Το ότι, με το που ξαναβγήκε πρόεδρος, ο κ. Μπους ανακίνησε την υπόθεση του ονόματος της λεγομένης Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, δεν είναι εκπληκτικό. Είναι όμως - εκ πρώτης όψεως - εκπληκτικό το γεγονός της απογοήτευσης και του πανικού που προκάλεσε η πράξη του στην ελληνική πολιτική σκηνή. Αν ωστόσο αναλογιστούμε τους ένδοξους πανικούς με τους οποίους λειτουργεί απ' άκρου σ' άκρο η ελληνική πολιτική σκηνή, τότε η έκπληξη παρέρχεται και αφήνει στην θέση της μια μεγάλη απορία. Γιατί ως κοινωνία δεν διδασκόμαστε τίποτα ή γιατί δεν διδασκόμαστε αρκετά, ώστε τουλάχιστον να μην μας αγγίζουν αυτές οι ασυνάρτητες όσο και θλιβερές κρίσεις πανικού;
Αν ήταν φυσική η διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας κι αν ήταν φυσική η δημιουργία νέων κρατών απ' τα πρώην μέλη της, τότε τα νέα κράτη θα έπρεπε βέβαια να έχουν ένα όνομα. Τα άλλα κράτη που προέκυψαν απ' την "φυσική" διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας διατήρησαν το όνομά τους. Στο όνομα όμως της ομόσπονδης Δημοκρατίας της Μακεδονίας είχε "απαράγραπτα δικαιώματα" η Ελλάς του μεγάλου Αλεξάνδρου. Χώρια που απ' το παρελθόν υπήρχαν και τα προβλήματα των μειονοτήτων που ζούσαν σ' αυτή την περιοχή. Ήταν επομένως απολύτως "φυσικό" να δημιουργηθεί το πρόβλημα του ονόματος.
Είναι όμως φυσικό το πρόβλημα του ονόματος, αν ήταν φυσικές οι αλλαγές των πραγματικών δεδομένων που οδήγησαν στην δημιουργία του και αν είναι φυσική η εμμονή σε ιδέες άσχετες με την κατάσταση που δημιουργήθηκε. Κοντολογίς, αφού οι παράγοντες της ελληνικής πολιτικής σκηνής, έχουν επιλέξει να προσαρμόζονται στο υπό κατασκευή παγκόσμιο ενιαίο αυτοκρατορικό πολιτικό σύστημα, είναι υποκρισία τους να γκρινιάζουν και να παραπονιόνται όταν οι αυτοκρατορικές αρχές, ασκούν τις εξουσίες τους. Επιτέλους αν αισθάνονται προδομένοι ας παραιτηθούν.
Οι καταστάσεις που θεωρείται φυσικό να επιβάλλονται, απ' την εξουσία, έχουν αφύσικες, οδυνηρές και πολλές φορές αιματηρές συνέπειες! Η κοινωνία θα έπρεπε ήδη να είχε αντιδράσει η τουλάχιστον να μην εμπλέκεται. Να αδιαφορεί. Μπορούμε να πούμε ότι προς το παρόν αποπροσανατολίζεται από τους δήθεν συνετούς πολιτικούς και από τους λογοκόπους της αριστεράς. Αυτούς που προσπαθούν να βρουν λύση για το όνομα όταν το πράγμα είναι σάπιο εκ προοιμίου κι αυτούς που αρκούνται στο να αποδίδουν την σαπίλα στον ιμπεριαλισμού.
Πάντως δεν έχει καμιά σημασία τι όνομα και τι σημαία πρέπει να έχουν τα κράτη που κατασκευάζονται. Το θέμα είναι αν μπορούν σήμερα να κατασκευαστούν κράτη. Η επιταχυνόμενη κατεδάφιση του παγκόσμιου ενιαίου αστικού κοινωνικού συστήματος είναι αναπόφευκτη. Αλλά η φαντασίωση των μετόχων της αστικής εξουσίας πως είναι τάχα δυνατόν να ανασυγκροτηθεί η παγκόσμια κοινωνία σε μια παγκόσμια αστική αυτοκρατορία, μπορεί να είναι φυσική γι αυτούς που την έχουν, είναι όμως επικίνδυνα αφύσική για την κοινωνία. Μπορούμε άραγε να ελπίζουμε ότι θα αποβληθεί πριν είναι αργά;