" και του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος σε "παγκόσμια αυτοκρατορία".
Μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας τοπικής "τηλεοπτικής δημοκρατίας" που είναι ενταγμένη στο ευρύτερο πλαίσιο μιας "παγκόσμιας αυτοκρατορίας" μπορεί να εξηγηθεί η σημερινή αμηχανία της πολιτικής πράξης και η αβασιμότητα του πολιτικού λόγου. Η ύπαρξη ενός βάσιμου πολιτικού λόγου που θα οδηγούσε σε μια καρποφόρα πολιτική πρακτική έχει σαν προϋπόθεση την μελέτη του πολιτικού μέλλοντος της κοινωνίας που βασίζεται στην επεξεργασμένη αντίληψη της ιστορίας της. Η σημερινή εξουσία προσπαθεί να δομήσει, απελπισμένα και βεβαίως μάταια, έναν πολιτικό λόγο με την "έντεχνη" αναθεώρηση της ιστορίας που θα της εξασφαλίσει το "αντιτρομοκρατικό" πολιτικό μέλλον που ονειρεύεται.
Η σημερινή κοινωνία φαίνεται σήμερα να ορίζεται και μάλιστα αυστηρά από ένα πλαίσιο που δεν είναι ούτε ορισμένο ούτε πραγματικό. Ούτε η "παγκόσμια αυτοκρατορία" υπάρχει πραγματικά, ούτε είναι πραγματικός θεσμός η "τηλεοπτική δημοκρατία". Κι όμως η αυτοκρατορία, όπως λέει και ο Νέγκρι, "είναι εδώ": Το Ιράκ ισοπεδώνεται στρατιωτικά, για να ιδρυθεί μια αυτοκρατορική επαρχία. Στην Κύπρο έχουμε σε εξέλιξη μια πολιτική ισοπέδωση με τον ίδιο στόχο. Στην Παλαιστίνη το ίδιο, με την γνωστή αγριότητα. Οι εσωτερικές λειτουργίες των χωρών που θεωρούνται ακόμα σαν ανεξάρτητες μεταλλάσσονται, μέσω των πολιτικών της ασφάλειας και των τηλεοπτικών "μεγάλων αδερφών", για να υποδεχτούν την αυτοκρατορία.
Οι ευρωεκλογές διεξάγονται σε κενό προοπτικής. Η οικοδόμηση μιας Ευρωπαϊκής "κρατικής οντότητας" που υπαινίσσονται δειλά τα "μεγάλα" κόμματα είναι μια ιστορία φαιδρή. Η "λαϊκή εξουσία", του ΚΚΕ και η "αριστερή φωνή" του ΣΥΝ είναι διαφημιστικά ευρήματα. Οι βουβές "αποχές" που προτείνουν οι μικροεπαγγελματίες της αριστερής μιζέριας είναι "απορία ψάλτου"! Οι ευρωεκλογές, ερήμην όλων αυτών, είναι μια από τις πολυάριθμες, πολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές διαδικασίες οι οποίες, σύμφωνα με την λογική που επικρατεί, οδηγούν στην διαμόρφωση της "παγκόσμιας αυτοκρατορίας". Απ' την άλλη μεριά όμως είναι προφανής η σαθρότητα της επίδοξης αμερικάνικής αυτοκρατορικής εξουσίας αλλά και η αδυναμία σχηματισμού μιας ανταγωνιστικής ευρωπαϊκής εξουσίας.
Το ζήτημα είναι αν υπάρχει βάσιμη λογική, αντίθετη μ' αυτή που επικρατεί. Αλλά μόνο η αντίθετη λογική είναι βάσιμη: Δεν είναι λογικό να θεωρούμε πραγματική και δεδομένη την προοπτική μιας "παγκόσμιας αυτοκρατορίας" επειδή οι επίδοξοι αυτοκράτορες καταφέρνουν να διαμορφώνουν την σημερινή πραγματικότητα. Αντίθετα είναι λογικό να θεωρούμε πραγματική και δεδομένη την προοπτική μιας "παγκόσμιας κοινωνίας" που προκύπτει απ' την πραγματικότητα που διαμορφώνεται. Αν είχαμε αυτή την λογική θα παρατηρούσαμε ότι οι "υλικοτεχνικές δυνατότητες" που μοιάζουν σαν όπλα της εξουσίας, για το γκρέμισμα του κόσμου, αποτελούν στην πραγματικότητα εφόδια της κοινωνίας για την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου. Το ζήτημα είναι πώς και πότε θα επικρατήσει αυτή η λογική.