Πολιτική | ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ | hits: 1420
Μίσος πολιτικό και εκκλησιαστικό
άρθρο
του Κωστή Παπαϊωάννου
Κυρ, 10 Απρ 2005

Η κοινωνία - δυστυχώς - έχει εξοικειωθεί και σχεδόν διασκεδάζει με τις κόντρες στην πολιτική σκηνή και στα παρασκήνιά της, παρά το γεγονός ότι αυτές οι κόντρες δείχνουν πως υπάρχει συσσωρευμένο πολύ μίσος. Τώρα αρχίζει - επίσης δυστυχώς - να εξοικειώνεται με την ιδέα πως και στην εκκλησιαστική σκηνή υπάρχουν κόντρες που δείχνουν, ότι και εκεί υπάρχουν τα ίδια παρασκήνια και ότι το μίσος που έχει συσσωρευτεί εκεί είναι αβυσσαλέο. Γιατί βέβαια ο κόσμος δεν έχει αντιληφθεί ότι το μίσος αυτό, ακόμα κι όταν εκδηλώνεται ανάμεσα στους διεκδικητές της εξουσίας, είναι στην ουσία του μίσος κατά της κοινωνίας.

Η πολιτική δεν είναι ευγενής άμιλλα ή αντιπαράθεση ιδεών και προγραμμάτων, χάριν της κοινωνίας αλλά διεκδίκηση της εξουσίας. Διεκδίκηση δηλαδή ενός σημαντικότερου, σοβαρότερου, αποτελεσμα-τικότερου ρόλου - και άρα καλύτερα υλικά και "ηθικά" ανταμοιβόμενου - στην κοινωνική καταπίεση. Φυσικά οι άνθρωποι που διεκδικούν τέτοιους ρόλους απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, δεν μπορούν να έχουν καλά αισθήματα μεταξύ τους. Το βασικό τους όμως όπλο στην διεκδίκηση, είναι το μίσος τους - ή όπερ ταυτόν η βλακεία τους - εναντίον της κοινωνίας που τους αφορά.

Δεν πρέπει όμως να εκπλησσόμαστε ότι τα "καλά" της πολιτικής ιεραρχίας υπάρχουν ακόμα "καλύτερα" στην εκκλησιαστική. Από την αυγή του πατριαρχικού πολιτισμού, η ιεροσύνη είναι το άλλο πρόσωπο της πολιτικής εξουσίας. Η εξουσία γεννήθηκε μαζί με την θρησκεία. Οι πρώτοι ιερείς δεν ήταν καν ιερείς, ήταν ταυτόχρονα θεοί και μονάρχες. Ο σταδιακός διαχωρισμός της πολιτικής από την θρησκευτική ιεραρχία, δεν αφορούσε τον διαχωρισμό της ίδιας της εξουσίας, που φυσικά δεν μπορεί να διαχωριστεί, αλλά την εξειδίκευση και τον καταμερισμό των εξουσιαστικών ρόλων.

Ως πρόσωπα οι φορείς της εξουσίας ανταγωνίζονται σκληρά για την κατοχή ρόλων και την ισχύ των ρόλων που κατέχουν. Καθόλου περίεργο επομένως το μίσος των δήθεν ποιμένων, πραγματικών τσελιγκάδων, της εκκλησίας. Γιατί όμως εκδηλώνεται σήμερα με τόση ένταση; Μα γιατί σήμερα η εξουσία παγκοσμιοποιείται και εξατομικεύεται, γίνεται δηλαδή αυτοκρατορική. Απ' την μια μεριά η απληστία της διεκδίκησης δεν έχει όρια. Απ' την άλλη μεριά στον οποιοδήποτε τόπο εξουσίας, απ' το μικρότερο πολιτικό γκρουπούσκουλο μέχρι την πλανητική πολιτική, δεν υπάρχει παρά μόνο η θέση ενός αυτοκράτορα.

Όσο αστείο κι αν ακούγεται, ο στόχος για κάποιους ιεράρχες, δεν είναι απλά ο θρόνος μιας εκκλησίας. Είναι ο θρόνος πασών των εκκλησιών, ορθοδόξων και μη. Και στο όχι πολύ μακρινό μέλλον θα είναι ο θρόνος πασών των θρησκειών. Με λίγα λόγια μερικοί δεν θα ησυχάσουν αν δεν ανακηρύξουν τον εαυτό τους θεό. Ευτυχώς που ο νέος αυτοκράτωρ του ΣΥΝ, ο κύριος Αλαβάνος, "απαιτεί" τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας.