Ελάχιστοι άνθρωποι, ακόμα και Ιστορικοί και Πολιτικοί Επιστήμονες, ξέρουν για το περιοδικό "Αναγέννηση" και για τον ρόλο που έπαιξε, στην επιμελώς συσκοτισμένη δεκαετία του '60. Η πρωτοβουλία της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟΕ) να οργανώσει (5-6/02/05), μια διήμερη συζήτηση ανάμεσα σε προσωπικότητες «από όλο το φάσμα της Αριστεράς, με αφορμή τα 40 χρόνια από την έκδοση του περιοδικού Αναγέννηση» έχει πράγματι, όπως λέει και το μέλος της ΚΟΕ, Παντελής Κουτσιανάς στη "Θ" (31/01/05), ξεχωριστή σημασία.
Η δεκαετία του '60 έχει κρατηθεί στο σκοτάδι γιατί στην διάρκειά της πέθανε η παλιά Αριστερά της ΕΔΑ και του παράνομου ΚΚΕ. Ο θάνατος σημαδεύτηκε από την οριστική προσχώρηση της ηγεσίας της στον Χρουστσοφισμό, από την εκχώρηση των πολιτικών δυνάμεών της στην Ένωση Κέντρου, από την προσπάθεια εξωραϊσμού του αντιλαϊκού χαρακτήρα της αστικής πολιτικής και τέλος με την αποκοίμιση των ελλήνων μπροστά στην επερχόμενη διχτατορία, την οποία, θεωρούσαν "ανέφικτη" επειδή θα ήταν ... αναχρονισμός!
Έχει όμως κρατηθεί η δεκαετία του '60 στο σκοτάδι κυρίως γιατί γι αυτήν οι ηγέτες της Αριστεράς δεν έχουν το άλλοθι του "δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς" που επικαλούνται πάντα. Γιατί το '64, μερικοί κομμουνιστές ξεκόλλησαν από τον βάλτο του ΚΚΕ, της ΕΔΑ και της Νεολαίας Λαμπράκη και έκαναν μια νέα αρχή, με το περιοδικό "Αναγέννηση" και τις "Ιστορικές Εκδόσεις". Και παρά τις αριστερές και δεξιές μπόρες που την περίμεναν στην γέννησή της, η "συνεπής αριστερά", επέζησε και είχε μια κυριολεκτικά απίστευτη για το μέγεθός της πολιτική επιρροή που αποδεικνύει ότι η αριστερά μπορεί πάντα "να κάνει αλλιώς" όταν είναι αριστερά.
Η αριστερά έχει μια ιστορία παρακμών. Η ακμή της "αναγέννησης", προσέλκυσε ή ανέδειξε στην πορεία, αυτούς που θα την διέλυαν. Η "συνεπής αριστερά", η ελληνική εκδοχή του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος, διαλύθηκε γύρω στο '80. Τα λίγα πρόσωπα του '64, όπως ο υπογράφων, σκόρπισαν εδώ και εκεί. Ωστόσο, η ψυχή της "συνεπούς αριστεράς", κάποιος αφανής (όπως όλες οι ψυχές) Γιάννης, λειτούργησε μέχρι τον θάνατό του, πριν 10 χρόνια, μέσα από την ομάδα που σήμερα λέγεται ΚΟΕ.
Κι όμως το διήμερο που οργανώνει η ΚΟΕ, είναι μια προσπάθεια ενταφιασμού, της αρχής στην οποία στηρίχθηκε η "Αναγέννηση". Η ενότητα επιτυγχάνεται μέσα από την ιδεολογική αντιπαράθεση. Μεθοδεύουν όμως ένα μνημόσυνο, ακαδημαϊκής παράθεσης αναμνήσεων και ευφυολογημάτων, μέσω του οποίου, οι "αυθεντίες" της ΚΟΕ, λογαριάζουν ότι θα αφαιρεθεί το αγκάθι της "Αναγέννησης", που εμποδίζει την μετατροπή της αριστεράς σε πολυκατάστημα ιδεών πάσης πολιτικής χρήσεως.
Αλλά βέβαια, το αποτέλεσμα του εγχειρήματος θα είναι το αντίθετο του επιδιωκόμενου. Θα είναι η ανάδειξη της αριστεράς στην δεκαετία του '60. Γιατί η αριστερά έχει ιστορία ακριβώς επειδή έχει παρακμές.