Το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα, σημαδεύει το τέλος μιας ιστορικής περιόδου και την αρχή μιας άλλης. Αυτό το παραδέχονται όλοι αυτοί που παρατηρούν την κοινωνία και νομίζουν ότι παίζουν κάποιο ρόλο στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ο καθένας όμως, ανάλογα με την θέση του στην κοινωνική ιεραρχία, βλέπει την προηγούμενη και την επόμενη περίοδο με ορισμένη έκταση και με ορισμένη σημασία στο παρελθόν και στο μέλλον της κοινωνίας. Με άλλα λόγια ο καθένας έχει την γενική αλήθεια "του" και την αλήθεια αυτής της στιγμής "του" και πορεύεται ανάλογα, επισημαίνοντας σε κάθε περίπτωση περισπούδαστα, αυτό που βλέπει ο καθένας που έχει μάτια. Διαλέγει όμως τι θα επισημάνει, πώς και σε ποια κατεύθυνση θα το επισημάνει, ώστε να αποκομίσει τα οφέλη που προσδοκεί. Μιλάει συνήθως από το ύψος της "αυθεντίας" του για το "δέον γενέσθαι", χωρίς εξηγήσεις, χωρίς συμπεράσματα, εκτός από αυτό που ξέρουμε όλοι. Αυτό τον συμφέρει να πει αυτό λέει.
Είδαμε πως γίνεται η "δουλειά", σε όλα τα ζητήματα που έθεσαν οι αγώνες. Το είδαμε στην προετοιμασία τους (έργα και μέτρα), στην ασφάλεια, στην πολιτική, στην οικονομία και τέλος κυρίως το είδαμε στην συμπύκνωση όλων αυτών, που είναι ο πολιτισμός. Είδαμε πως σαλτάρουν απ' την μια όχθη, του χάους που χωρίζει το καλό απ' το κακό, στην άλλη. Και σαλτάρουν με τέτοια αδιαντροπιά απ' το ωραίο στο απαίσιο, απ' το καθαρό στο βρώμικο, απ' το έντιμο στο άτιμο, απ' το τιμητικό στο ατιμωτικό, απ' το χαρούμενο στο θλιβερό, ώστε να φαίνεται ότι καλό και κακό σε όλες τους τις εκδοχές είναι ένα. Εδώ που τα λέμε αυτή είναι η μόνη σίγουρη και κοινή αλήθεια "τους"! Στον πολιτισμό τους καλό και κακό δεν χωρίζουν!
Ο πολιτισμός των αγώνων (ολυμπιακών και μη) ο πολιτισμός της άμιλλας, κατρακύλησε στην οριστική και τελεσίδικη βαρβαρότητα. Δεν έχει πια την ικανότητα να δώσει το κριτήριο της διάκρισης ανάμεσα στο καλό και στο κακό, δεν έχει δηλαδή την βασική ποιότητα που συνιστά τον πολιτισμό. Η διάκριση ήταν ανύπαρκτη απ' την στιγμή της "απόφασης" να φορτωθεί αυτή η χώρα, αυτούς τους αγώνες και έμεινε ανύπαρκτή μέχρι το τέλος τους.
Υπάρχει όμως διάκριση ανάμεσα σ' αυτούς που έχουν "βλέψεις" και σ' αυτούς που δεν έχουν. Ανάμεσα σ' αυτούς που πασχίζουν, να ανέλθουν, να κυριαρχήσουν, να ξεχωρίσουν, να διαπρέψουν, να πλουτίσουν και σ' αυτούς που θέλουν όσο ζουν να χαρούν την ζωή τους. Παρεμπιπτόντως να πούμε ότι πάντα σ' αυτούς απευθύνονται αυτά τα εδώ τα σημειώματα. Ο Πολιτισμός της Άμιλλας γύρισε στον τόπο που τον γέννησε για να θαφτεί. Η τελετή έναρξης ήταν ένας εξαιρετικός ποιητικός επικήδειος. Ας είναι ελαφριά η Αττική Γη που τον σκέπασε. Και εμείς που δεν έχουμε "βλέψεις" στην "εξουσία" ας ζήσουμε να τον θυμόμαστε.