Ένας περίπατος στην Αθήνα, παραμονές της "μυστήριας" έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, είναι αρκετός για να αντιληφθεί οποιοδήποτε δεν είναι μπλεγμένος στα παιχνίδια της εξουσίας γιατί αυτή η χρονιά θα μείνει στην ιστορία. Με τους Ολυμπιακούς του 2004, ολοκληρώνεται η εικόνα του σύγχρονου κόσμου. Αυτή που άρχισε με τις συναντήσεις των "G", με την Γένοβα, με τους δίδυμους πύργους. Με άλλα λόγια, το 2004 θα μείνει στην ιστορία σαν η χρονιά κατά την οποία, τα μεν χαρακτηριστικά της σύγχρονης κοινωνίας έχουν οριστικά διαμορφωθεί, αλλά η κοινωνική συνείδηση δεν αντιστοιχεί ακόμα σ' αυτή την διαμόρφωση.
Μια περιπλάνηση στους δρόμους της Αθήνας, αρκεί για να αποκαλυφθούν δυο βασικές αλήθειες: Η σύγχρονη κοινωνία - και όχι μόνο η ελληνική - κινείται πια αποκλειστικά, στις ράγες του πολιτισμού και κινείται στο σύνολό της και στα μέρη της σαν ένα ενιαίο και αδιαμφισβήτητο πολιτικό σύστημα. Η Ελληνική Ολυμπιάδα είναι το μεγάλο παράδειγμα. Αν και περιορίζεται στην Αττική, αφορά ολόκληρη την Ελλάδα και ολόκληρο τον κόσμο και αυτό που δείχνουν τα "δρώμενά" του, είναι ότι υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα αυτοί που "αποφασίζουν" και αυτοί που "υφίστανται" τις αποφάσεις. Αυτοί που "έχουν" εξουσία και αυτοί που "δεν έχουν".
Ωστόσο το ίδιο σύστημα που διαχωρίζει με τόση σαφήνεια τους "έχοντες" από τους "μη έχοντες", καθιστά ακόμη πιο σαφές ότι ουσιαστικός διαχωρισμός δεν μπορεί να υπάρξει. Έμμεσα ή εν αγνοία τους όλοι έχουν κάποιο μερίδιο εξουσίας (ή ευθύνης) και όλοι θα υποστούν τις συνέπειες των αποφάσεων που παίρνονται. Όσο για τα "μέτρα ασφαλείας" που υποτίθεται ότι εξασφαλίζουν τον διαχωρισμό σε "εξουσιάζοντες" και "εξουσιαζόμενους", όσο παίρνουν μορφές πολύπλοκες, τόσο προϋποθέτουν για να εφαρμοστούν μια αδιατάρακτη κοινωνική "αρμονία"!
Ας αφήσουμε στην άκρη τις ταλαίπωρες "μεγάλες δυνάμεις" (ΝΑΤΟ και σία) που θα είναι σαν σκυλόψαρα μέσα στην γυάλα της μικρής Αθήνας. Τα μάτια των μεγάλων αδελφών που γέμισαν την Αθήνα είναι προφανές ότι για να λειτουργήσουν προϋποθέτουν την κοινωνική υποταγή που υποτίθεται ότι εξασφαλίζουν. Είναι συγκινητική εν προκειμένω, η ομοφωνία που εξασφαλίζουν οι δήθεν "κριτικές" της Ολυμπιάδας, όχι μόνον εκ μέρους των "αστικών" κομμάτων και των οικόσιτων κλασσικών (μαλακών, σκληρών και ημίσκληρων) "ρεφορμιστών" αλλά κυρίως η ευλάβεια προς την ιδέα της εξουσίας που επικρατεί στους κύκλους της λεγόμενης αντιρεφορμιστικής αριστεράς.
Κάτω από αυτές τις πολιτικές επιδράσεις αναπτύσσεται - αυτές τις μέρες στην Αθήνα - το πολιτιστικό παράδοξο, μιας κοινωνίας που διχάζεται ασυμβίβαστα, μπροστά σε κάθε "αναποδιά", χωρίς να αντιλαμβάνεται τί γεννά αυτό τον διχασμό, για να ενωθεί την άλλη στιγμή αξεχώριστα, χωρίς επίσης να αντιλαμβάνεται τί οδηγεί στην ομοφωνία. Γίνεται ωστόσο φανερό, ότι ένα σύστημα που συντηρείται όχι από τα "μέτρα" εναντίον των δήθεν αντιπάλων του αλλά κυρίως από την συμπαιγνία των αντιπάλων του, δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει για πολύ ακόμα. Και τότε θα δείξει η κοινωνία την ετοιμότητά της.