Μέσα στα γλέντια της Ολυμπιάδας εμένα μου ήρθε στο μυαλό μια ιστορία απ' τους καιρούς της μεγάλης φτώχιας που ακολούθησε την κατεδάφιση της Σοβιετικής Ένωσης. Κάποιος έλληνας σκηνοθέτης γύρισε από μια επίσκεψη στην Ρωσία και έλεγε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα, γι αυτή την μεγάλη χώρα, σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη. Τον άκουγα με προσοχή απ' το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου καθώς οδηγούσα. Όταν όμως άκουσα αυτή την ιστορία, με έπιασε τέτοια συγκίνηση που δεν μπορούσα να οδηγήσω. Σταμάτησα κάπου το αυτοκίνητό μου ώσπου να συνέλθω. Επιπλέον για πολύ καιρό δεν με άφηνε η συγκίνηση να διηγηθώ την ιστορία που άκουσα.
Έλεγε ο σκηνοθέτης πόσο άδικο του φαινόταν, ότι οι άνθρωποι αυτού του μεγάλου λαού έφτασαν στο σημείο να ξεπουλάνε στους δρόμους τα υπάρχοντά τους για ένα κομμάτι ψωμί. Πουλούσαν ότι θεωρούσαν ότι εκείνη την στιγμή τους περίσσευε. Μια κατσαρόλα, μια κορνίζα για φωτογραφίες, δυο-τρία σκόρδα! Μια γριούλα πουλούσε ανάμεσα σε κάτι άλλα μικροπράγματα το παλτό της. Την πλησίασε ο σκηνοθέτης και παρακάλεσε τον συνοδό του να την ρωτήσει: μα τι θα κάνεις γιαγιούλα - ήταν καλοκαίρι ακόμα - τον χειμώνα χωρίς παλτό; Για να ακούσει συγκλονισμένος την απάντηση: Ε, γιόκα μου, μέχρι το χειμώνα θα έχω πεθάνει.
Όταν άκουσα την κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου, να φωνάζει αυτό το περίφημο: "πολίτες του κόσμου καλώς ήρθατε στην γιορτή της Αθήνας" θυμήθηκα αυτομάτως την ιστορία της γριούλας που πουλούσε το παλτό της. Τώρα όμως μπορώ να την διηγηθώ και μάλιστα με μια ισχυρή δόση χαιρεκακίας. Βέβαια η άμοιρη η κυρία Γιάννα, νομίζει ότι στο "παζάρι της Αθήνας" ξεπούλησε το δικό μας παλτό! Πού να φανταστεί ότι ξεπούλησε το δικό της. Η κουλτούρα των κυκλαδικών ειδωλίων, πλαστικοποιημένη, ο αιώνιος έρωτας, κρεμασμένος με κλωστούλες απ' το ταβάνι του Καλατράβα, δεν μας αφορούν. Εμείς ως κοινωνία έχουμε κρατήσει την ουσία της παράδοσης γιατί - καλοί ή κακοί, έξυπνοι ή βλάκες - είμαστε η ουσία της παράδοσης. Τις μορφές που γέννησαν οι προηγούμενες κοινωνίες, μας τις έχει αποσπάσει η εξουσία πριν από πολλά χρόνια. Αυτές οι μορφές ήταν το παλτό με το οποίο ζέστανε τα παγωμένα μέλη της τους πολιτικούς χειμώνες που πέρασαν. Καλά κάνει και ξεπουλάει τώρα το παλτουδάκι της γιατί τον πολιτιστικό χειμώνα που έρχεται δεν πρόκειται να τον αντέξει.
Εμείς μια κοινωνία κομπάρσων - ας μην κρυβόμαστε - στην τηλεοπτική παραγωγή που ήταν η Ολυμπιάδα, θα αντέξουμε τον πολιτιστικό χειμώνα που έρχεται; Τι θα ήταν ως τηλεοπτικό θέαμα, η πλαστικούρα των τελετών, το άγχος των αγώνων, ο χιλιοφορεμένος μαζοχισμός των τραγουδιών, χωρίς τον κόσμο που "διακόσμησε" τους χώρους κρύβοντας την αισθητική τους μιζέρια; Οι κριτικοί έχουν μια παροιμία: "τα δαχτυλίδια αν έπεσαν τα δάχτυλα όμως μένουν". Εγώ νομίζω ότι στους δύσκολους καιρούς που έρχονται η κοινωνία θα δείξει ότι έχει ακόμα δάχτυλα και μάλιστα πολύ δυνατά.