Τα σκάνδαλα κράτους και εκκλησίας, καθώς και οι ποικίλες εκδοχές του αριστερού ανέκδοτου για τον χωρισμό τους φαίδρυναν την εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών του Πάσχα. Εν όψει και της "εργατικής" πρωτομαγιάς οι διακινητές του δημόσιου λόγου επιστρέφουν τώρα στο κλίμα του σοβαρής πολιτικής, δηλαδή στην ανάλυση και στην κριτική της διακυβέρνησης. Σ' αυτό όμως το κλίμα ειλικρινείς και υποκριτές αισθάνονται άβολα. Προτιμούν όλοι να αποδύονται σε μια σκανδαλολογική μάχη όπου μιλούν κατά βούληση για το "κοινωνικώς απαράδεκτον" των σκανδάλων, αντί να σκιαμαχούν με το "παράδοξο" της καθημερινής νομιμότητας.
Οι φορείς του δημόσιου λόγου έκαναν το λάθος να πάρουν τοις μετρητοίς τις υποσχέσεις και την κινδυνολογία της περσινής προεκλογικής μάχης. Λούζονται τώρα τις αναπόφευκτες συνέπειες: μιλούν σοβαρά και για την πολιτική πρακτική που προέκυψε από την "αλλαγή φρουράς". Πού δεν ήταν στο πλαίσιο ενός πραγματικού δικομματισμού, όπως ισχυριζόταν η αγοραία αριστερά αλλά στο πλαίσιο ενός συμβολικού μονοκομματισμού ο οποίος περιλαμβάνει και την τελευταία. Γίνονται επομένως φερέφωνα των προσωπικών καυγάδων της σκανδαλολογίας που είναι η μόνη εφικτή πολιτική κίνηση μέσα σ' αυτό το μονοκομματικό πλαίσιο.
Οι αρχηγοί των δύο "μεγάλων κομμάτων" και οι "επιστήμονες" που τους συμβουλεύουν αγωνίζονται να αντιπαρατεθούν, στο πεδίο των συμβολισμών, σερβίροντας την επανίδρυση του κράτους απέναντι στην επανίδρυση του κόμματος. Καταλήγουν όμως αναγκαστικά στην πασίγνωστη επίκληση της "ανικανότητας" αλλήλων να κυβερνήσουν, αποκαλύπτοντας έτσι το άτοπο του μονοκομματικού τους συμβολισμού. Αποδεικνύουν από μόνοι τους ότι η κυβερνητική εξουσία, δεν συμβολίζει την "θέσμιση" της κοινωνικής οργάνωσης, αλλά την "θέσμιση" της διάλυσής της.
Οποιασδήποτε διακυβέρνηση προέκυπτε από τις εκλογές, θα ήταν ένα σύστημα ανταγωνισμού συμπολίτευσης - αντιπολίτευσης και θα είχε να αντιμετωπίσει σε όλους τους τομείς τα προβλήματα που δημιουργεί ακριβώς το σύστημα διακυβέρνησης. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει είναι να τα επαυξήσει! Σ' αυτό το σύστημα όπου υποτίθεται ότι η κυβέρνηση "αποφασίζει" και η αντιπολίτευση "ελέγχει", ούτε αποφάσεις μπορούν να ληφθούν ούτε έλεγχος μπορεί να ασκηθεί. Το δίδυμο κυβέρνηση - αντιπολίτευση είναι ο ασθενέστατος των παραγόντων που ρυθμίζουν την κοινωνική λειτουργία, γι αυτό και ως σχήμα ακόμα γίνει διαρκώς ασαφέστερο και πιο απροσδιόριστο.
Η διακυβέρνηση ήδη μεταφερθεί στο εσωτερικό της κοινωνίας που ήδη λειτουργεί από μόνη της, με βάση την πραγματική αντίθεση που την διέπει: την αντίθεση, κατά την γνώμη του γράφοντος, ανάμεσα στον έμπρακτο ανταγωνισμό απ' την μια και στην έλλογη αντιπαράθεση απ' την άλλη. Τελικά όσοι μιλάμε, γράφουμε και με κάποιο τρόπο πολιτευόμαστε, αντί να απευθύνουμε τον λόγο μας στις παντοειδείς εκφάνσεις της εξουσίας, καλά θα κάνουμε να αφήσουμε την καημένη την εξουσία στην δυστυχία της και να μάθουμε να αντιπαραθέτουμε τον λόγο μας, στον λόγο του διπλανού μας.