Από τότε που άρχισε η λεγόμενη πάταξη της τρομοκρατίας, έχω αφιερώσει αρκετά από τα σημειώματά μου, σ' αυτή την - κατά την γνώμη μου - επανάληψη του εμφυλίου υπό μορφή, όπως λέει ο Μαρξ, φάρσας. Περιορίστηκα στην πλευρά της αντιτρομοκρατικής πολιτικής. Πρώτο, γιατί δεν θεωρώ ότι η άλλη πλευρά είναι η πολιτική της "τρομοκρατίας" και δεύτερο, γιατί δεν ήθελα να μπω στην λογική των "αυθόρμητων" και περισπούδαστων δηλώσεων μετανοίας που κατέκλυσαν τα ταμεία της εξουσίας, ούτε στην λογική των αφελών ή ύποπτων - και πάντως εκ του ασφαλούς - υποστηρικτών της λεγόμενης "αντιβίας". Εμπλέκονται στην υπόθεση της "τρομοκρατίας" αρκετά πρόσωπα φαιδρά αλλά και πρόσωπα σοβαρά. Προτίμησα όμως να περιοριστώ στην επισήμανση των πολιτικών και ιστορικών δεδομένων αυτής της θλιβερής, όσο και καταλυτικής για τις μελλοντικές εξελίξεις, υπόθεσης και να αφήσω κατά μέρος το, δίκαιο ή άδικο, δράμα των εκατέρωθεν προσώπων.
Θα κάνω όμως σήμερα μια εξαίρεση. Θα μιλήσω για τον Χρήστο Τσιγαρίδα που αυτές τις μέρες "απολογήθηκε" για την συμμετοχή του στον ΕΛΑ. Τον Χρήστο τον θυμόμουν πάντα με μεγάλη συμπάθεια από την εποχή που συνυπήρξαμε σπουδαστές στο πολυτεχνείο και μέλη στην Νεολαία της ΕΔΑ. Έχω την απορία αν με θυμάται κι αυτός... πάντως μου έδειχνε μια συμπάθεια για την οποία τότε απορούσα και μόλις σήμερα την εξηγώ: φαίνεται ότι με συμπαθούσε γιατί και εγώ, όπως κι αυτός, εγκατέλειψα την Νεολαία της ΕΔΑ πριν την παραλάβει ο Μίκης και την καταντήσει (με την συμβολή πολλών "λογίων") νεολαία Λαμπράκη. Αυτός είναι και ο λόγος που αναφέρομαι σήμερα στην "απολογία" του. Ο Χρήστος είναι ο πρώτος από τους εμπλεκόμενους στην ιστορία της "τρομοκρατίας" που ερμηνεύει την στάση του (σωστή ή λαθεμένη, ποιος θα μας το πει; Ο κύριος Κωνσταντόπουλος ή μήπως η κυρία Παπαρήγα;) με την αποστασία της αριστεράς. Που βέβαια δεν συντελέστηκε το 1974 αλλά άρχισε ορατά, ορατότατα, απ' το 1944 και επικράτησε το 1949.
Η κοινωνία σήμερα δεν θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, αν δεν αντιληφθεί την ιστορία της και δεν θα αντιληφθεί την ιστορία της, αν δεν αντιληφθεί την ιστορία της αριστεράς. Αν δεν αντιληφθεί δηλαδή αυτό που ο Χρήστος ονόμασε στην "απολογία" του «μετάλλαξη του κόμματος από επαναστατική σε καθεστωτική δύναμη». Η ιστορία έχει τις "παραξενιές" της. Το εξουσιαστικό σύστημα που για χάρη του οργανώθηκε η φυσική εξόντωση της επαναστατικής μερίδας της αριστεράς και η εκπόρνευση της μικροαστικής ριζοσπαστικής μερίδας της, έρχεται σήμερα στην εξέλιξή του σε ακόμα πιο καταστροφικές μορφές, να αποκαταστήσει την ζημιά που έκανε! Δίνει την ευκαιρία σ' έναν "κατηγορούμενο" να επισημάνει την αποστασία της αριστεράς που όλη η σημερινή πολιτική μέχρι και τις ακροαριστερές παρυφές της (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ) προσπαθεί να συγκαλύψει. Και μόνο χάρη σ' αυτή την επισήμανση ο αγώνας του Χρήστου Τσιγαρίδα, πράγματι, δεν πάει χαμένος.