Πολιτική | ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ | hits: 1469
Ο παλιός είναι αλλιώς, ο νέος είναι ανύπαρκτος
άρθρο
του Κωστή Παπαϊωάννου
Κυρ, 28 Νοεμ 2004

Την περασμένη Τρίτη ο κ. Μητσοτάκης εμφανίστηκε στην πρωινή εκπομπή του κ. Αυτιά, στο ALFA. Γελούσαν και τα αυτιά, του καημένου, του δημοσιογράφου. Βέβαια, επιτυχία είναι να παίρνεις συνέντευξη από ολόκληρο Μητσοτάκη! Αλλά αν επιτυχία του δημοσιογράφου είναι απλώς η παρουσία ενός παλιού πολιτικού, τότε είναι πετυχημένο και το μικρόφωνο στο οποίο μιλούσε ο κ. Μητσοτάκης. Γιατί έγινε σαφές και ρητό ότι ο κ. Μητσοτάκης είπε αυτά που πήγε να πει και τίποτα παραπάνω.

Ο κ. Μητσοτάκης έκανε στην τηλεόραση αυτό που θα έκανε κανονικά στην βουλή. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Αναγνωρίζει πως έχουμε ένα καθεστώς Τηλεοπτικής Δημοκρατίας που μάλλον του φαίνεται βολικό. Ο κ. Αυτιάς (για παράδειγμα - δεν είναι ο μόνος) ενώ εμφανίζεται σαν "λειτουργός", της επικοινωνίας ανάμεσα στην εξουσία και στο κοινό, δείχνει σαφέστατα ότι είναι εξάρτημα της εξουσίας. Η εκπομπή του έδωσε την άνεση στον κ. Μητσοτάκη να λέει ότι θέλει και να αποσιωπά ότι θέλει. Δεν ξέρει βέβαια ένας άνθρωπος της εξουσίας ότι αυτή η άνεση είναι η χαριστική βολή στην εξουσία.

Ο κ. Μητσοτάκης επέδειξε την πολιτική του πείρα. Είναι ένας πολιτικός που έχει έναν πολύ συγκροτημένο πολιτικό λόγο. Συγκροτημένο όμως σε μια πολιτική βάση που είναι πλέον ανύπαρκτη. Θέλησε να μιλήσει κυρίως για τα οικονομικά και για την οργάνωση του κράτους. Τα έβαλε αναδρομικά με τον μακαρίτη τον Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί - λέει - επί πασοκοκρατίας το κράτος δανειζόταν για να δίνει λεφτά στην κατανάλωση και να επιβαρύνει (η γνωστή σαχλαμάρα - με τον τρόπο που λέγεται) τις μέλλουσες γενεές. Δεν θέλει φαίνεται να καταλάβει ο κ. Μητσοτάκης ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν έφερε απλώς νέα πολιτικά ήθη αλλά τα επέβαλε κιόλας. Και έκανε πως δεν ξέρει, για άλλη μια φορά, ότι χωρίς αυτή την τακτική υποχώρηση, που ήταν η πασοκοκρατία, το αστικό κράτος, δεν θα μπορούσε να σταθεί.

Είναι όμως φανερό, κάτω από την αυτάρεσκη βεβαιότητα, ότι ο έμπειρος πολιτικός βλέπει, πως το πολιτικό καθεστώς βαδίζει πλέον στην κόψη του ξυραφιού. Νομίζει άραγε ότι η παλιά καλή συνταγή μιας λιτότητας ενισχυμένης με αστυνομική βία θα μπορέσει να αποτρέψει την διάλυση; Πιστεύει ότι με κάποια γενική συναίνεση, θα μπορέσει να σταθεροποιηθεί το πολιτικό καθεστώς; Ελπίζει ότι στην διεθνή πολιτική σκηνή θα υπάρξει κάποιου είδους ισορροπία στην οποία η Ελλάδα θα βρει μια θέση; Ανάμεσα σ' αυτές τις τρεις ιδέες πρέπει να κινείται η σκέψη του.

Θα φαντάζεται ίσως ότι μπορεί να γίνει κάποιο κοκτέιλ απ' τις τρεις. Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να φανταστεί ο κ. Μητσοτάκης είναι πως καμιά απ' τις τρεις συνταγές δεν είναι πραγματοποιήσιμη. Σίγουρα ο παλιός μεγαλοαστός είναι αλλιώς. Αλλά αυτό που δεν κατάφερε ο παλιός απ' το 1949 μέχρι σήμερα (χωρίς κανείς να τον εμποδίζει) τάχα γιατί νομίζει πως θα το καταφέρει σήμερα;